ตอนที่ 3
1821 คำ
ผมกำลังนึกถึงร่างบางที่เดินชนผมเมื่อเช้า เธอสวย น่ารัก แต่ปากดีไปหน่อย ไม่เคยมีใครต่อว่าต่อขานผมสักคน แต่เธอกลับทำ นั่นทำให้ผมรู้เลยว่าเธอคนนี้เป็นคนไม่ยอมคนแน่นอน ไหนจะเมื่อกี้ที่กล้าต่อปากต่อคำกับมินนี่อย่างไม่กลัวเกรงอีก
มินนี่เธอจะคอยหาเรื่องทุกคนที่ข้องเกี่ยวกับผม จนทำให้ใครหลาย ๆ คนเข้าใจผิดคิดว่าผมกับเธอเป็นแฟนกัน ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่ ที่ผมไม่ยอมแก้ข่าวเพราะผมไม่อยากวุ่นวายอะไรมาก แต่เห็นทีผมคงต้องแก้ข่าวแล้วล่ะไม่งั้นแพรวาคงเข้าใจอะไรผิด ๆ ไปอีกแน่
ผมเป็นเฮดว้าก เรื่องของความโหดไม่ต้องพูดถึง เพราะผมมีเต็มร้อยและผมก็โหดที่สุดในรุ่นแล้ว โหดกว่ารุ่นพี่บางคนซะอีก รองเฮดว้ากก็ไอ้เลโอ อีกคนก็ไอ้เมฆแฟนน้องหวาน รวมถึงเพื่อนคนอื่น ๆ อีกเล็กน้อย จริงสิ สงสัยทุกคนคงอยากรู้จักผมแล้วใช่ไหมล่ะ
สวัสดีครับ ผมชื่อ มาร์คัส นิสัยของผมก็เป็นคนที่ค่อนข้างจะโหด ไม่ยอมคน เจ้าชู้หรือเสือผู้หญิง นั่นคือคำจำกัดความที่คนอื่นใช้เรียกผม สำหรับผมแล้วเราแค่หาความสุขร่วมกัน ผู้หญิงเสนอผมก็แค่สนอง ถ้าผมปฏิเสธมันก็คงเสียเชิงชายแย่
เฮ้อ ว่าแต่ทำไมผมถึงสลัดใบหน้าของแพรวออกไปไม่ได้นะ ใบหน้าสวย ๆ ของเธอลอยอยู่ในภวังค์ความคิดของผมแทบจะตลอดเวลา
โอ๊ย นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย อย่าบอกนะว่าผมชอบเธอ! มีส่วนเป็นไปได้นะ เพราะทั้งหุ่นรูปร่างหน้าตาทรวดทรงองค์เอวของเธอมันตรงสเปกผมชัด ๆ ยิ่งเป็นม้าพยศไม่ยอมใครแบบนี้อีก มันยิ่งกระตุ้นต่อมความอยากปราบพยศเธอและความอยากเอาชนะของผมมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
ผมจะทำให้เธอกลายร่างเป็นน้องแมวแสนเชื่องให้ได้ คอยดู!!!
