ไม่แพ้หรอก

1099 คำ
"พี่คิมช่วยด้วย!!" ร่างเล็กตะโกนลั่นห้องเมื่อเธอได้อ่านข้อความในกลุ่มไลน์ "เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรหรือเปล่า" คนตัวโตวิ่งมาด้วยความตื่นตกใจ เขาเห็นคนตัวเล็กนั่งเอามือปิดหน้าอยู่บนเตียงจึงเอ่ยถามขึ้น "พี่คิมฮื้อออออ~" ร่างบางสวมกอดคนตัวโตทันทีเธองอแงและเล่าสิ่งเธอต้องการให้คนตัวโตฟัง "วีนัสไม่อยากประกวดดาวคณะ แต่พี่เขาส่งชื่อไปแล้วทำไงดีคะ" "มันก็ไม่ได้แย่หนิ ทำไมถึงไม่อยาก" เขาโล่งอกไปในทันทีเมื่อเรื่องที่คนตัวเล็กกังวลนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร "ไม่เอา ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาอายเขาตายเลย" "ไม่แพ้หรอก พี่จะทำทุกทางให้เราชนะเอง" คนตัวโตปลอบเธออย่างอ่อนโยนในสายตาเขาวีนัสยังคงเปรียบเหมือนเด็กน้อยสำหรับเขา @วันประกวดดาวเดือน หญิงสาวตื่นเต้นไม่น้อยที่ต้องแสดงออกต่อหน้าผู้คนมากมาย เสียงร้องโห่แซวเมื่อเธอได้ขึ้นบนเวที "เราจะนับคะแนนจากดอกกุหลาบนะครับชอบใครเชียร์ใครให้ดอกกุหลาบได้เลยครับ" เสียงประกาศผ่านไมค์โครโฟนทำให้คนตัวเล็กระบายยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนตัวสูงยืนจ้องมองเธออยู่หน้าเวที ใบหน้าเรียบเฉยที่แสดงออกมาของเขาเพียงแค่สบตากับคนตัวเล็กเขาก็ระบายยิ้มออกมาอย่างง่ายได้ "มึงจะเหมากุหลาบทั้งสวนเหรอวะ แถมนี่มันคณะสถาปัตย์อีกต่างหาก" ขันเงินที่ถูกชักชวนจากเพื่อนของตนหอบดอกกุหลาบมากมายที่มีคิมหันต์เป็นคนสั่งการ "น้องกูต้องชนะ" คำพูดราบเรียบแฝงความแน่วแน่ของเขาที่ยังคงไม่ละสายตาจากร่างบางบนเวที เขารับช่อดอกกุกลาบจากขันเงินแล้วมุ่งตรงไปยังหน้าเวทีเพื่อยื่นช่อดอกกุหลาบให้แก่เธอ สายตานับร้อยคู่มองมายังชายหนุ่มที่สวมเสื้อช็อปมอบกุหลาบให้หญิงสาว บางคนถึงกับมองด้วยความตกใจเมื่อได้เห็นโมเมนต์ในมุมนี้ของคิมหันต์ คนตัวเล็กระบายยิ้มหวานยื่นมือมารับช่อกุหลาบเอาไว้เธอเอ่ยขอบคุณคนตัวสูงด้วยความดีใจ ไม่นานหลังจากผลของการประกวดดาวเดือนออกมา แน่นอนว่าดาวคณะคงหนีไม่พ้นวีนัสเป็นแน่ คนตัวสูงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึ่งพอใจก่อนที่เขาจะรีบออกมาในทันที ถ้าไม่ใช่เธอเป็นคนชนะอย่าได้หวังว่าจะมีใครได้รับตำแหน่งนี้ไปได้ เขาจะทำทุกวิถีทางจัดการคนขวางทางที่ชนะยัยตัวเล็กของเขาไปได้ สิ่งเดียวที่เขาพอใจคือความสุขของเธอ "กว่าจะมาแม่งไม่แทงกันตายห่าไปแล้วเหรอวะ" ภูษาที่รอคิมหันต์กับขันเงินอยู่เป็นชั่วโมงเอ่ยถามอย่างเอือมๆ เมื่อดันมีคู่อริมาหาเรื่องถึงถิ่น "เรื่องสำคัญว่ะโทษที" คิมหันต์เอ่ยขอโทษเมื่อเห็นถึงรอยฟกช้ำบนหน้าของภูษา "เออ กูไม่ได้ซีเรียสแค่เจ็บใจ" "เอาไงต่อ เล่นแม่งเลยไหมวะ" ขันเงินออกความเห็น "ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ" คิมหันต์เปิดประตูเข้ามาใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มของเขามีรอยฟกช้ำและบาดแผลเล็กน้อย