เมื่อหมอภาคินทำข้าวต้มเสร็จแล้ว เขาก็ได้ยกมาให้มุขลินที่นอนอยู่บนเตียง หมอหนุ่มไม่อยากให้เธอลุกออกไปรับประทานข้างนอก เพราะรู้ดีว่าเธอนั้นคงจะระบมไปทั้งตัว หมอภาคินเดินไปหยิบเก้าอี้ที่โต๊ะแป้งมาวางชามข้าวต้มไว้ข้างๆ เตียง ก่อนจะสะกิดมุขลินให้ลุกขึ้น ซึ่งเธอกำลังเพิ่งจะหลับไปได้เมื่อครู่นี้เอง
“มุขลินครับ..คนเก่ง..ลุกมาทานข้าวต้มเร็วจะได้ทานยา” หมอหนุ่มพูดพร้อมกับเอามือช้อนลงไปที่แผ่นหลังของเธอ เพื่อช่วยดันให้มุขลินนั้นลุกขึ้น
“ขอบคุณค่ะหมอ” มุขลินพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือจะไปหยิบช้อน ที่ชามข้าวต้ม แต่เธอก็ถูกหมอหนุ่มคว้ามันไปก่อน
“อยู่นิ่งๆ นั่งเฉยๆ เดี๋ยวผมจะป้อนเอง”
“แค่หมอทำให้ทานลินก็เกรงใจจะแย่แล้ว อย่าทำให้ลินมากไปกว่านี้เลยค่
