ทำไมอีตาลุงเมื่อคืนไม่กลับไป มานอนตายตรงนี้ทำไม ฉันมองข้อมือของตัวเองที่ตอนนี้ยังมีเชือกมัดอยู่เลย ไอ้ตาแก่วิตถาร ฉันเกลียดลุงที่สุดเลย ฉันมองตาลุงที่ตอนนี้มีอาการช้ำน้อยๆ ที่เบ้าตา เลยอดไม่ได้ที่จะเอานิ้วไปจิ้มที่รอยช้ำ แต่ตาของเขากลับเปิดทันที!!!
"จะฆ่ากันรึไง" มือใหญ่รวบมือของฉันเอาไว้ แล้วค่อยๆ แกะเชือกที่ข้อมือให้อย่างแผ่วเบา
"ตื่นง่ายจังเลย ท่านไคมีการรับรู้ได้ทางผิวหนังเหรอ"
"อยากโดนแบบเมื่อคืนอีกรึไง เมื่อคืนเธอเรียกชื่อฉันเกือบทั้งคืน" ตาลุงดึงฉันเข้าไปกอด จะกอดอะไรอีกเสื้อผ้าไม่ได้ใส่ เดี๋ยวมันแข็งปึ๋งปั๋งขึ้นมาอีกกกก
"ไม่พูดเรื่องเมื่อคืนได้ไหม ท่านไคกัดฉันไปทั้งตัว" เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็อดที่จะเขินอายไม่ได้
"พูดมันชัดๆ ใหม่ซิ เธอเป็นของใคร" คำถามที่ถามฉันมาแล้วทั้งคืน เช้าก็ยังถามอีกเหรอ เฮ้ออออออ
"ท่านไคค่ะ"
"ดีมาก เดี๋ยวเธอไปอาบน้ำ แต่งตัว จะให้อาซาพาไปซื้อขอ
