Doctor 3 ไม่ใช่สิ่งที่คาดหวัง
1479 คำ
“พะพูดอะไรวะผมเป็นผู้ชายนะเว้ย!!” พรึ่บ! ฉันบอกอย่างตกใจก่อนจะผลักอกของเขาออกไปและกระโดดลงจากเตียงแต่จะออกก็ไม่ได้เพราะว่าเขาล็อกประตูเอาไว้
“หึ แล้วไงถ้าฉันสนใจอะไรแล้วจะเป็นอะไรก็ไม่สนใจหรอก^^” เขายิ้ม
“ผมก็ไม่สนใจเหมือนกัน!!ไม่สนใจหมออ่ะ!!เพราะงั้นเปิดประตูได้แล้วผมจะกลับไปหาเพื่อน!!” ฉันพูดกับเขาเสียงดัง
“โอเค ๆ วันนี้นายอาจจะตกใจแต่เจอบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชิน” เขาเดินผ่านฉันไปก่อนจะเปิดประให้ฉัน
“เราจะไม่เจอกันอีก!!และหมอ...ถ้าชอบผู้ชายละก็ไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่ผม!”
ปัง!!!
ฉันพูดกับเขาจบก็ปิดประตูเสียงดังเอามือจับที่หัวใจของตัวเองที่มันเต้นแรงมากเหมือนกันว่าจะทะลุออก ฉันไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนไม่ใช่ว่าไม่เคยมีใครเข้าใจผิดว่าฉันเป็นชายชอบชายแต่ไม่มีใครรุกแรงเท่าเขามาก่อนเลย สายตา ท่าทางของเขามันดูจริงจังมากจนไม่เหมือนคนกำลังแกล้งอยู่เลยสักนิด
“ไม่ ๆ ไอ้ต้าร์มึงอย่าไปคิดเรื่องของเขา” เพราะยังไงก็ไม่ได้เจอกันอีกแล้วเพราะงั้นอย่าไปใส่ใจเลย
เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็เริ่มตั้งสติก่อนจะเดินกลับไปหาเพื่อนที่ตอนนี้พวกมันน่าจะรออยู่
“ไอ้ต้าร์ทางนี้เว้ย!” เสียงของไอ้พีชเพื่อนเวรเรียกฉันหนอยยยย เพราะมันนั่นแหละฉันถึงเกือบโดนไอ้หมอมันล่อแล้วเนี่ย!!!
ปัก!!
“อึก!!มึงทำกูทำไมเนี่ย?!” ฉันเดินเข้าไปหามันก่อนจะต่อยเข้าที่ท้องของมันอย่างหมั่นไส้
“ก็มึงอ่ะ!!ไปบอกให้หมอทำแผลกูทำไมก็รู้ว่ากูไม่ชอบไอ้ห่า!!”
“ก็กูอยากให้มึงทำแผลบ้างไงเวลามีเรื่องมือชอบปล่อยมันหายเองเดี๋ยวก็ติดเชื้อพอดีเพราะงั้นไหน ๆ ก็มาโรงพยาบาลก็ทำ ๆ สักหน่อยเถอะ ที่กูพูดเนี่ยเพราะเป็นห่วงมึงนะเว้ย!” มันอธิบายซึ่งฉันก็เข้าใจแหละแต่มันก็...ช่างเถอะเว้ย!!
“แล้วไอ้ชลเป็นยังไงบ้างวะ?” ฉันถามเมื่อไม่เห็นมัน
“ไอ้เก็ตกำลังพาไปเอายามันฟื้นแล้วแผลไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่หมอคนนั้นว่ามานั่นแหละ”
“เออ ๆ ดีแล้วแหละ หาวววววว”
“แยกย้ายกันกลับเถอะเช้าแล้วเนี่ย” เสียงของไอ้เก็ตทำให้ฉันกับไอ้พีชที่ยืนคุยกันอยู่หันไปมองไอ้เก็ตกำลังเดินหิ้วปีกของไอ้ชลมา
“เป็นไงวะ?” ฉันถามมัน
“แค่นี้สบายมากแต่กูไม่ยอมหรอกมายิงกู!!กูยิงกลับ!!” มันพูดอย่างแค้นใจ
“เรื่องนั้นเอาไว้มึงหายดีก่อนแล้วค่อยไปเอาคืน” ฉันบอกกับมัน
“ดีมากไอ้เพื่อนรัก!!”
