พอเที่ยวหาดต่างกันมาหมดแล้ว ยูตะก็พาทุกคนมาขึ้นยอดเขาหรา ซึ่งเป็นจุดชมวิวที่สวยมากในเกาะพะงัน แต่ต้องใช้เวลาเดินขึ้นเขาและความอดทนในระดับหนึ่งเลย แต่พวกเขาก็ขึ้นไปจนถึงยอดเขาหรากันจนได้
“เฮ้อ ถึงสักที แม่ง โคตรเหนื่อยเลยอ่ะ” กวีนาพูดบ่นออกมาอย่างเหนื่อย หลังจากที่เธอเดินขึ้นมามาอย่างทรมานกล้ามเนื้อขาของตัวเอง
“แกไม่เคยออกกำลังกายก็ต้องเหนื่อยแบบนี้สิยะ มาๆ มาดูตรงนี้ เห็นไหม วิวสวยสมกับความเหนื่อยไหมล่ะ” ยูตะพูดออกไปแล้วก็ผายมือออกไปอย่างสดชื่น เพราะเขามาพะงันกี่ครั้งเขาก็มาขึ้นที่นี่ตลอด
“อื้อ สวยจริงแก แต่ฉันขอนั่งแปป ไม่ไหวอ่ะ โห ฉันยอมคุณเลยอ่ะคุณโนอา แบกยัยชิชามาถึงบนนี้ได้ คุณอึดมากอ่ะ” กวีนาพูดออกไปแล้วก็นั่งลงที่พื้นหินอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะหันไปมองโนอาที่ให้เพื่อนเธอขี่หลังจนมาถึงข้างบน
“ก็ชิชาเขาเจ็บขาเพราะผมนิ ผมก็ต้องรับผิดชอบสิ เหมือนผมได้ออกกำลังกายไปในตัวด้วย” โนอาพูดบอกไ
