“ยัยแพรว ฉันปวดขาปวดน่องมากเลย ฮือ”
“ใช่ หวานก็ปวดเหมือนฟ้าเลย จะยืนจะนั่งทีก็สุดจะบรรยาย”
“ชะนี ฉันจะร้อง ฉันเหนื่อยมาก”
ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดกับยัยฟ้ายัยหวาน เสียงยัยรันนี่ก็แทรกเข้ามา ก่อนที่นางจะมาร่วมกลุ่มนั่งกับพวกฉัน
“แกว่าพี่เขาจะว้ากเราต่อไหมวะ”
“ไม่รู้อะรัน รอดู” ฉันพูด
“เดี๋ยวแพรว แกไม่รู้สึกอะไรหน่อยเหรอวะ แกเห็นไหมเพื่อนเหนื่อยขนาดนี้ แล้วดูเพื่อนในรุ่นบางคนสิจะตายแล้ว แต่แกทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยเนี่ยนะ”
“ยัยรัน แกอย่าลืมว่าฉันเป็นมาเฟีย แค่นี้ไม่กระทบฉันหรอก ฉันฝึกหนักกว่านี้เยอะ ถ้าจะให้รู้สึก อย่างมากก็แค่ตึงๆ ขาเท่านั้นแหละ”
“จ้า แม่คนเก่ง แม่หญิงเหล็ก” พอฉันตอบ ยัยรันก็หันมาแขวะฉันแบบไม่จริงจังนัก
“พี่มาร์คัสโคตรน่ากลัวเลยเนอะ หน้าโคตรนิ่ง ว้ากทีเสียวไปทั้งตัว ฉันโคตรกลัว”
“ใช่ ๆ ยัยหวานพูดถูก คนอะไรน่ากลัวเป็นบ้า”
“ยัยฟ้าที่แกกับหวานพูดมันก็ถูก แต่พี่เม