“งั้นกลับกันเถอะเช้าแล้วเนี่ยไอ้เหี้ยยย ยังไม่ได้นอนเลย” เพราะว่าเมื่อคืนนี้เราไปกินเหล้ามาที่ผับนั่นแหละแต่ฉันได้หญิงและกลับก่อน พอพวกมันมีเรื่องก็ย้อนกลับไปอีกเกิดเรื่องต่าง ๆ มากมายจนตอนนี้เช้าแล้ว สว่างคาตาดีที่ไม่มีเรียนไม่อย่างนั้นสภาพศพเดินได้ดี ๆ นี่เอง
ตึก...ตึก...ตึก...
“คุณค่ะ!!” เสียงของพยาบาลเรียกฉันก่อนจะรีบมาหาฉัน
“มีอะไรครับ?” ฉันถามพร้อมรอยยิ้ม
“เอ่อ คือว่า...-///-” เธออึกอักนิดหน่อยในมือถือโทรศัพท์อยู่ซึ่งนั่นทำให้ฉันเข้าใจทันทีว่าเธอต้องการอะไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงเข้ามาหาฉันสักหน่อย
“จะขอเบอร์เหรอครับ?” ฉันถาม
“ค่ะ!! ไม่ทราบว่าจะได้ไหมคะ?” เธอถามเสียงเบา
“ได้ครับ งั้นผมขอโทรศัพท์ด้วยครับ” ฉันบอกก่อนจะแบมือตรงหน้าเธอ
“นะนี่ค่ะ!!” เธอรีบส่งให้ก่อนฉันจะเริ่มเมมเบอร์ให้เธอและชวนคุยไปด้วย
“ชื่ออะไรเหรอ?”
“เยลลี่ค่ะ ^-^” เยลลี่บอกชื่อก่อนจะยิ้มกว้างพยาบาลเนี่ยยิ้มสวยแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่านะ?
“พีต้าร์แต่จะเรียกว่าต้าร์เฉย ๆ ก็ได้ หรือจะเรียกที่รักก็ได้ถ้าเยลลี่สะดวก” ฉันหยอดไปนิดหน่อยก็ทำให้แก้มของเธอแดงเป็นมะเขือเทศ
“ปากหวานจังนะคะ”
“ครับ เพราะเยลลี่น่ารัก”
“>///////.บ้านพีต้าร์
“พีต้าร์กินข้าวก่อนสิลูก” เมื่อเดินเข้าบ้านเสียงของแม่ก็ดังขึ้น ฉันกำลังเดินเข้าบ้านส่วนคนอื่นกำลังเริ่มทานข้าวเช้ากันอยู่ ฉันมองก่อนจะตอบแม่ไป
“ไม่ละแม่อั๊วยังไม่หิว...”
“ไม่ต้องไปชวนมัน!!!ไม่กินก็ไม่ต้องกิน!ไม่เปลื้อง” แต่เตี่ยก็แทรงขึ้นทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบ
“เฮีย...”
“ทำไมอาลูกตาลจะเข้าข้างลูกหรือไงหยุดเข้าข้างมันอีลูกไม่ดีนี่!!!”
“เตี่ย!!อั๊วก็ลูกทำไมแม่จะเข้าข้างอั๊วไม่ได้?! ทำไมต้องเข้าข้างไอ้ตงเท่านั้นเหรอ?” ฉันไม่ไม่ได้ที่จะประชดออกไปเวลาฉันกับเตี่ยจนกันก็แบบนี้แหละ ทะเลาะกันแบบนี้ หึ!
“ใช่!!เพราะอาตงตงเป็นเด็กดีเชื่อฟังอั๊วไม่เหมือนลื้อ!!ไม่มีอะไรได้ดังใจสักอย่างตั้งแต่เกิด!!!”
