สิ่งที่ผมไม่เคยคิดคือเฟย์จะพูดอย่างนี้ออกมา "ฟังกูก่อนสิเฟย์ กูไม่ได้ตั้งใจให้ใครรู้เรื่องของเรา กูไม่ได้เล่าให้ใครฟัง"
"เชิญมึงไปคบกับผู้หญิงคนอื่นตามสบาย ส่วนกู กูพอแล้วกับมึง อย่ามายุ่งกับกูอีก"
น้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้มถูกเช็ดจนไม่เหลือคาบ เฟย์คนเดิมที่น้ำตานองหน้าเหลือเพียงในความทรงจำ
เฟย์กลับมายิ้ม ยิ้มที่ส่งไปไม่ถึงดวงตา ยิ้มที่ทำให้รู้ว่ามันฝืนแค่ไหนที่จะพยายามเข้มแข็ง
"เฟย์.. อย่าทำอย่างนี้ อย่าตัดกูออกจากชีวิต ไหนมึงบอกจะไม่ทิ้งกูไปไหน" เฟย์ยิ้มให้ผม แววตาสุดท้ายที่เฟย์มองมาก่อนที่จะเดินจากไปคือแววตาที่บอกว่า 'พอแล้ว'
ไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร เฟย์ทำอย่างที่พูดเสมอ..
รวมถึงเรื่องที่มันบอกว่าพอแล้วกับผม เฟย์พออย่างที่ปากพูดจริงๆ
ตั้งแต่เกิดเรื่องที่ร้านเหล้า เฟย์ก็พูดกับผมนับคำได้ พูดเฉพาะเรื่องที่จำเป็นต้องพูด หลายครั้งที่ผมพยายามจะอ้าปากอธิบาย แต่มันก็ตัดบททันที
"โปรเจกต์เป็
