กรงทองของท่านดยุค

เซเลสทีน

เซเลสทีนเอนกายลงนั่งอย่างสง่างาม ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปที่เอ็ดเวิร์ดด้วยสายตาที่ดูอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยเจตนาบางอย่างที่คนอื่นสัมผัสได้ เธอค่อย ๆ ยกมือขึ้นแตะแหวนที่นิ้วอย่างเผลอ ๆ ราวกับต้องการเตือนเขาถึงความทรงจำที่ทั้งสองเคยมีร่วมกัน

"ฉันยอมรับว่าการมาที่นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยค่ะ เอ็ดเวิร์ด" เซเลสทีนเอ่ยเบา ๆ น้ำเสียงนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความหมาย เธอหันไปสบตาเลดี้เอลิซาเบธก่อนจะหันกลับมามองเอ็ดเวิร์ด “หลังจากที่…ต้องใช้ชีวิตคนเดียว ฉันก็ตระหนักได้ว่าคนที่สำคัญในชีวิตฉันจริง ๆ อาจไม่ใช่คนที่ฉันเคยคิดไว้”

เอ็ดเวิร์ดนิ่งฟัง คิ้วขมวดเล็กน้อย ความเคร่งขรึมที่สะท้อนอยู่บนใบหน้าของเขาทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความไม่แน่ใจ

เลดี้เอลิซาเบธมองเซเลสทีนด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เธอรับรู้ได้ถึงเจตนาที่ซ่อนอยู่ในคำพูดนั้นอย่างชัดเจน และแม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนพูดจาขวานผ่าซาก แต่เธอก็ต้องการปกป้องสิ่งที่เธอเห็นว่าเป็นความสัมพันธ์ที่สำคัญระหว่างเอ็ดเวิร์ดและวิเวียน

ริชาร์ดยิ้มเล็กน้อย สายตาของเขาสลับมองระหว่างเซเลสทีนและเอ็ดเวิร์ด “ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมีหลายเรื่องราวที่ต้องปรับความเข้าใจกันอยู่นะ… อาจเป็นเพราะว่า เวลานั้นมันเปลี่ยนหลายสิ่งหลายอย่างไปแล้ว” เขาเอ่ยพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะพยายามให้บรรยากาศเบาบางลง

เอ็ดเวิร์ดสูดหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ความจริงก็คือ…ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เซเลสทีน ฉันไม่ใช่คนที่คุณเคยรู้จัก และคุณเอง…ก็ไม่ใช่คนที่ฉันเคยคาดหวังอีกต่อไป”

เซเลสทีนยิ้มบาง ๆ แต่แววตาของเธอแฝงไปด้วยความหวังบางอย่างที่ไม่อาจปิดบังได้ เธอค่อย ๆ เอื้อมมือไปแตะมือของเอ็ดเวิร์ดเบา ๆ “บางครั้ง เราอาจต้องให้โอกาสกันใหม่… เพื่อลองพิจารณาว่าความรู้สึกที่เคยมีนั้นยังคงอยู่หรือไม่”

เอ็ดเวิร์ดเพียงแค่มองมือที่เซเลสทีนแตะไว้ แต่เขาไม่ตอบอะไร คำพูดของเธอชวนให้ใจของเขาสั่นคลอน แต่เขารู้ดีว่าความรู้สึกในใจตอนนี้ไม่ใช่ความรักแบบเดิมอีกต่อไป เขาคิดถึงวิเวียน รู้สึกถึงความผูกพันที่เขามีกับเธอมากกว่าความทรงจำเก่า ๆ กับเซเลสทีน

เลดี้เอลิซาเบธมองภาพตรงหน้าด้วยความเคร่งขรึม ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่มั่นคง “บางครั้ง การเริ่มต้นใหม่ไม่ใช่การย้อนกลับไปหาอดีต แต่เป็นการเปิดใจให้กับอนาคตที่เราคู่ควร… จริงไหมคะ เซเลสทีน?”

เซเลสทีนเหลือบมองเลดี้เอลิซาเบธ สายตาแข็งกร้าวเล็กน้อย แต่เธอยังรักษาท่าทางสง่างามไว้ “บางทีเราอาจจะมองต่างมุมกันค่ะ เลดี้เอลิซาเบธ… แต่ฉันเคารพความเห็นของคุณ”

เธอหันกลับไปมองเอ็ดเวิร์ดอีกครั้ง และพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหวังอย่างเห็นได้ชัด “แต่ฉันยังเชื่อว่าอดีตบางอย่างอาจเป็นรากฐานของอนาคตได้เสมอ เอ็ดเวิร์ด”

“ฉันมาที่นี่เพราะสามีเสียชีวิต และอยู่เป็นหม้ายมานาน” เลดี้เซเลสทีนเอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าและสำนึกผิด ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่เอ็ดเวิร์ดด้วยความหวังอันลึกซึ้ง “เห็นแก่มิตรภาพเก่า… ขอฉันพักที่คฤหาสถ์แอชวูดได้ไหมคะ เอ็ดเวิร์ด?”

