หลังส่งนักศึกษากลับมาที่มหาลัย ผมก็ขับรถมาตั้งหลักเพื่อสงบจิตใจตัวเองอยู่ที่คอนโดเพราะยอมรับว่าผมเองก็เริ่มคิดอะไรฟุ้งซ่านจนไมเกรนถามหา แต่ยิ่งอยู่คนเดียวก็ยิ่งเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า สุดท้ายต้องหอบตัวเองออกมานั่งดื่มที่ผับกับพี่ชาย เพราะช่วงหลังๆเราสองคนแทบไม่มีเวลาคุยกันเลย
บรรยากาศในผับดูสนุกแต่ผมกลับอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ผมเดินเข้ามาในห้องทำงานของผู้จัดการอย่างถือวิสาสะ แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟามุมห้อง ก่อนจะเอนหลังพิงพนักถอนหายใจออกมายาวๆ
“ว่าไงไอ้น้องชายเหนื่อยหรอหรือมีเรื่องอะไร ร้อยวันพันปีไม่เคยมาหา แต่วันนี้เสือกมาได้” เสียงทุ้มของชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งโต๊ะของผู้จัดการดังขึ้น ก่อนที่เขาจะลุกไปหยิบเหล้าราคาแพงกับแก้วใบสวยมาวางลงที่โต๊ะตรงหน้า ผู้เป็นน้องชาย
“ผมแค่อยากเมา ไม่มีอะไรหรอก” เสียงตอบที่ฟังดูเหนื่อยๆ ใบหน้าเข้มยังคงหลับตานิ่งนั่งพิงโซฟาอยู่ท่าเดิม
“แต่ท่าทางไม่น่าใช่
