“คุณ...ผมขอโทษ...ได้ยินไหม...โรสริน...”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ทางด้านตัวต้นปัญหา ตอนนี้ยังคงยืนอยู่ที่เดิมทั้งๆผ่านมาชั่วโมงกว่าๆแล้ว เขาเอาแต่ยืนเคาะประตูและร้องเรียกคนในห้องที่ไม่ยอมเปิดประตูให้ จนพวกห้องข้างๆถัดจากห้องของเขาพากันหันมามองอย่างนึกแปลกใจเวลาเดินเข้าเดินออกห้อง เพราะยังเห็นเขายืนอยู่ที่เดิม
“โรสริน เปิดให้ผมหน่อย...หรือจะให้ผมยืนเรียกอยู่ตรงนี้ทั้งคืน...ผมบอกว่าขอโทษ...โรสสะ...”
ผลั๊วะ!
“อะไรของคุณนักหนา จะว่าอะไรฉัน!...”
“ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณรู้สึกแบบนั้น”
โรสรินที่อาบน้ำอาบท่าจนเสร็จและคิดว่าจะนอนกลับนอนไม่ลงเมื่อเพชรพลเอาแต่ยืนเรียกแถมเคาะประตูอยู่หน้าห้องทั้งๆที่เธอคิดว่าเขาคงล่าถอยไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนแล้ว ไม่นึกว่าจะมีความอดทนมากมายขนาดนี้ ก่อนจะเดินออกมาเปิดประตูและคิดว่าจะด่าเขาให้หนีกลับห้องไปเลย แต่พอเปิดประตูออกมากลับถูกเขารวบร่างเข้าไปกอดพร้อมก
