บำเรอรักคุณหมอ

ไม่มีสิทธิ์หวง

หลายวันผ่านไปมุขลินอาการดีขึ้น เพราะการดูแลของหมอหนุ่ม ความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่อาจพูดออกมาได้ เมื่อมีสัญญานั่นกั้นเอาไว้ทำได้แค่แอบเผลอใจให้กันและกัน

วันนี้มุขลินก็แวะเวียนมาดูมารดาเหมือนเช่นทุกวัน อาการของมารดาของเธอเริ่มดีขึ้น เพราะอยู่ใกล้หมอ การได้ดูแลที่เป็นพิเศษทำให้ใบหน้าของมารดาสดใสขึ้นมามาก

“มุขลินทำไมลูกถึงได้มีเงินเยอะแยะมารักษาแม่ แถมยังได้นอนห้องพิเศษแบบนี้” ผู้เป็นมารดาอดสงสัยไม่ได้ ในใจก็หวังว่าลูกสาวคนเดียวคงไม่ได้ทำอะไรแผลงๆ มุขลินก็เรียนมาสูงคงไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้น ผู้เป็นมารดาได้แต่ภาวนาขออย่าให้มุขลินทำอะไรแบบนั้นเลย

“แม่สบายใจได้หนูยืมตังค์เจ๊โรสมา เดี๋ยวค่อยทำงานทยอยคืนเขา" มุขลินพูดออกไป ขณะที่นั่งปอกผลไม้ให้มารดา เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตามารดาผู้ให้กำเนิด เพราะความเป็นจริงแล้วเธอกำลังโกหกนางอยู่

“ถ้าไม่ไหวก็ให้แม่กลับบ้าน แล้วค่อยมาตามนัดก็ได้ลูก"

“ลินยังไหวค่ะ แม่สบายใจได้ เจ๊โรสดีมากให้ลินยืมตังค์มาก้อนหนึ่ง แล้วค่อยทำงานใช้หนี้เขาไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่" มุขลินพยายามพูดอธิบายให้ผู้เป็นมารดาสบายใจ เธอรู้ดีว่าอาการของมารดานั้นแย่แค่ไหน

หากอยู่ไกลหมอ อาจเป็นอันตรายได้ ยังไงความสาวของเธอก็ได้เสียให้กับหมอหนุ่มคนนั้นไปแล้ว มันไม่สามารถเอาคืนกลับมาได้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องมานั่งเสียใจ เมื่อมารดาอาการดีขึ้น มันคุ้มกับการเสียสาวครั้งนี้ มุขลินอยู่ดูแลมารดาจนมืดค่ำ เธอยังแปลกใจวันนี้ทั้งวันไม่เห็นหมอภาคินเลยสักครั้ง แต่คืนนี้ยังไงเธอก็ต้องกลับไปบำเรอกายใช้หนี้ให้เขาอยู่ดี

ผับxx

หมอภาคินลงมานั่งดื่มกับเพื่อนๆ หลังจากที่เขาเข้าไปเคลียร์บัญชีในห้องเสร็จแล้ว โดยมีโยชิ และสตางค์นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับโยกิน้องสาวของโยชิ ที่แอบรักหมอหนุ่มมานาน เธอชอบมาพัวพันแล้วยังนัวเนียคลอเคลียทั้งที่พี่ชายคอยปราม แต่เธอกลับไม่ยอมฟัง เพราะโยชิรู้ดีว่าหมอภาคินเห็นผู้หญิงเป็นแค่เครื่องบำเรอ จึงไม่อยากให้น้องสาวนั้นตกเป็นผู้หญิงอีกคนในสต๊อกของหมอหนุ่ม

“พี่หมอโยกิจะบริการให้เองค่ะ" เธอพูดพร้อมกับหยิบแก้วในมือของเขามารินเครื่องดื่มให้ แขนอีกข้างก็ยังคงคล้องแขนหมอหนุ่มเอาไว้ ร่างกายของเธอเบียดแนบชิดแทบจะสิงเขาอยู่แล้ว หากนั่งตักได้เธอคงขึ้นนั่งเพียงแค่ตอนนี้ สายตาของพี่ชายอย่างโยชิห้ามปรามเอาไว้

