ที่บ้าน คุณเกตุวดีนั่งหายใจหอบเหนื่อย
“ไม่น่าเลย” ท่านเสียใจที่ลูกสาวที่ว่านอนสอนง่ายอย่างรัดเกล้า พอถึงเวลาก็ลุกขึ้นมาประท้วงท่าน
“นี่เกตุเอ๊ย! พี่ว่าปลงได้แล้วนะ อะไรมันไม่ได้ดั่งใจไปเสียหมดหรอก ยิ่งเกตุทำแบบนี้น่ะนะ ลูกของเราจะห่างเราออกไปเรื่อย ๆ แล้วเขาพานจะเกลียดเกตุด้วยนะ”
คุณเกตุวดีน้ำตาไหล
“ที่จริงทำไมทุกคนไม่เข้าใจว่า เกตุหวังดี”
“เข้าใจสิ ลูกเข้าใจแหละว่า เกตุหวังดีน่ะ แต่มันเป็นการหวังดี แต่ประสงค์ร้าย”
เพียะ... นางยังมีแรงตีสามี
“อูย... ไหนว่าเกตุไม่มีแรง ฟาดมาเสียเจ็บเลย”
คุณเกตุวดีหน้ามุ่ย ยังกลับไปกินรังแตนที่ไหนมา
“เอาเถอะ ถ้าวันนี้เกตุกลับลำยังทันนะ เกตุจะไม่เจ็บตัว และยังไม่สูญเสียลูก และถ้าเรียกมาปรับความเข้าใจกัน เจอกันครึ่งทาง ยังจะมีครอบครัวของเราที่สมบูรณ์ตลอดไปนะ”
“จะต้องให้เกตุยอมรับทุกคน”
“ใช่ ลูกรักใคร เราก็ต้องรักคนนั้น อีกหน่อยเราก็ตาย แล้วใครจ
