“ทำไมต้องให้เราเอามาให้ด้วย คนในบ้านก็เยอะแยะ...เฮ้อ...”
พิมพ์รวีที่ถูกมารดาวานให้เอากล่องอาหารมาให้พี่ชายที่โรงพยาบาลถึงกับทำหน้าบูดบึ้ง เมื่อนี่ก็เป็นอาทิตย์แล้วที่ไร้การติดต่อจากคฑา ทั้งๆที่เขาบอกจะรับผิดชอบเธอแท้ๆแต่กลับหายเข้ากลีบเมฆ
“พะ...พี่คฑา...”
“พิมพ์! มาทำอะไรที่นี่...”
พิมพ์รวีถึงกับตกใจเมื่อกำลังจะเดินถึงห้องพี่ชายแล้วแท้ๆแต่คฑากลับโผล่มาก่อน
“เดี๋ยวก่อนสิพิมพ์ พี่คุยด้วยหน่อยได้ไหม...” คฑารีบบอกขึ้นเมื่อพิมพ์รวีกำลังจะเดินหนี
ส่วนพิมพ์รวีทีแรกก็คิดว่าจะเดินหนี แต่สุดท้ายเธอก็ยอมที่จะเดินตามเขามาที่ห้องทำงานของเขาแทน
“พี่...ขอโทษ” คฑาเอ่ยขอโทษออกมาทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง
“เรื่องอะไร” เธอถามออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่ง ทำเอาอีกคนถึงกับไปไม่เป็น เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังขอโทษเธอเรื่องอะไรอยู่
“ถ้าไม่รู้ก็ไม่ต้องฝืนหรอก” พิมพ์รวีบอกออกมา
“พี่ขอโทษที่ทำแบบนั้นกับเรา..
