ตอนที่ 7 ท้าทายอำนาจ
1532 คำ
แค่ก้าวกล้ายื่นสังข์ให้กับคนรับสังข์ รัดเกล้าก็เดินเข้ามาขวางทันที “คุณพ่อกับคุณแม่เชิญทางนู้นหน่อย”
ก้าวกล้าถึงกับถอนหายใจยาว ๆ ครั้งนี้เขาคงจะหลบเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไป
“แกนี่มันจริงๆ เลยนะยัยกุ๊กไก่” พี่ชายมองน้องสาวอย่างขับเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“กุ๊กไก่ก็แค่ทำตามที่แม่สั่งก็เท่านั้นเองค่ะ” หญิงสาววัยสิบแปดปีที่ห่างจากพี่ชายสิบปีเปิดยิ้มกว้าง ก่อนที่จะผายมือให้พี่ชายพาพาฝันเดินไปหาบุพการีของทั้งสองคน
คุณบัญชาและคุณเกตุวดีสีหน้าต่างกันลิบลับ คุณบัญชายิ้มกว้าง ส่วนคุณเกตุวดีหน้าบูดบึ้งบอกบุญไม่รับ
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
คุณบัญชารับไหว้อย่างเต็มใจ แต่อีกคนรับอย่างไหว้แกนๆ
“แม่หนูนี่เป็นใคร” คุณบัญชาถามทันที
“เลขาฯ คนใหม่ของผมครับ”
“เลขาฯ แล้วจะมีบริการบนเตียงหรือเปล่าเนี่ย”
คำถามที่คุณได้ยินถึงกับเจ็บจี๊ดอยู่ในหัวใจ พาฝันสีหน้าเจื่อนลงไป เธอหันไปสบตาก้าวกล้า
“คุณแม่ครับพูดอะไรให้เกียรติคนของผมด้วย พาฝันเธออาจจะมาเป็นลูกสะใภ้ของแม่ในอนาคตก็ได้”
“แก… เจ้าก้าว แกนี่มัน…”
“หื้อ! ไม่เอาน่าคุณ คนออกเยอะแยะเต็มงาน เดี๋ยวก็เป็นเรื่อง เป็นข่าว จะเอาแบบนั้นหรืออย่างไร”
“ก็ดูมันสิคะ เรื่องไหนที่ขัดใจแม่ได้ มันก็ทำซะทุกอย่าง”
ใบหน้าของพาฝันตอนนี้เหลือสองนิ้วแล้ว เธออยากจะแทรกแผ่นดินตรงนี้หนีไป หากทำได้ หญิงสาวก็คงจะทำแล้ว
“พอดีว่า เรามีงานอื่นต้องทำต่อ ขอตัวก่อนนะครับคุณพ่อคุณแม่” เขาจูงมือของพาฝันออกไปในทันที
“คุณก้าวคะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยค่ะ ทำไมไม่พูดดี ๆ กับคุณแม่” พาฝันเตือนเขา เพราะเธอต้องถูกเพ่งเล็งโดยแม่ของเขาแน่ ๆ
“เธอยังไม่รู้จักแม่ของฉันดีพอนะ ขอบใจนะที่ช่วยแสดงละคร”
พาฝันสะอึก ที่เขาก็พูดแบบนี้แสดงว่า เขาไม่มีเจตนาอื่นใดอีกเลย นอกจากให้เธอมาเป็นนักแสดงนำ เป็นตัวขัดขวางคุณแม่ของเขา คิดแค่นี้ พาฝันรู้สึกเสียวแปลบ ๆ ที่หัวใจนิดหนึ่ง
‘นี่ก็เท่ากับเขาก็แค่พาฉันมาเป็นไม้กันหมา ระหว่างเขากับแม่เท่านั้น’
“แม่ของฉันกำลังหาคู่แต่งงานให้นะ ฉันก็แค่อยากแสดงว่าถ้าฉันจะหาเมีย ฉันหาเองได้ จริงไหม?” เขาก้มลงมาชิดใบหน้าเธอ
ทั้งสองอยู่หน้าลิฟต์ โชคดีที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี
“ไป”
“เราจะกลับกันเลยเหรอคะ”
“ไม่ เราจะสั่งอาหารมากินที่ห้อง แล้วก็นอนสักคืนหนึ่ง”
หัวคิ้วของเธอย่นเข้ามาหากัน “นอนที่นี่ แยกกันนอนคนละห้องใช่ไหมคะ”