“เออ!!!งั้นเตี่ยก็มีไอ้ตงเป็นลูกคนเดียวไปเลย!!!” ฉันบอกเสียงดังก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเองโดยการเดินกระทืบเท้าเสียงดัง
ตึง!!ตึง!!ตึง!!!
“เออ!!!เดินกระทืบแรง ๆ ให้ตีนลื้อมันพังเลยไป!!!” ยังจะตามมาด่า
ปัง!!!!!
“เฮ้ออออ” ฉันปิดประตูห้องก่อนจะถอนหายใจออกมาแรง ๆ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะถูกใจเตี่ย...
เกิดมาเป็นผู้หญิงก็ไม่ถูกใจแล้วหนึ่ง พอตอนนี้เป็นลูกชายก็ยังไม่ถูกใจอีกฉันเหนื่อย... ฉันไม่อยากทะเลาะกับเตี่ยแล้วแต่มันก็เป็นสันดานแย่ ๆ ของฉันไปแล้วเหมือนกัน
เวลาต่อมา...
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นน่าจะเป็นแม่หรือไม่ก็ตงตงเพราะถ้าเป็นเตี่ยคงเปิดเข้ามาเลยอย่างไม่มีความเกรงใจใดใดทั้งนั้น
“เจ้...”
“กูไม่ใช่เจ้มึง!”
“เฮียต้าร์ผมเข้าไปนะ” มันเปลี่ยนก่อนจะเปิดประตูเข้ามาก็ตอนนี้ฉันเป็นผู้ชายนิก็ต้องเป็นเฮียดิ
“มีอะไร?” เมื่อมันเข้ามาฉันก็ถามมันทันที
“ผมขอโทษนะ...” มันก้มหน้ารู้สึกผิดทำไมฉันจะไม่รู้ว่ามันรู้สึกผิดขนาดไหนในหลาย ๆ เรื่องทั้งที่มันไม่ได้เป็นคนผิดเลยด้วยซ้ำ
“เรื่องอะไรอย่างไร้สาระ” ฉันบอกไปอย่างปัด ๆ ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
“บุหรี่ไม่ดีต่อร่างกาย”
“หึ ว่าที่คุณหมอกำลังสั่งสอนเหรอเนี่ย?” ฉันแกล้งแซว
“เฮีย...ผมรู้นะว่าเฮียก็อยากเรียนหมออะ” ในบ้านมีมันคนเดียวที่แทนตัวเองว่าผมหรือตงเพราะเตี่ยไม่ได้บังคับ ส่วนฉันไม่ได้ต้องพูดจีนบ้างไม่อย่างนั้นจะโดนตี ฟังดูลำเอียงแต่ฉันไม่เคยโกรธตงตงที่เป็นน้องเลยสักครั้ง
“อืม แล้วยังไงในเมื่อเตี่ยไม่ให้เรียนเพราะงั้นมึงได้เรียนก็เรียนไม่ต้องมาสนใจกูตั้งใจเรียนอย่างที่เตี่ยเขาตั้งความหวังไว้กับมึง”
“มันเป็นผมเพราะเอง”
“ไม่ใช่เพราะมึงเพราะงั้นอย่าคิดมาก อย่าเรื่องไร้สาระมาใส่สมอง ว่าที่คุณหมอก็ตั้งเรียนไปก็พอส่วนเรื่องกูกับเตี่ยสักวันก็คงจบลงแหละ” แม้ว่าไม่รู้เมื่อไหร่ก็ตาม
“ถ้าอย่างนั้นผมก็รู้สึกผิดที่ทำให้เฮียไม่ได้เรียนนะ เพราะผมเกิดมา...”
“ไม่หรอกมึงเกิดมาอะดีแล้วเพราะไม่อย่างงั้นเตี่ยคงไม่มีความหวังอะไรเลยเพราะกูมันไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวัง....” พูดแล้วมันก็เสียใจนะแต่ช่างเถอะความรู้สึกของฉันไม่ต้องมีใครมาเข้าใจก็ได้
- ผู้เขียน
