"เฮ้อ ดีนะที่งานไม่ล้ม ไม่รู้ว่าน้องนิชาหายตัวไปไหนปานนี้พี่หมอยังหายตัวไม่เจอเลย"อัญริสาที่ยืนถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่ก็ไม่วายเป็นกังวลที่ณัฏฐณิชาหายตัวไป ส่วนพัดชาที่ยืนฟังเพื่อนรักอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกไม่ต่างกันนัก แต่ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกห่วงณัฏฐณิชาเพียงใด เธอก็ไม่สามารถอยู่รอฟังข่าวเธอที่นี้ได้
"ว่าแต่แกพัดชา แกจะไปคืนนี้เลยเหรอ?"
"อืม ยิ่งอยู่ยิ่งเจ็บ ยิ่งเจอมันก็ยิ่งทรมาน"พอคิดถึงหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูกเธอก็ยิ่งเจ็บ ไหนเมื่อเขาเกลียดเธอ ขนาดเจอกันเขายังไม่มองไม่ทัก ทำเหมือนว่าเธอไร้ตัวตนไร้ค่าในสายตาเขา
"พัด"อัญริสาเอ่ยเรียกเพื่อนรักเสียงอ่อน เธอเข้าใจความรู้สึกของพัดชา เพราะเธอก็เคยรู้สึกเช่นเดียวกัน การรักคนที่เขาเกลียดเรา มันเจ็บปวดมากเพียงใด
"ไม่เป็นไร ฉันโอเคร"พัดชาหันกลับมาฝืนยิ้มให้กับอัญริสา ไม่ว่าเวลาที่เธอจะทุกข์หรือจะสุข เธอก็ยังมีคนที่รักและเข้าใจเธออย่างอัญริสา