เอ็ดเวิร์ดนิ่งเงียบ คำขอของเธอทำให้หัวใจของเขาหนักอึ้ง ทั้งความทรงจำในอดีตที่เคยเจ็บปวดและคำถามเกี่ยวกับความตั้งใจจริงของเธอ เขารู้ว่าเซเลสทีนกำลังขอให้เขาเปิดประตูให้เธอเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง แต่เขาเองก็รู้ดีว่ามีบางสิ่งที่เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง

เลดี้เอลิซาเบธมองหน้าเอ็ดเวิร์ด รู้ดีว่าคำขอนี้เป็นเรื่องที่ซับซ้อนและอาจจะกระทบกับความสัมพันธ์ที่เขากำลังพยายามสร้างกับวิเวียน เธอจึงพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล แต่แฝงด้วยความเป็นห่วง “เอ็ดเวิร์ดคงจะต้องตัดสินใจด้วยใจที่รอบคอบ เซเลสทีน คุณเองก็คงเข้าใจใช่ไหมคะ?”

เซเลสทีนยิ้มบาง ๆ พร้อมพยักหน้า “แน่นอนค่ะ เลดี้เอลิซาเบธ ฉันเข้าใจดี” เธอหันกลับมามองเอ็ดเวิร์ดอีกครั้งด้วยสายตาที่อ่อนโยน ราวกับจะย้ำให้เขาเห็นว่าเธอมีเพียงความตั้งใจจริงและต้องการเพียงที่พักพิงใจหลังจากชีวิตที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

“น่าจะไม่เหมาะนะ ถ้าหากคุณต้องการพักจริง ๆ คฤหาสถ์วิงสตันยินดีต้อนรับเสมอค่ะ” เลดี้เอลิซาเบธเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความสุภาพที่ชัดเจนถึงเจตนาของเธอ

และในขณะเดียวกัน เฮนรี่ที่ออกจากห้องไปชั่วครู่กลับมาที่ประตูพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น “หรือถ้าอยากได้บรรยากาศที่สงบกว่านั้น คฤหาสถ์อัมสดอก็เปิดกว้างอยู่นะครับ ผมเชื่อว่าคุณเซเลสทีนจะต้องประทับใจกับวิวและความเงียบสงบที่นั่นแน่นอน”

เซเลสทีนหันไปมองเฮนรี่ด้วยแววตาที่ลังเลเล็กน้อย รอยยิ้มบาง ๆ ของเธอแฝงไปด้วยความอึดอัด เธอรู้ดีว่าเจตนาของคำเชิญเหล่านี้ไม่ได้เป็นการต้อนรับที่อบอุ่นอย่างที่เธอต้องการ

เอ็ดเวิร์ดมองสถานการณ์ตรงหน้า แอบถอนหายใจอย่างโล่งใจในใจเล็กน้อย เขาเองรู้สึกว่าการให้เซเลสทีนพักที่แอชวูดอาจไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก แต่ก็ไม่อยากเอ่ยปฏิเสธให้เสียมารยาท การที่เลดี้เอลิซาเบธและเฮนรี่ยื่นข้อเสนออื่น ๆ ทำให้เขารู้สึกขอบคุณในใจที่พวกเขาเข้าใจสถานการณ์และพยายามช่วยปกป้องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับวิเวียน

เซเลสทีนสูดหายใจลึก ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนัก “ถ้าอย่างนั้น… ฉันคงต้องรบกวนที่คฤหาสถ์วิงสตัน ขอบคุณที่ใจดีนะคะ”

ลอร์ดริชาร์ดยิ้มกว้าง “เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ เลดี้เซเลสทีน เราจะเตรียมทุกอย่างให้พร้อม”

เซเลสทีนจึงจำใจยิ้มตอบอย่างฝืน ๆ ขณะที่เอ็ดเวิร์ด ริชาร์ด และเลดี้เอลิซาเบธต่างรู้สึกโล่งใจและขอบคุณในทางออกที่ช่วยให้เซเลสทีนไม่ได้เข้ามาอยู่ใกล้เกินไปในชีวิตของเอ็ดเวิร์ด

ในใจลึก ๆ เซเลสทีนยังคงยิ้มอย่างมีความหวัง “ยังมีโอกาสน่า ใจเย็นเข้า” เธอคิดอย่างมั่นใจ แม้จะถูกเชิญให้ไปพักที่คฤหาสถ์วิงสตันแทน แต่เธอรู้ดีว่าทุกการพบหน้า ทุกคำพูดที่แฝงไปด้วยความหวังของเธอ จะค่อย ๆ คลายความระแวงในใจของเอ็ดเวิร์ดลงทีละนิด

เซเลสทีนก้าวถอยออกจากห้องด้วยความสง่างาม รักษาสีหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างสุขุม เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เมื่อพ้นจากสายตาของทุกคน “เอ็ดเวิร์ด…เธอเคยรักฉันมาก่อน และความรู้สึกนั้น…ฉันรู้ดีว่ายังคงมีอยู่บ้าง ไม่ใช่หรือ?”

เธอหันกลับมามองคฤหาสถ์อันงดงามนี้ด้วยความตั้งใจ รู้ว่าตัวเองจะต้องแทรกกลับเข้าไปในชีวิตของเอ็ดเวิร์ดให้ได้ สุดท้ายแล้ว เธอเชื่อมั่นว่าความทรงจำเก่า ๆ จะเป็นเครื่องมือสำคัญที่จะนำทางเธอในการดึงเขากลับมา