“หยา...นั่นแฟนแกรึเปล่า”
“หือ? ฉันว่าใช่นะ”
“ฉันก็นึกว่าแกเลิกกันไปแล้วซะอีก”
“หรือว่ามาง้อ?”
“วู้วววว อย่าใจอ่อนง่ายๆนะเว้ย เสียชื่อหมด”
“งั้นพวกฉันไปล่ะ”
สิ้นสุดคำพูดพวกเพื่อนๆของปั้นหยาก็เก็บของแล้วลุกหนีกันวุ่นวายเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของคุณหมอหนุ่มกำลังเดินตรงมาที่พวกตน ทำเอาปั้นหยาที่ทำตัวไม่ถูกได้แต่อ้าปากพะงาบๆเพราะไม่อยากอยู่กันสองคนกับเขา แต่กว่าจะตั้งตัวได้พอลรภีก็เดินมาจนถึงโต๊ะที่เธอนั่งอยู่แล้ว
“หยา...ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”
“...............”
เขาไม่รอให้เธอเอ่ยอนุญาต เดินเข้าไปนั่งข้างๆเธอทันที
“นี่ลุง! ออกไปนั่งไกลๆเลยนะ! นี่มันโรงเรียนนะคนมองกันหมดแล้ว” คนที่คิดว่าจะเล่นตัวไม่พูดกับเขากลับต้องกัดฟันบอกออกมาเพราะคนรอบข้างกำลังจ้องมองมาที่เธอกับเขาเป็นจุดเดียว
“งั้น...ไปคุยกันบนรถไหม จะได้ไม่มีคนมอง”
“ไม่เอา เดี๋ยวลุงทำ...อะไรไม่ดีอีก”
“หึหึ สัญญาว่าจะไม่ทำ ยังไงนี่ก