"ไอ้มาร์คัส มึงคิดไรอยู่วะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว" ไอ้เมฆพูด ไอ้นี่นิสัยมันจะดูสุภาพบุรุษเป็นผู้ชายอบอุ่น สายโรแมนติกอะไรเทือกนั้น
"เปล่านี่ไม่มีอะไร"
"ใช่เหรอ กูว่าอาการแบบนี้ มันเป็นอาการของคนกำลังตกหลุมรักนะเว้ย เฮ้ย! ไอ้เสือมึงตกหลุมรักใครวะ อย่าบอกนะว่าเป็นน้องแพรวคนสวย" คำพูดของไอ้เลโอทำผมสะดุ้งทันที ก่อนจะส่งยิ้มร้ายให้มัน นิสัยไอ้เลโอมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากผมมาก เจ้าชู้ไปวัน ๆ ตามประสาของคนไม่มีแฟน
"กูเกลียดรอยยิ้มชั่วร้ายของมึงจริง ๆ"
"กูเห็นด้วยกับมึงเลโอ ชักเสียวสันหลังแทนน้องแพรวแล้วล่ะสิ โดนไอ้มาร์คัสเล็งไว้แบบนี้"
“พวกมึงก็พูดเกินไป กูไม่ทำอะไรน้องหรอกน่า ถ้าน้องมันไม่ทำอะไรให้กูไม่พอใจก่อนน่ะนะ”
"พวกนายวันนี้อย่าลืมนะรับน้องวันแรก อย่าสายล่ะ"
เสียงเพื่อนในเอกผมพูดขัดขึ้น ผมสามคนหันไปมองก่อนจะพยักหน้ารับเป็นอันเข้าใจ ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเรียน
16.00
ในที่สุดเวลาที่ผมเฝ้ารอคอยก็มาถึง ตอนนี้ผมมองดูเด็กปีหนึ่งที่กำลังนั่งเข้าแถวด้วยความวุ่นวาย อย่างที่ทุกคนรู้วิศวะมันคนเยอะ ถ้าวุ่นวายก็เป็นเรื่องธรรมดา
ผมกวาดสายตาไปทั่วบริเวณก่อนจะพบเข้ากับเป้าหมายของผม เธอนั่งหน้าสุดพร้อมกับเพื่อนเธออีกสองคนรวมถึงน้องหวานด้วยที่ได้นั่งหน้า นั่งเรียงกันเสียด้วยสิ หึ ค่อยเล่นง่าย ๆ หน่อย
แต่... มันยังไม่ถึงเวลาของพวกผมที่ต้องออกไปหรอกนะ ปล่อยให้สนุกกันไปก่อน ได้เวลาแล้วค่อยเข้าไป ผมยังไม่อยากขัดความสนุกของใครหลาย ๆ คน หึหึ
"ไก่อย่างถูกเผา ไก่อย่างถูกเผา มันจะถูกไม้เสียบ เสียบปีกซ้าย เสียบปีกขวา ร้อนจริง ๆ ร้อนจริง ๆ ร้อนจริง ๆ"
"รถเมล์มอ รถเมล์มอ รถเมล์มอ นั่งกันตัวงอรถเมล์มอเบรกมันเสีย เด้งไปเด้งมามันก็เสียวนะเฮีย เด้งไปเด้งมามันก็เสียวนะเฮีย อุ๊ยอารมณ์เสีย รถเมล์มอ รถเมล์มอ รถเมล์มอ"
สนุกกันมากสินะ เมื่อผมคิดว่าได้เวลาอันสมควรแล้ว ผมจึงส่งสายตาไปยังน้องปีสองว่าให้พวกมันหยุดกิจกรรมที่ดำเนินอยู่นี่ซะ เพราะได้เวลาที่พวกผมต้องแสดงตัวแล้ว
