ณัฐกฤตมาทำงานเหมือนกับทุกวัน ชีวิตของเขานั้นเรียบง่าย ในใจคิดถึงลูกสาวที่เล่นด้วยเมื่อเช้า แค่คิดว่าจะได้กลับไปหาลูก เขาก็มีกำลังใจในการทำงานแล้ว
พอมาถึงที่ทำงาน สายตาของนพณัชก็มองมาที่เขาตาไม่กะพริบ ซึ่งตอนนี้อีกฝ่ายนั้นเรียนต่อยอดจบจนเป็นสตาฟแล้ว นั่นเท่ากับว่าตำแหน่งเทียบเคียงกันได้แล้ว เขาก็ไม่สามารถยกคำว่ารุ่นพี่ขึ้นมาขู่อีกฝ่าย ส่วนเจ้าตัวก็ไม่เคารพเขาเช่นเคย
...ด้านนพณัช แม้นปากจะบอกกับปิ่นมุกว่าอยากกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่เขาก็ยังทำใจไม่ได้ เธอมีลูกสาวน่ารักมาก แต่พอเขาจะขออุ้ม ไอ้หมอนี่ก็ไม่เคยให้เขาได้แตะตัวหลานเลยสักนิด
“ไม่มีงานทำหรือครับ ถึงได้เอาแต่มองหน้าผม” ณัฐกฤตทนไม่ไหว เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน และดูท่าจะตัดกันไม่ขาด
“หึ ใครมองใครกันแน่” นพณัชก็ไม่เคยแผ่ว จะสู้กับอีกฝ่ายจนต้องมีใครสักคนที่ต้องลาออกไป
“ไม่รู้สิ หมามั้ง” ณัฐกฤตตอบกลับ ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าเบ