เขาไม่พูดอะไร กลับกระชากเธอเข้ามาในลิฟต์ แล้วกดไปยังชั้นที่ทั้งสองคนอยู่
ตั้งแต่เจอเขา สิ่งที่พาฝันเจอแต่ละเรื่อง มันมีแต่ความระทึกทั้งนั้น
พาฝันยังจำสายตาของคุณเกตุวดีได้เลย ไม่มีความเป็นมิตร ทั้งดูถูก ดูหมิ่น มองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จนตอนนี้พาฝันยังหายใจไม่ทั่วท้อง
เมื่อทั้งสองคนมาถึงห้องพัก เขาก็หมุนตัวเธอจากนั้นก็รูดซิปด้านหลังลงให้ทันที
“อุ้ย!” เธอตกใจกับกิริยาท่าทางของเขา พาฝันเหมือนตัวกลับมามองก้าวกล้า
ทว่าเขาก็เดินไปที่โทรศัพท์ จากนั้นก็กดสั่งอาหารในทันที
“เฮ้อ…” เธอถอนหายใจแรง บ่นงึมงำในใจ
‘ฉันหัวใจจะหยุดเต้นอยู่แล้ว’
พาฝันมองตามร่างของชายหนุ่ม ก้าวกล้าเข้าห้องน้ำ เธอได้ยินเสียงน้ำดังซ่า ๆ ก่อนที่จะกลับออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เล่นเอาหัวใจสาวแทบละลาย กล้ามหน้าอกเป็นมัด มีหยดน้ำพร่างพราวอยู่บนนั้น และหัวนมอมชมพู
“เอื้อก” หากไม่ลูกกระเดือกคงจะเห็นการขยับไหล แต่นี่พาฝันเป็นผู้หญิง
“ไปจัดการตัวเองสิ แต่ขอโทษนะฉันขออยู่ในชุดนี้ก่อน มันร้อนรุ่มอยู่ข้างในน่ะ”
“ค่ะ” แล้วพาฝันก็พาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ เธอจ้องมองหน้าตัวเองในกระจก ‘นี่มันร้อยวันพันเรื่องนะเนี่ย จะเอายังไงดียายฝัน ฉันว่าเราสองคนอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่แล้ว’
ที่สำคัญพาฝันคิดว่าเธอคงหนีก้าวกล้าไม่พ้นแน่ ๆ เรื่องราวบนเตียงที่ยังติดตรึงในหัวใจของหญิงสาวผุดขึ้นมาอีกแล้ว
เผียะ… พาฝันตบหน้าตัวเอง
“อูย… ยายซื่อบื้อ เจ็บฉิบหาย”
‘ต้องตั้งสติ ต้องตั้งสติ ยายพาฝันเอ๋ย’
เธอทั้งปลุกทั้งปลอบใจตัวเอง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด หรือกล่าวก็ต้องเผชิญ
ติ๊ง ๆ ติ๊ง ๆ ติ๊ง ๆ
เสียงเตือนข้อความเข้าในมือถือของก้าวกล้ารัว ๆ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณเกตุวดีคุณแม่ของเขาเอง
(นึกนะ ว่าแกจะขัดคำสั่งฉันได้ ฉันจะไปเจรจาสู่ขอหนูน้ำเพชรให้กับแก ระหว่างโคลนตมกับเพชรแท้ แกจะเลือกใคร)
(ทุกอย่างที่ฉันทำก็เพื่อแกทั้งนั้นนะเจ้าก้าว)
(ถ้ายังอยากจะเป็นลูกชายของฉันแล้วก็ อย่าขัดใจ)
นี่เท่ากับเป็นการประกาศสงครามระหว่างแม่ลูก ก้าวกล้าถึงกับพ่นลมหายใจแรง
พอดีว่ามีพนักงานมาเคาะอยู่ที่หน้าประตู
“รูมเซอร์วิสครับผม เอาอาหารมาส่งครับ”
ก้าวกล้าจึงเดินไปเปิดประตูให้ พนักงานเดินเข้ามาส่งอาหารข้างใน
“เพราะวางไว้ตรงนั้นแหละครับเดี๋ยวผมจัดการเอง”
“นี่บิลครับ”
เขารับปากกามาเซ็นลงไป ก่อนที่ก้าวกล้าจะส่งเงินที่เป็นทิปให้กับพนักงานคนนั้น
