ตอนที่ 8
1011 คำ
วลาดีมีร์ในชุดสูทสีกรมท่าต้องประหลาดใจในวันนี้ที่เห็นเจ้านายหนุ่มในชุดหนังสีดำขนาดพอดีรูปร่างสูงใหญ่ตื่นแต่เช้าและนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในห้องโถงของคฤหาสน์ซึ่งเต็มไปด้วยของประดับตกแต่งในสไตล์แอนทีคหรูวิจิตรอลังการยิ่งกว่าพระราชวังน้อย ๆ ในมอสโกโดยข้างนอกนั่นบอดี้การ์ดและผู้ติดตามสองสามคนในชุดสูทสีนิลยืนนิ่งอยู่ที่ประตู ชายวัยกลางคนก้าวเข้ามาหยุดเบื้องหน้าก็เห็นว่าถ้วยเล็ก ๆ บนโต๊ะทำจากกระจกใสเหลือเพียงรอยสีดำของกาแฟเอสเปรสโซ่ที่โรดิออนชื่นชอบ สักครู่ร่างสูงตระหง่านจึงพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะก่อนลุกขึ้นยืนเสมือนทำท่าจะก้าวออกไปในเช้าที่หิมะยังปกคลุมเมืองทั้งเมือง
“ร็อด...คุณกำลังจะไปไหน?”
“ผมจะออกไปข้างนอก...มีอะไรหรือเปล่า วลาดิมีร์?” โรดิออนถามกลับไปราวไม่ใส่ใจขณะล้วงมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง
“ผมจะมาเรียนคุณเรื่องลูกสาวท่านยูเชนคอฟ เราทราบที่อยู่ของเธอแล้ว พรุ่งนี้คุณจะไปรับคุณอิเล็คตร้ามาที่นี่หรือเปล่าครับ?”
“ให้ราฟาอิลไปแทน! เรื่องไร้สาระเอาไว้ทีหลัง ตอนนี้ผมอยากฟังข่าวการขยายเหมืองที่ไซบีเรียมากกว่า หรือไม่ก็เป็นเรื่องนักวิจัยที่ส่งไปสำรวจแท่งหินคิมเบอร์ไลต์แถบอัฟริกา!”
“แต่...”
“หลังพิธีแต่งงานและจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้วผมจะเดินทางไปไซบีเรียทันที! หน้าที่สำหรับการรักษาคำมั่นสัญญาของผมกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว วลาดิมีร์...ผมจะได้ทำอะไรอย่างอื่นนอกเหนือจากการต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนไม่รู้จัก ที่สำคัญ ผมทำใจให้รักผู้หญิงคนนั้นไม่ได้แน่!”
วลาดิมีร์ระบายลมหายใจหนัก ๆ พลางส่ายศีรษะไปมาเมื่อโรดิออนหันหลังให้หากแต่ก่อนออกไปชายหนุ่มก็ไม่ลืมบอกกล่าวชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“อ้อ...วันนี้ผมจะออกไปข้างนอกคนเดียว ไม่ต้องให้ใครตามไป แม้แต่ราฟาอิล”
เมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวฉับ ๆ พ้นประตูออกไปแล้ววลาดิมีร์จึงนั่งลงบนเก้าอี้และกวักมือเรียกคนสนิทซึ่งเป็นชายหนุ่มรูปร่างกำยำล่ำสันในชุดสูทเข้ามาหา
“ครับ...คุณวลาดิมีร์”
“ราฟาอิล...พรุ่งนี้เช้าไปรับคุณอิเล็คตร้า ลูกสาวท่านยูเชนคอฟตามที่อยู่นี้”
ว่าพลางก็ยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้ผู้ติดตามคนสนิทที่รับไปและทำหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นที่อยู่ในกระดาษแผ่นนั้น
“คุณวลาดิมีร์ครับ...ผมว่าผมเคยไปอพาร์ตเม้นท์นี้มาแล้วนะครับ มันอยู่ห่างจากที่นี่ไปไม่ไกล”