"เอาละครับน้อง ๆ ต่อไปจะมีรุ่นพี่มาทำความรู้จักกับน้องนะครับ พี่ขอให้น้อง ๆ ตั้งใจฟังและให้ความเคารพพี่เขานะครับ"
ไอ้กอล์ฟว่าที่พี่ว้ากปีหน้าพูดขึ้น
"ค่ะ/ครับ" หลังจากที่น้อง ๆ ปีสองไปยืนเข้าแถวข้างหลัง พวกผมก็เดินเข้าไปช้า ๆ โดยมีผมเดินเป็นคนสุดท้าย ในขณะนั้นก็มีพวกน้อง ๆ คุยกันเบา ๆ หนึ่งในนั้นคือเป้าหมายของผมไง ผมส่งสายตาไปหาไอ้ริทหรือริชชี่ว่าเริ่มได้ หลังจากทุกคนยืนครบทุกตามตำแหน่งแล้ว
"เงียบ! ไร้มารยาท พี่คุณเขาไม่ได้บอกหรือไงว่าให้รอเงียบ ๆ" จบคำพูดริชชี่ เสียงเจื้อยแจ้วก่อนหน้านี้ก็หยุดลง
"เอาละครับ วันนี้พวกผมจะมาแนะนำตัวให้พวกคุณรู้จัก หวังว่าพวกคุณทุกคนคงให้ความร่วมมือนะครับ" ไอ้เลโอพูด
"สวัสดีค่ะฉันชื่อพิมพ์นะ อยู่ปีสาม"
"สวัสดีฮะผมริทหรือริชชี่ ปีสาม"
"สวัสดีครับ ผมเมฆาหรือเมฆ อยู่ปีสาม รูปหล่อพ่อรวย แต่มีแฟนแล้วครับรักแฟนมาก เป็นพี่ว้าก"
"อ๊ายยย" สิ้นเสียงไอ้เมฆสาว ๆ ก็กรี๊ดทันที ไม่นานก็เงียบไป
"สวัสดีครับ ผมเลโอ หรือเรียกสั้น ๆ ว่าเล ย้ำถ้าไม่สนิทอย่าเรียกนะครับ"
"อ๊ายยยย" ไอ้เลโอพูดพร้อมขยิบตาให้สาว ๆ ทำให้มันได้เสียงกรี๊ดเยอะกว่าไอ้เมฆ
"สวัสดีครับ ผม มาร์คัส เฮดว้าก ปีสาม"
"อ๊ายยยยย กรี๊ดดดด หล่ออะ/ของฉัน/พ่อของลูก"
"เงียบ!!! ที่นี่มหาวิทยาลัยไม่ใช่คอนเสิร์ตที่พวกคุณจะมากรี๊ดได้ ทราบไม่ทราบ" ผมตวาดใส่น้องมัน กรี๊ดอยู่ได้น่ารำคาญจริง ๆ
"ทราบ"
"ปีสอง คุณไม่สอนมารยาทเด็กปีหนึ่งหรือไง ทำไมเวลาพูดไม่มีหางเสียงครับ" ผมหันไปถามปีสองทันที
"สอนครับ" ไอ้กอล์ฟพูด
"สอน แล้วทำไมหางเสียงพวกเขาไม่มี" ผมพูด
"เอ่อคือ"
"ทราบค่ะ" ไอ้กอล์ฟยังพูดไม่ทันจบ เสียงหวานใสก็ดังแทรกเข้ามา
"ใครครับ"
"..." เงียบไม่มีใครตอบผม
"ผมถามว่าใครครับ" ผมเสียงดังมากกว่าเดิม
"หนูเองค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมมือที่ยกขึ้นมา ผมคิดไว้แล้วแหละว่าต้องเป็นเธอ แล้วก็เป็นเธอจริง ๆ แพรว
"ผมอนุญาตให้คุณพูดเหรอครับ" ผมพูด
"เปล่าค่ะ แต่..."