“ขอบคุณครับ” พนักงานเคาะคำนับก่อนจะเดินออกไปจากห้องและปิดประตูให้
ก้าวกล้าเปิดไวน์ในทันที ใครชอบบ้างที่จะถูกบังคับ และเรื่องสำคัญในชีวิตซะด้วย การแต่งงาน
“ช้าเสียจริง” ก้าวกล้าว่าให้เธอทันทีที่หญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ
“คุณก้าว คุณดื่มในเวลานี้หรือคะ ไหนว่าจะทำงาน”
“มานั่งนี่สิ ใครจะไปทำได้อีก มีเรื่องไม่สบายใจ”
พาฝันรู้แล้วว่าเป็นเรื่องของแม่ของเขา ท่าทางสองแม่ลูกเหมือนกับศรศิลป์ไม่กินกัน
กลิ่นอาหารหอมฟุ้งไปทั้งห้อง ท้องเธอก็ร้องขึ้นมาจ๊อก ๆ เอาความจริงก็คือ เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ได้กาแฟไปแก้วเดียวเท่านั้นเอง
“กินได้ไหม” เขาเลื่อนจานข้าวผัดให้
“ค่ะ”
ความหิว… ทำให้พาฝันต้องหยิบช้อนขึ้นมา จากนั้นหญิงสาวก็กินไปอย่างเงียบ ๆ โดยมีสายตาของเขาจ้องมองเธอยังไม่ละเว้น
“ฉันถามเธอสักคำถามหนึ่งสิ”
“อะไรหรือคะ”
“ถ้าเกิดพ่อแม่เธอบังคับให้เธอแต่งงานกับใครสักคนโดยที่เธอไม่รัก เธอจะแต่งงานกับคนคนนั้นไหม”
“ไม่ค่ะ ไม่มีวันแน่นอน”
“ฉันก็เหมือนกัน” ก้าวกล้าคลี่ยิ้มได้ทันที เพราะมีพรรคพวกที่คิดแบบเดียวกัน
นั่งกันไปอีกสักพัก
“ป้อนข้าวให้ฉันหน่อย”
“คะ”
“ป้อนข้าว” พูดจบ ก็อ้าปากกว้าง พาฝันจึงตักข้าวผัดของตัวเอง ใส่เข้าไปที่ปากของเขา เขาเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำราวกับเธอเป็นเด็กเอ็นเตอร์เทนอย่างนั่นแหละ
“เอาอีกค่ะ”
“จะกินสเต๊ก เดี๋ยวฝันจะหั่นให้”
“เอาสิ ฉันอยากได้เธอเอาใจนะวันนี้”
ในสถานการณ์ที่เธอไม่อาจตอบโต้ก็ได้ พาฝันจึงได้ทำตามใจก้าวกล้า
“อิ่มแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเห็นเธอยกน้ำขึ้นดื่ม
“ค่ะ” แล้วก็ลุกขึ้น ก้าวกล้าฉุดแขนของเธอกระชากร่างบางให้ลงมานั่งบนตัก
“คุณก้าวจะทำอะไรคะ”
“เธอเป็นเจ้าหนูทำไมหรือ? ชอบถามแต่ว่าทำไม? ทำไม?” เขามองเธอด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
ตอนนี้พาฝันไม่รู้เลยว่าพวงแก้มของเธอแดงไปหมดแล้ว
ฟอด… ฟอด… ก้าวกล้าหอมแก้มเธอ
“คิดถึงคืนนั้น และยังจะไม่ลืมเลยนะ”
“คุณก้าว อุบ…” ก้าวกล้าปิดกลีบปากของเธอด้วยริมฝีปากของเขา
พาฝันได้แต่ทำเสียงอื้ออ้าครางประท้วงอยู่ในลำคอ หญิงสาวรู้สถานะของตัวเองดี ตอนนี้เธอเป็นเลขานุการ ไม่ใช่ผู้หญิงในคืนนั้นสักหน่อย
“อย่าค่ะคุณก้าว” เธอเอ่ยปากห้ามเขาในทันที
“อย่าอะไร อย่าช้าใช่ไหม”
“เปล่านะคะ อื้อ…”
เขาพาร่างของเธอนอนลงไปบนเตียงเสียแล้ว ความรู้สึกคือโหยหา และต้องการกอบโกยความสุขจากร่างที่อบอุ่นตรงหน้า อาการดิ้นขลุกขลักในเวลานี้หายไปหมดแล้ว
- ผู้เขียน
