ห้านาทีต่อมา ประตูใหญ่บานเดินก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง คนทั้งห้องประชุมพร้อมใจกันลุกขึ้น รวมถึงชายรูปร่างท้วมผิวขาวที่ฉันเข้าใจผิดว่าเป็นนายทุนใหญ่ คราวนี้คนที่ก้าวขาเข้ามาคงเป็นคนสำคัญของบริษัทไม่ผิดแน่
ฉันค้อมศีรษะก่อนที่สองขาของนักลงทุนตัวจริงจะก้าวเข้ามาในห้องด้วยซ้ำ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อคิดว่าสมควรแก่เวลา ทว่าพอได้สบตากับผู้มาเยือน ร่างทั้งร่างก็เหมือนถูกไฟช็อต ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายคล้ายว่าหยุดเต้นก่อนที่มันจะเต้นเร็วรัวไม่เป็นจังหวะจนน่ากลัวว่าจะหลุดออกมาจากเบ้า ฝ่ามือทั้งสองของฉันชื้นเหงื่อ หูทั้งสองข้างอื้ออึงไปหมด ทำอะไรไม่ถูก แม้กระทั่งนั่งลงยังไม่เป็น จนผู้จัดการฝ่ายต้องดึงแขนให้นั่งพร้อมทั้งมองมาด้วยสายตาตำหนิ แต่วินาทีนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว
“จะไปไหน” ฉันที่กำลังจะลุกขึ้นถูกผู้จัดการฝ่ายดึงแขนไว้ “ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ผมขอสั่งให้คุณนั่งอยู่กับที่จนกว่าการประชุมจะแล้วเสร็จ”
“