“มันเป็นอพาร์ตเม้นท์ที่ท่านยูเชนคอฟซื้อทิ้งไว้ตอนอยู่มอสโก ยังคงมีคนเช่าอยู่และได้รับการตกแต่งอย่างสวยงาม ท่านคีริลเป็นคนจ้างอินทีเรียชื่อดังเข้าไปตกแต่งภายใน สมบัติทุกชิ้นของท่านยูเชนคอฟถูกเก็บรักษาไว้ เพื่อรอวันที่เจ้าของ...กลับมาเอาคืน”
ท้ายประโยคเสมือนวลาดิมีร์กำลังบอกอะไรบางอย่างกับตัวเองเมื่อราฟาอิลถอยออกไปแล้ว ชายวัยกลางคนนั่งไขว่ห้างเอามือประสานกันบนตักขณะเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่างที่ละอองหิมะล่องลอยอยู่ในชั้นบรรยากาศ เฉกความคิดของชายอายุเข้าสู่มัจฉิมวัยลอยไปไกลสู่อดีต เขาเห็นภาพสองบุรุษผู้ก่อตั้ง แม็กซิมัส บริษัทค้าเพชรซึ่งขยายการขุดค้นเหมืองเพชรใหม่ไปทั่วโลกอย่างรวดเร็วหลังสหภาพโซเวียตล่มสลาย สองคนต่างขั้วนิสัยหากก็ทำงานร่วมกันได้จนแม็กซิมัสกลายเป็นมหาอำนาจในตลาดเพชรอย่างยากจะมีผู้ใดโค่นลงได้ คีริลนั้นเต็มไปด้วยเลือดของความทะเยอทะยาน หยิ่งทะนง มุ่งมั่นและไม่เคยครั่นคร้ามต่ออุปสรรคหรือใครหน้าไหนทั้งสิ้น ในขณะที่หุ้นส่วนคนสำคัญอย่างยูเชนคอฟกลับชอบเก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ใคร่ออกงานสังคมทว่ากลับเป็นหัวหอกใหญ่นำพาแม็กซิมัสทะยานไปไกลในตลาดเพชรระดับโลก
หากการค้าคือสนามรบ คีริลคือจอมทัพบุกตะลุยไปทั่วทุกแห่งหนโดยมีนักวางแผนความคิดฉกาจอย่างยูเชนคอฟอยู่เบื้องหลัง กระทั่งทั้งสองต้องมาพบอุปสรรคใหญ่คือความไม่เข้าใจจนมาถึงจุดแตกหัก วลาดิมีร์รู้ดีว่าอาการป่วยตลอดระยะเวลาหลายปีของคีริลนั้นเกิดจากอะไร ไม่มีใครรู้ความเป็นไปว่ามันเป็นความตรอมใจแม้แต่ลูกชายของเขาเอง...โรดิออน คนหัวแข็งที่รับเลือดพ่อมากเกินกว่าจะเรียกว่าเข้มข้น ชายวัยกลางคนนึกถึงคำพูดของคนหัวรั้น
“หน้าที่สำหรับการรักษาคำมั่นสัญญาของผมกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว วลาดิมีร์”
เขาระบายลมหายใจอีกครั้งก่อนรำพึงออกมาเบา ๆ
“ไม่หรอก ร็อด...การแต่งงานของคุณไม่ได้หมายถึงจุดสิ้นสุด มันคือจุดเริ่มต้นของสิ่งที่จะตามมาอย่างที่ตัวคุณเองก็คาดไม่ถึงเลยทีเดียว”
วันนี้หิมะไม่โปรยหนาอย่างเมื่อสองวันที่ผ่านมา ลดาจึงกลับไปยังจัตุรัสแดงอีกครั้งพร้อมคนนำเที่ยวคือโรดิออน แม้อากาศจะหนาวเหน็บเพียงใดหากก็ยังมีผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ชื่นชมความอลังการจากหน้าประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ของรัสเซีย
“สีแดงไม่ได้หมายถึงเลือดหรอกนะครับ ลดา...แต่มันมีความหมายว่าโซเวียตมีแต่ความสุขและเจริญรุ่งเรือง กำแพงเคริมลินที่ใช้เป็นปราการป้องกันพระบรมหาราชวังก็เลยเป็นสีแดง”
โรดิออนบอกกล่าวอย่างชัดถ้อยขณะจูงมือหญิงสาวในชุดกระโปรงกันหนาวและรองเท้าบู๊ทเดินไปบนลานหินซึ่งเห็นแนวกำแพงอิฐหนาสีแดงสูงใหญ่และป้อมปราการทอดยาวล้อมโอบพระราชวังสีขาวน่าอัศจรรย์เป็นที่ยิ่ง ลดารู้สึกทั้งตื่นเต้นและสุขใจจนนอนไม่หลับแทบทั้งคืน
- ผู้เขียน