"ผมบอกให้พูดเหรอ" เธอเงียบก่อนจะมองหน้าผม ดูแล้วเหมือนเธอกำลังอารมณ์เสียเลย
"ลุกขึ้น คุณนั่นแหละลุกขึ้น" ผมย้ำเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมลุก
"ชื่ออะไร รหัสอะไร เรียนอะไร แนะนำตัวสิ" ผมพูดแล้วยักคิ้วให้ กวน ๆ เธอมองผมเขม็งเลย
"แพรวา 0020 ค่ะ วิศวะเอกคอมพิวเตอร์ค่ะ"
เธอพูดแถมยังจ้องหน้าผมไม่หลบสายตาด้วย
"ต่อไปเวลาจะพูดให้บอกชื่อรหัสและคำว่าขออนุญาตทราบไหมครับ" ผมพูด
"ทราบค่ะ" เธอตอบ
"นั่งลงได้" ผมพูด
"ขอบคุณค่ะ" เธอพูดก่อนจะนั่งลง
"ว่าไงครับปีสอง พวกคุณสอนน้องยังไง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ครับ ตอบ!" ผมพูด
"พวกเราขอโทษครับ แล้วพวกเราจะสอนน้องอีกครั้งครับ"
ไอ้กอล์ฟพูด
"ดี เอาละ ผมอยากจะบอกพวกคุณว่า จากนี้ไปพวกคุณอยู่ในความดูแลของพวกผม คุณจะทำอะไรไปไหนต้องขออนุญาตพวกผมก่อน และที่สำคัญ ใครที่ซิ่วมาจากที่อื่นแล้วมาเรียนที่นี่จะอายุมากแค่ไหนผมไม่สนใจ ที่นี่มหา’ลัยนี้เราถือปฏิบัติว่า มาก่อนเป็นพี่มาหลังเป็นน้องมาพร้อมเป็นเพื่อน ทราบไม่ทราบ"
"ทราบค่ะ/ครับ"
"เรื่องรับน้อง เราจะรับน้องด้วยระบบโซตัส อีกเรื่องที่พวกคุณต้องรู้คือ ผมจะยังไม่นับว่าพวกคุณเป็นน้อง ปีสองรับคุณเป็นน้องแต่พวกผมไม่ คุณจะเป็นน้องผมได้ก็ต่อเมื่อ ผ่านการทดสอบจากพวกผมแล้วเท่านั้น เข้าใจนะครับ" ผมพูดยาวมากจนรู้สึกเจ็บคอ
"เข้าใจค่ะ/ครับ"
"ไม่ดัง เอาใหม่" ผมพูด
"เข้าใจค่ะ/ครับ"
"อะไรนักหนา"
"แพรวา รหัส 0020 คุณพูดว่าอะไรนะ"
"แพรวา 0020 ขออนุญาตค่ะ" เธอพูดพร้อมจ้องหน้าผมนิ่ง
"เชิญ ผมถามคุณว่า เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรครับ" ผมพูดนิ่ง ๆ
"อะไรนักหนาค่ะ" น้องมันตอบทำให้พวกที่อยู่ในลานเกียร์ถึงกลับฮือฮา
"นี่คุณว่าผมเหรอ" ผมเค้นเสียงถามเธอด้วยความไม่พอใจ
"เปล่าค่ะ แค่อยากถามพี่ว่าตะโกนตั้งนานไม่เจ็บคอเหรอคะ พูดเอา ๆ พูดเบา ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องเสียงดังขนาดนี้เลย"
"รุ่นของคุณมีกี่คน" ผมเลือกที่จะถามเธอกลับมากกว่าตอบ
"เอ่อ ไม่ทราบค่ะ"
"ถ้าคุณไม่ทราบ พรุ่งนี้คุณไปหาคำตอบมาให้ผม แต่วันนี้ผมคงต้องลงโทษคุณเพื่อไม่ให้เป็นตัวอย่างแก่เพื่อนของคุณนะครับ"
"เอ๊ะ แต่หนูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ" เธอพูด
"คุณหันไปดูเพื่อนคุณ เป็นไงเยอะไหม แล้วเข้าใจหรือยังว่าทำไมผมต้องพูดเสียงดัง ถ้าเข้าใจแล้ว แพรว 0020 เชิญไปวิ่งรอบสนามตามรหัสสองตัวท้ายของตัวเองได้ เชิญครับ"
"เฮ้ย นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ"
"เชิญ!"
หลังจากที่เธอเดินออกไปผมก็เรียกปีสองเข้ามาทำหน้าที่และให้ปล่อยน้องได้ ส่วนผมก็กำลังไปดูหน้าคนขี้กวนสักหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง ผมไม่โกรธในสิ่งที่น้องมันพูดหรอกนะ เพราะผมรู้ว่าน้องมันจงใจกวนและแกล้งผม พูดง่าย ๆ คืออยากหักหน้าผมนั่นแหละ ผมจึงต้องตามน้ำสั่งลงโทษน้องมันไป
- ผู้เขียน
