ส่งซูซีกลับโรงแรมไปแล้ว ชายหนุ่มก็เดินเล่นแถวๆ ท่าเรือเพื่อเป็นการฆ่าเวลา ก่อนจะเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่โรงแรมบ้าง
“ป่านนี้นอนร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วใช่ไหม ฟ้าคราม ผมล่ะอยากเห็นตอนคุณร้องไห้ชะมัด” อารอนพึมพำกลั้วเสียงหัวเราะร่วน ขณะนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ตรงไปยังโรงแรมที่พัก
ใช่! เขาอยากเห็นตอนฟ้าครามร้องไห้กระซิก พร้อมกับรำพันถึงเขาด้วยรัก อาลัยอาวรณ์ที่ถูกเขาทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง
กริ๊ง...กริ๊ง...
กำลังคิดถึงฟ้าครามเพลินๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อารอนหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง พร้อมกับกดรับสายโดยไม่ได้ดูหมายเลขที่โทรเข้ามา และด้วยคิดว่ายังไงๆ ก็ต้องเป็นฟ้าครามที่โทรมาหาเขาอย่างแน่นอน จึงกรอกเสียงหวานๆ ทักทายไปตามสายว่า
“ว่ายังไงครับ เบบี้...โทรมาง้อให้ผมกลับห้องแล้วใช่ไหมครับ”
“เบบง เบบี้อะไร นี่มาดามเอง”
ได้ยินเสียงห้วนดุของมารดา อารอนถึงกับสะดุ้งโหยงแทบทำโทรศัพท์หล่นจากมือ