“พี่หมอโยกิอยากไปดูหนัง เมื่อไหร่พี่หมอจะว่างพาโยกิไปสักทีคะ" โยกิไม่พูดเปล่า แต่ได้ซบใบหน้าลงมาที่ต้นแขนของหมอภาคิน ก่อนจะใช้มือลูบไล้ขึ้นลงเบาๆ ไม่แคร์สายตาของพี่ชาย ในเวลานี้โยชิได้แต่ส่ายหัวให้กับความดื้อของน้องสาว

“ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่าง งานเยอะ" หมอหนุ่มพูดพร้อมกับหยิบแก้วเครื่องดื่มกระดกเข้าปากรวดเดียว ความรู้สึกที่เขามีให้กับโยกิ หมอหนุ่มมองเธอเป็นเพียงแค่น้องสาวเท่านั้น เขารู้ดีว่าโยกิคิดอะไรกับเขา แต่หมอหนุ่มไม่อยากสานสัมพันธ์ และไม่คิดจะล่วงเกินเธอ ไม่อยากให้ความหวัง และไม่อยากหักหาญน้ำใจ การปล่อยเลยตามเลย จึงทำให้โยกินั้น คิดว่าหมอหนุ่มมีใจให้กับเธอ

มุขลินเดินออกมาจากโรงพยาบาล เธอบอกมารดาว่าต้องไปทำงานใช้หนี้เจ๊โรส ก่อนจะเรียกแท็กซี่ให้ไปส่ง ในระหว่างที่นั่งรถนั้น มุขลินก็คิดว่าควรเข้าไปขอบคุณเจ๊โรส ที่ช่วยเหลือเธอ

อย่างน้อยเจ๊โรสก็คัดสรรผู้ชายอย่างหมอภาคินมาให้ ไม่ใช่เสี่ยหัวงูแก่ๆ พวกนั้น ที่จ้องเขมือบเธอทุกวัน พวกเขาเห็นเธอเป็นแค่เหยื่อ พร้อมจะจับกินทุกเมื่อหากมีโอกาส รถแท็กซี่แล่นมาจอดหน้าผับ จ่ายตังค์เสร็จมุขลินรีบเดินเข้าไปด้านใน แล้วเจอกับเจ๊โรสพอดี ในขณะที่หล่อนกำลังสั่งงานลูกน้อง

“อ้าว! มุขลิน" เจ๊โรสตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่ามุขลินจะมาที่นี่ เพราะเวลานี้หมอภาคินกำลังนั่งดื่มอยู่ที่โซน วีไอพี

“สวัสดีค่ะเจ๊โรส" มุขลินพูดพร้อมกับยกมือไหว้หญิงสาววัยสี่สิบกว่า แต่ความสวยความแซ่บของเธอไม่เป็นรองใคร

“มานั่งก่อนมุขลิน วันนี้ลมอะไรหอบเธอมาถึงที่นี่ได้" มุขลินส่งยิ้มหวานให้กับผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เจ๊โรส สายตาของเธอดันเหลือบไปเห็นร่างชายสูงใหญ่ที่คุ้นเคย ไม่ใช่ใครที่ไหนนั่นมันหมอภาคินแต่ทำไมใจของเธอถึงได้เต้นแรง เมื่อเห็นเขามีหญิงอื่นนั่งอยู่เคียงข้างกายแนบชิดจนจะสิงเขาอยู่แล้ว

“เป็นอะไรมุขลิน ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น”

“เปล่าค่ะเจ๊"

“ทำไมวันนี้มาถึงนี่ได้ล่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

“ลินแค่จะมาแวะมาขอบคุณเจ๊โรส ที่ช่วยเหลือลินมาโดยตลอด รวมทั้งเรื่องนั้นด้วย" เจ๊โรสรู้ดีว่ามุขลินหมายถึงเรื่องอะไร ความจริงแล้วเธอไม่ได้ช่วยอะไรมุขลินเลย หากแต่เป็นการช่วยที่ทำให้เธอต้องมีมลทินติดตัวไปจนตายต่างหากเล่า