คนตัวเล็กที่รอคนตัวโตกลับมาถึงกับตกใจจนรีบวิ่งเข้าไปหา "ไปโดนอะไรมาคะ ไปมีเรื่องอีกแล้วใช่ไหม" เธอถามถึงที่มาของแผลเพราะรู้ดีว่าคิมหันต์มักจะมีเรื่องชกต่อยกันเป็นประจำ "เปล่า" "พี่คิมอย่าโกหก" เธอสบตาคนตัวสูงด้วยความเป็นห่วงเขาไม่ชอบพูดเธอรู้ดี แต่ครั้งนี้เธอคงจะทนปล่อยผ่านไปไม่ได้ "เจ็บมากไหมคะ วีนัสทำแผลให้นะ" เธอบอกพร้อมจูงมือคนตัวโตให้ไปนั่งบนโซฟา คิมหันต์มองการกระทำของเธอด้วยหัวใจที่พองโต เด็กน้อยที่เขาเฝ้าปกป้องดูแลครั้งนี้กลับมาดูแลเขาเองซะงั้น วันนี้วีนัสไม่มีเรียนคิมหันต์ออกไปมหา'ลัยตั้งแต่เก้าโมงเช้า เธอเลยได้นอนเต็มอิ่ม Rrrrrrrr~ "ค่ะพี่คิม" เธอกดรับสายจากคนที่คุ้นเคยแต่ต้องแปลกใจเมื่อปลายสายไม่ใช่เจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามา [น้องวีนัสไอ้คิมแย่แล้ว] "พี่คิมเป็นอะไรคะ?" [ไม่รู้ดิ ตัวมันร้อนอย่างกับไฟน้องมาดูมันหน่อยดิ] "พี่อยู่ที่ไหนคะ วีนัสจะรีบไป" ร่างบางใจหวั่นๆกลัวว่าคนตัวโตจะไม่สบายเพราะได้รับบาดเจ็บมาเมื่อคืน เธอกดวางสายก่อนจะรีบสวมรองเท้าผ้าใบ เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางเกงยีนส์ขาสั้น เธอรีบร้อนจนไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ไม่นานเธอก็นั่งแท็กซี่มาถึงตึกวิศวะ เธอกวาดมองไปทั่วไม่รู้ว่าคิมหันต์จะอยู่ตรงไหน "พี่คะ พี่รู้จักพี่คิมหันต์ไหมคะ" หญิงสาวถามชายหนุ่มที่เดินสวนกับเธอ "อ้อ มันข้างๆตึกตรงนั้นอ่ะพี่พาไปก็ได้นะ" "ขอบคุณค่ะ รบกวนพี่หน่อยนะคะ" ร่างบางเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มแล้วเดินตามเขาไป เมื่อเธอเห็นร่างคุ้นเคยกำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งสายตาที่ทอดมองออกไปราวกับไม่สนใจโลกนั้นเธอกลับไม่คุ้นเคยกับมันเอาซะเลย "คิมหันต์มีคนมาหา" ชายหนุ่มที่อาสาพาเธอมาเอ่ยเรียกคนตัวสูง ทันทีที่คนถูกเรียกตวัดสายตาไม่พอใจกลับมาเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใบหน้าหวานสวยของเธอ คนตัวโตรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมสาวเท้าเดินไปหาคนตัวเล็ก "พี่คิม" ร่างบางวิ่งไปหาคนตัวโตเมื่อถึงตัวเขาแล้วเธอใช้สองมือประคองใบหน้าของเขาเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง คิมหันต์ตื่นตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของเธอ "มาได้ไง" "ก็พี่คิมไม่สบายเป็นไงบ้างคะ วีนัสเป็นห่วง" เธอตอบเขาตามตรงแต่คนตัวสูงกลับงงงวย ไม่สบายตอนไหนวะ "พี่ไม่ได้เป็นอะไร" "แต่เพื่อนพี่โทรมาบอกว่าพี่คิมไม่สบาย" คนตัวโตหันกลับไปมองขันเงินและภูผาทันที เจ้าเพื่อนตัวดีก็พากันยกยิ้มใหญ่ คนตัวโตส่งสายตาแทบจะสาปแช่งเพื่อนของตนที่กล้าโทรไปรบกวนเวลาของเธอ มันน่าฆ่าให้ตายไอ้พวกเพื่อนเวร
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม