เมียเงินล้าน

บทที่๑หนุ่มหล่อเจ้าพ่อสำราญ(๒)

แขนเสื้อถูกถลกขึ้น พร้อมกับกระดุมสามเม็ดบนถูกปลดจากรังดุมทันทีที่ร่างสูงก้าวขึ้นมานั่งอยู่บนรถ สภาพอากาศอภิมหาร้อนควบคู่กับการจราจรติดขัดเป็นทางยาว ทำให้ผู้บริหารลำดับสองของโรมแรมดังเกิดอาการหน้าหงิกเป็นเท่าทวี ร้อนจนลูกน้องผู้นั่งใกล้ๆ ต้องคว้าหานิตยสารมาพัดเบาๆ เพิ่มความเย็นฉ่ำ เพราะเครื่องปรับอากาศภายในรถไม่สามารถระงับอารมณ์ร้อนๆ เอ๊ย! อากาศร้อนๆ รอบตัวของเจ้านายบังเกิดเกล้าได้

“ไปถึงโรงแรม ส่งเด็กขึ้นไปนวดตัวให้ฉันด้วย”

คนพูดปิดตาลงพร้อมทิ้งแผ่นหลังให้สนิทกับเบาะนุ่ม ปล่อยให้จอห์นพยักหน้าน้อยๆ แล้วคว้าเอาแล็บท็อปมาเปิดดูรายชื่อเด็กนวดตามบัญชาคนเป็นนาย แน่ล่ะเด็กนวดที่ว่านั้นต้องเป็นระดับดารา นางแบบดังๆ และหุ่นแม่เจ้าประคุณต้องสะบึม พกหน้าอกใหญ่อร้าอร่ามทั้งนั้น อกเล็กนมแบน หุ่นไม้เสียบกุ้ง ไม่ใช่สเปคของเจ้านายแน่ๆ ขืนส่งไป มีหวังถูกโยนทิ้งออกนอกโรงแรมแทบไม่ทัน

นับสองชั่วโมงเต็ม รถของโรงแรมซึ่งทำหน้าที่ไปรับผู้โดยสารกิตติมศักดิ์ก็ชะลอจอดช้าๆ บริเวณหน้าประตูของโรงแรม อึดใจเดียวทั้งสองหนุ่มก็ถูกเชื้อเชิญให้ก้าวลงมา ตามแบบฉบับของคนมีเกียรติยศเต็มขั้น มีพนักงานสาวๆ มายืนฉีกยิ้มรอรับอย่างเป็นพิธี แต่ต่อให้สวยจัดจ้านขนาดไหน คนเบื่อหน่ายกับการเดินทางก็ได้แต่แค่นยิ้มเหยียดใส่เท่านั้น เมื่อก้าวเลยผ่านมาถึงลิฟต์ ที่จะส่งตัวเองไปยังชั้นสูงสุด ดวงตาสีดำด้านก็ตวัดมองหน้าเลขาหนุ่มพร้อมสั่งเสียงกร้าวอีกครั้ง

“ครึ่งชั่วโมงนี้ ถ้าฉันไม่ได้ของถูกใจล่ะก็ ฉันจะกระทืบนาย”

จบคำก็ก้าวเพียงครั้ง แทรกกายไปอยู่ในลิฟต์ โดยมีจอห์นลอบกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ ปลายนิ้วเรียวขยับกดเบอร์โทรศัพท์เพื่อเรียกของถูกใจให้เจ้านายอย่างฉับพลัน ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที เครื่องสังเวยเจ้านายก็ตกปากรับคำอย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าเจ้าหล่อนปลาบปลื้มอกปลื้มใจสุดๆ เพราะถูกคนหล่อรวยล้นฟ้าแถมหุ่นสะท้านอารมณ์เรียกใช้ และที่เด็ดสุดๆ ก็คือ ใครได้ขึ้นเตียงกับเฟียซ แฮคตัน ล้วนหลงใหลลีลาเด็ดสะระตี่ของชายหนุ่มกันถ้วนหน้า

ปลายเท้าอันเต็มไปด้วยความเย็นของน้ำหมาดๆ จากการเพิ่งอาบน้ำเสร็จพร้อมกับชุดคลุมที่ถูกสวมใส่แล้วมัดปมผ้าเอาไว้ลวกๆ นั้นชะงักเล็กน้อยเพราะดวงตาปรายไปเห็นร่างสะโอดสะองในชุดเดรสดันฟามนมโคให้ผลิบวมอยู่ตรงหน้า ด้านล่างก็อวดเรียวขาขาวๆ ซึ่งปิดแก้มก้นนวลมาเพียงคืบเศษ เนื้อผ้าสีดำช่วยขับให้ผิวขาวอยู่แล้วผ่องเป็นเท่าตัว ปากหยักของเฟียซเหยียดยิ้มพึงใจไม่น้อยเมื่อเห็นของถูกใจนั่งรออยู่บริเวณปลายเตียง ขายาวๆ ก้าวขยับเข้าใกล้ ปลายนิ้วโป้งด้านขวาขยับเกลี่ยกลีบปากหยักเบาๆ ดวงตาคมมองผู้หญิงตรงหน้าราวกับเครื่องสแกนประเมินคุณภาพสินค้าก็ไม่ปาน

ดวงตาสีดำด้านกราดมองจ้องเอาๆ ชนิดที่คนถูกมองต้องขยับดิ้น แล้วปลายนิ้วหนาใหญ่ก็ปราดลงมาแตะเนินอกขาวๆ พร้อมเกลี่ยแรงๆ อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ด้านผู้เป็นเจ้าของก็ยินยอมทอดกายให้เชยชมอย่างเต็มอกเต็มใจ

เลยผ่านร่วมครึ่งชั่วโมง พายุสวาทชั้นยอดก็จบลง ดังนั้นร่างสูงจึงดีดตัวหนีห่างจากร่างระทดระทวยราวกับต้องของร้อน วาดปลายเท้าเหยียบพื้นพรมของห้องได้ก็เดินตัวเปล่าโทงๆ หายเข้าไปในห้องน้ำ ผ่านไปเพียงห้านาทีก็กลับออกมา พร้อมกับสวมชุดคลุมปิดบังเนื้อตัวอันน่าขย้ำของตัวเองไว้ดังเดิม

เฟียซสืบปลายเท้าไปคว้าเอาบุหรี่หนึ่งม้วน พร้อมจุดไฟมาอัดสารนิโคตินเข้าปอด พ่นควันสีขาวให้พวยพุ่งแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟามุมห้อง หางตาปรายมองร่างเล็กผู้คลี่ยิ้มหยดย้อยซึ่งเจ้าหล่อนจงใจอวดความงามของเรือนร่างชนิดไร้ความกระดากอาย

“เธอจะนอนแผ่หลาอีกนานไหม”

ปากคนพูดเหยียดทิ้งอย่างหมั่นไส้ “ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปเดี๋ยวนี้ ส่วนค่าตัวของเธอ นายจอห์นจะเป็นคนจัดการให้ เชิญ!”

คำสุดท้ายถูกกระแทกเสียงลงอย่างหนัก ดวงตาคมวาวกราดมองร่างอ้อนแอ้นกระวีกระวาดลงจากเตียง คว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างไม่สบอารมณ์จนต้องโยนบุหรี่ที่อยู่ในมือทิ้งลงแก้วน้ำตรงหน้า ร่างกำยำหยัดยืนเต็มความสูง แล้วก้าวอาดๆ ตรงไปยังมุมระเบียง เปิดกระจกกั้นออกกว้าง แทรกกายไปยืนรับลมและมลภาวะเป็นพิษอยู่ด้านนอก หวังว่าหมุนกายกลับเข้าห้องอีกครั้งคงพบเจออะไรที่เจริญหูเจริญตา

ด้านนางแบบสาวชื่อดังของเมืองไทย เมื่อถูกเจ้าของห้องไล่อย่างไม่ไว้หน้าแบบนั้น เจ้าหล่อนก็ไม่หน้าด้านพอจะเชิญชวนยั่วอารมณ์หนุ่มหล่อสะท้านอารมณ์ แต่เล่นเอาขวัญกระเจิงได้อีก สุดท้ายก็ต้องรีบสวมใส่เสื้อผ้าซึ่งปกปิดอะไรแทบไม่มิด แล้วหายวับออกจากห้องอย่างรวดเร็ว พ้นออกมายืนหอบอยู่ข้างนอกได้ คนติดต่อให้เธอมาทำงานก็ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมส่งเช็กใบบางๆ ให้

“ค่าเหนื่อยครับ” จอห์นบอก แล้วยิ้มฝืดๆ

“ฉันไม่รับงานนี้อีกแล้วนะ ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าซาตานร้าย” คนถูกไล่ยังกัดใจเจ็บแค้น

บอดี้การ์ดหนุ่มตีหน้าเรียบเฉย ไม่เดือดร้อนไปกับคำบริภาษนั้น มือหนาจัดการยัดเช็กเงินสดที่เจ้าหล่อนยังไม่คว้าไปใส่ร่องอกอวบชนิดไร้ซึ่งความเกรงใจ ส่วนไหล่บึกบึนก็ขยับไหวน้อยๆ พร้อมปากกรรไกรบาดคมเอ่ยขึ้น “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เจ้านายของผมน้อยครั้งนักที่จะใช้ผู้หญิงคนเดิมซ้ำเป็นครั้งที่สอง อย่างคุณเนี่ย...”

หางตาสีน้ำตาลไหม้กราดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “แค่ครึ่งชั่วโมงก็มากเกินพอ”

“ไอ้!” นางแบบสาวกัดฟันกรอดๆ ถลึงตาใส่อย่างโกรธแค้น มือเล็กๆ ยกขึ้นผลักอกของจอห์น เวลล์ลัมเต็มแรง ก่อนจะก้าวฉับๆ หนีไปอย่างรวดเร็ว ชาตินี้เธอขอสาบานเลยว่า ไม่ขอพบเจอสองคนนี้อีก ต่อให้หล่ออภิมหาหล่อ และรวยถล่มฟ้าสะเทือนดินแค่ไหนก็ตาม เพราะปากทั้งคู่ก็สุนัขนำเข้าดีๆ นี่เอง

พ้นจากร่างสะโอดสะองผู้ปั้นปึ่งเดินเร็วๆ หายเข้าไปในลิฟต์นั่นแล้ว ใบหน้าของจอห์นก็เปิดยิ้มเจ้าเล่ห์ มือหนาจัดการเปิดประตูเข้าไปด้านในห้องพักผู้เป็นนาย เห็นแผ่นหลังยืนนิ่งๆ อยู่ระเบียงห้อง จึงโผล่หน้าออกไปเย้าแหย่ตามประสาลูกน้องผู้สนิทสนม “เด็กนวดไม่ถูกใจหรือครับ ถึงได้ไล่ตะเพิดจนหล่อนหน้าตื่น เป็นไก่เจองูแบบนั้น”

“ก็งั้นๆ”

เจ้าของคำตอบยังยืนอยู่ท่าเดิม พอได้ยินฝีเท้าลูกน้องขยับมายืนอยู่ข้างๆ จึงเหล่หางตามามอง ก่อนปากหยักจะเอ่ยเสียงเรียบ “พรุ่งนี้ฉันคงต้องลงไปทำงานเต็มตัว ให้ตายสิ! ฉันยังไม่ชินกับการนั่งแท่นบริหารคนเดียวแบบนี้ ยังไงทุกเรื่องคงต้องรบกวนนาย” เพราะที่ผ่านมา เฟียซอยู่ใต้บารมีของพี่ชายมาโดยตลอด พอต้องมาตัดสินใจดำเนินกิจการของโรงแรมด้วยตัวเองก็นึกหวั่นๆ ไม่น้อย แต่เลือดแฮคตันเกมบริหารย่อมไม่หล่นไกลต้นเป็นแน่

“อย่าห่วงเลยครับ ผมจะเตรียมทุกอย่างให้พร้อม” เลขาหน้าหล่อรับปากขันแข็ง ปกติงานที่คุณเฟียซจัดการ ล้วนผ่านมือจอห์นมาทั้งนั้น คนอายุมากกว่าเพียงปีเดียวจึงทอดสายตามองร่างสูงกำยำด้วยแววตาอาทร “รับรองว่าสามเดือนนี้คุณแฟรงค์ต้องชมคุณเฟียซไม่หุบปากเชียวครับ” ยืนกรานหนักแน่นพร้อมยกหางคิ้วข้างขวาให้เล็กน้อย

ผู้บริหารหนุ่มผ่อนลมหายใจนึกโล่งอก ก่อนอุ้งมือหนักๆ จะตบเบาๆ บริเวณไหล่บึกบึน พึมพำขอบใจอย่างเช่นเคย นับต่อจากนาทีนี้เฟียซ แฮคตัน คงต้องลดนิสัยเสเพลลงเสียบ้าง ‘แต่ก็แค่ลดน้อยลงล่ะว้า เลิกเสียเมื่อไรกัน’

เช้าวันนี้ร่างสูงในชุดสูทเรียบเนี๊ยบสีดำทะมึน ผลักประตูออกจากห้องพักของตัวเองด้วยใบหน้าเรียบตึง สืบเท้ายาวๆ มาถึงลิฟต์ ยืนรอเพียงครู่เดียวประตูลิฟต์ก็เปิดออกว้างพร้อมลูกน้องตัวดีซึ่งขึ้นมารับก็ฉีกยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้าแล้วขยับตัวไปยืนอยู่อีกฝั่ง เว้นที่ว่างกว้างๆ ตรงกลางให้เจ้านายได้หยัดยืน พอประตูลิฟต์ปิดสนิทจอห์นก็เอ่ยขึ้นเป็นงานเป็นการ

“ช่วงเช้ามีขั้นตอนการแนะนำตัวผู้บริหารอย่างเป็นทางการนะครับ”

“ยกเลิกไป”

คนบอกสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “ฉันไม่อยากรู้จักใครทั้งนั้น แค่งานตรงหน้าก็มากเกินพอ”

สั่งเสร็จประตูลิฟต์ก็เปิดออกกว้างยังชั้นผู้บริหาร ชายหนุ่มจึงขยับเดินตรงไปตามโถงทางเดินโดยมีเลขาหนุ่มเดินหน้าชื่นอกตรมอยู่เบื้องหลัง เพียงอึดใจเดียวทั้งคู่ก็เข้ามาอยู่ในห้องโอ่โถงซึ่งถูกตกแต่งอย่างเอี่ยมอ่อง เครื่องใช้ไม้สอยล้วนหรูหราสมฐานะ ด้านหน้าโต๊ะทำงานนั้นมีผู้จัดการโรงแรมในชุดสูดสีกลมยืนคอยอย่างนอบน้อม คงเพราะผู้บริหารที่นี่เพิ่งโดนสอยลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยโดยทีมของโอดอลล์ไปเมื่อสองเดือนเศษๆ ดังนั้นแท่นผู้บริหารจึงว่าง การทำงานของโรงแรมจึงขึ้นตรงต่อผู้จัดการซึ่งคือผู้ชายวัยกลางคนผู้ฉีกยิ้มเรียบๆ ตรงหน้า

“สวัสดีครับคุณเฟียซ” คนมาก่อนกล่าวทักทาย “ผมสิทธิการ พันธิภพครับ”

“อืม” คนถูกทักครางรับรู้ในลำคอ ก่อนจะเดินอ้อมไปทิ้งแผ่นหลังลงกับเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ยัก เรียวขาแน่นๆ ขยับยกไขว่ห้าง ยืดตัวนั่งตรง ฉวยแฟ้มวางเรียงตรงหน้ามาเปิดอย่างช้าๆ

“ผมเตรียมงานต้อนรับคุณเฟียซ...”

“ยกเลิกทุกอย่าง ถ้าฉันต้องการอะไร ฉันจะสั่งเอง”

ชายหนุ่มเอ่ยขัดแล้วเหลือบตามองเขม็ง “เชิญกลับไปทำงานได้”

บอกแค่นั้นก็เบือนหน้าหนีอย่างอยากยุติบทสนทนา ปล่อยให้ชายวัยกลางคนต้องหันไปมองหน้าเลขาหนุ่มที่ไหวไหล่กระด้างน้อยๆ เป็นคำตอบ เห็นอาการเลิ่กลั่กของผู้จัดการโรงแรมแบบนั้นแล้ว จอห์นก็ได้แต่พยักพเยิดให้ออกไป ไม่อย่างนั้นปรมาณูรุ่นใหม่ล่าสุดคงได้ถล่มโรงแรมในเครือจนย่อยยับเป็นแน่แท้

พ้นหลังผู้จัดการโรงแรมแล้ว เลขาหนุ่มก็ก้าวออกจากห้องตามไปติดๆ ปล่อยให้คนเป็นนายนั่งแท่นทำงานอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง และตลอดเวลาครึ่งเช้าก็ราบรื่นดูทุกอย่าง ทว่าตกใกล้จะเที่ยงวัน ตรงหน้าของเลขาหนุ่มก็ปรากฏสาวสวยหน้าแฉล้ม ปากของหล่อนแดงแปร๊ด เครื่องหน้าทรงผมราวกับนางพญาผู้หลุดออกมาจากแคตวอล์กก็ไม่ปาน

ประภาภัส คติธนากร สตรีสาวซึ่งเคยขับขี่ผู้บริหารหนุ่มมาแล้วหนหนึ่งกำลังฉีกยิ้มกว้างๆ ที่สำคัญเธอยังเป็นลูกสาวแท้ๆ ของผู้บริหารผู้ถูกขับออกไปหมาดๆ นี้ด้วย ปลายนิ้วเรียวแตะเบาๆ ยังโต๊ะแข็งๆ พร้อมชะโงกหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ “คุณเฟียซกลับมาบริหารที่นี่ใช่ไหม” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงตีหน้าเรียบตึงจึงเริ่มขึ้นเสียงกร้าว

“ฉันถามว่าคุณเฟียซเขาอยู่ที่นี่ใช่ไหม มีหน้าที่ตอบก็ตอบมาสิ”

“ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ” ร่างสูงเพรียวกำยำของเลขาหนุ่มหยัดยืนเต็มความสูง นั่นทำให้มองร่างสะโอดสะองของนางแบบสาวได้ถนัดถนี่ แม้หล่อนจะสูงเพียงใด แต่ก็ได้แค่ช่วงอกเขาเท่านั้น “ถ้าไม่ได้นัดไว้ เห็นทีคงพบเจ้านายของผมไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันเป็น...”

“อ้อ! คู่ขาเก่า” จอห์นโพล่งแทรก หนำซ้ำยังเน้นคำอย่างรู้เท่าทัน ก่อนจะมองร่างขาวผ่องของผู้หญิงตรงหน้าอย่างจาบจ้วง “ของเก่าๆ ขึ้นสนิมแล้ว ประธานโทษทีครับ เจ้านายผมคงไม่คิดจะหวนกลับมาแล”

“แต่ฉันเป็นมากกว่านั้นย่ะ”

“อันนี้ผมไม่ยักทราบ”

หนุ่มนำเข้าจากแมนฮัตตันไหวไหล่เล็กน้อย “แต่ก็เอาเถอะ ผมจะแจ้งเจ้านายให้” ว่าจบมือหนาก็ยกโทรศัพท์ภายในแล้วกดเข้าห้องของผู้เป็นนายอึดใจก็ถามลอยๆ “ว่าแต่คุณชื่ออะไรนะครับ”

“ประภาภัส” ตอบเน้นๆ แล้วเชิดหน้าใส่

เลขาหนุ่มยักไหล่เล็กน้อย รอไม่นานเสียงห้วนๆ ของเจ้านายบังเกิดเกล้าก็โพล่งลั่นมาตามสาย จอห์นจึงรีบรายงานด้วยเสียงฉะฉาน “เจ้านายครับ คู่ขาเก่า เอ๊ย! คุณประภาภัสมาขอพบครับ” ทันทีที่จบคำพูดเพราะๆ ของตัวเองนั้น คนปลายสายก็วางโทรศัพท์ใส่หูปังใหญ่ จอห์นได้แต่ยกมือเกาศีรษะแกรกๆ แต่อึดใจเดียวเพียงเงยหน้าขึ้น บานประตูหนาทึบก็เปิดออกกว้าง เผยให้เห็นใบหน้าเรียบสนิทหากฉายแววน่ากลัว

ด้านประภาภัส เพียงเห็นเรือนกายทรงพลังอยู่ใกล้ๆ ปลายเท้าก็รีบขยับเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว “เฟียซขา...”

คำทักทายหวานหูมาพร้อมกับปากอิ่มสีแดงฉาบลิปสติกสดสวยแนบลงบริเวณกลีบปากหยักเบาๆ ก่อนจะเลยเถิดไปยังข้างแก้มสาก หากอุ้งมือร้อนผ่าวซึ่งขยับยกขึ้นแล้วบีบไหล่มนเต็มแรง ทำให้นางแบบสาวต้องนิ่วหน้า

“เฟียซคะ เดือนเจ็บ...” เธอโอดครวญ

“คุณมาทำไมฮ้า!”

คนพูดผลักร่างอรชรออกห่างเต็มแรง “ลูกสาวคนฉ้อโกงอย่างคุณ กล้าดีอย่างไรมาเหยียบที่นี่อีก” เหยียดยิ้มใส่อย่างรังเกียจ ก่อนจะหันไปมองหน้าเลขาหนุ่มซึ่งทำตาโต “จอห์น จับยัยนี่โยนออกไปจากโรงแรมของเรา” สั่งเสร็จก็หันมามองตาขวางใส่ร่างอรชร “ส่วนคุณ ถ้าไม่อยากอับอายแล้วล่ะก็ ไปให้ไกลๆ ผม แล้วอย่ามาให้เห็นหน้าอีกเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น ผมหักคอคุณทิ้งแน่!”

ว่าจบร่างกำยำก็เดินหมุนกายกลับเข้าห้อง ทิ้งไว้เพียงเสียงโครมครามของประตูอันสะเทือนไปทั้งชั้นของผู้บริหาร ปล่อยให้จอห์น เวลล์ลัมทำหน้าที่ปัดเศษฝุ่นอันไม่ได้รับเชิญออกไปจากโรงแรม และผู้หญิงคนนี้คงต้องตกไปอยู่ในบัญชีต้องห้ามอย่างถาวร เพราะหากปล่อยให้เฉียดใกล้เจ้านายผู้อารมณ์คลั่งอีกครั้งแล้วล่ะก็ ทั้งหล่อนและเขาคงถูกหักคอทิ้งข้างถนนแน่ๆ