“ไม่เป็นไรหรอกมุขลิน" ในขณะที่หญิงสาวคุยกับเจ๊โรส แต่สายตาของเธอนั้นกลับเหลือบมองไปที่หมอหนุ่มอยู่บ่อยครั้ง เมื่อเขามีผู้หญิงกะหนุงกะหนิงอยู่ข้างกาย คอยเอาอกเอาใจ ความจริงแล้วเธอไม่ควรคิดอะไร เพราะไม่มีสิทธิ์หึงสิทธิ์หวงใดๆ ทั้งสิ้น ในเมื่อความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นนั้น มันก็แค่พันธะทางกาย แล้วอยู่ๆ สายตาคมก็หันจับจ้องมองมาที่เธอ มุขลินรีบหลบหน้า หันมาคุยกับเจ๊โรสทันที เวลานี้หมอภาคินเริ่มทำหน้าสงสัย มุขลินมาทำอะไรที่นี่ เขาให้เธอไปรออยู่ที่คอนโดไม่ใช่เหรอ

“มีอะไรคะพี่หมอ" โยกิเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นหมอภาคินจ้องมองไปหน้าเคาน์เตอร์

“เปล่า"

“เห็นสาวไม่ได้เลยนะหมอ" สตางค์เอ่ยแซวขึ้น โดยที่ไม่ได้สนใจโยกิ ที่ทำหน้าเซ็งเซ่อยู่ตรงนั้น เมื่อคิดว่าหมอหนุ่มมองหญิงอื่นนอกจากเธอ

“โยกิกลับบ้านได้แล้ว" โยชิเอ่ยขึ้นเขาไม่ค่อยชอบการกระทำของน้องสาวสักเท่าไหร่ มันเหมือนกับว่าเธอพยายามอ่อยหมอภาคิน ทั้งที่เขาไม่ได้แสดงอาการว่าชอบใดๆ ออกมา

“แป๊บหนึ่ง! หรือพี่โยชิจะกลับก่อนก็ได้นะให้พี่หมอไปส่งโยกิก็ได้นะคะพี่หมอ" โยกิพูดพร้อมทั้งออดอ้อนแนบใบหน้าลงไปที่ต้นแขนเขาอีกครั้ง สิ่งที่หญิงสาวทำมุขลินยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ

“ลินขอตัวกลับนะคะเจ๊โรส วันหลังจะแวะมาหาใหม่"

“โอเคจ้าดูแลตัวเองด้วย" เมื่อกล่าวลาเจ๊โรสเสร็จ มุขลินก็เดินออกมานอกผับด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว ทำไมใจของเธอถึงรู้สึกเจ็บแปล๊บก็ไม่รู้ ทั้งที่ความเป็นจริงไม่มีสิทธิ์หวงเขาเลยสักนิด

ทางด้านหมอภาคิน เมื่อเห็นว่ามุขลินเดินออกไป เขาก็ไม่รอช้าที่จะตามเธอออกมา เพราะอยากรู้ว่าทำไมเธอต้องกลับมาที่นี่

“ขอตัวก่อนนะพอดีมีธุระด่วน"

“อะไรกันคะพี่หมอ อยู่ๆ จะทิ้งโยกิไปแบบนี้ไม่ได้นะ" หมอภาคินไม่ได้สนใจเสียงของโยกิเลยสักนิด เขารีบเดินออกมานอกผับก่อนจะมองไปรอบๆ

หมับ!! มือหนาคว้าลงไปที่ข้อมือข้อมือเล็กเรียว จนร่างเพรียวเสียหลักเซถลาไปตามแรงเหวี่ยงเล็กน้อย

“หมอภาคิน! " มุขลินตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าจะเป็นเขา

“มาทำอะไรที่นี่ ผมบอกให้คุณไปรอที่ห้องไม่ใช่เหรอ..ไปกลับ”หมอหนุ่มพูดพร้อมกับจูงแขนมุขลินไปขึ้นรถ เธอไม่รู้ว่าควรดีใจไหม ที่เขาตามเธอออกมา หรือเพียงเพราะว่าเขาต้องการให้เธอปรนเปรอบำเรอในคืนนี้ แทนผู้หญิงคนนั้นชั่วครั้งชั่วคราว