ไม่ใช่นรีกุลคนเดียวหรอกที่ตกใจจนแทบช็อกแต่ปรมะเองก็ตกใจจนแทบสิ้นสติเช่นกัน เมื่อพบว่ามารดาของเด็กหญิงที่วิ่งมากอดเขา และพร่ำเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ คือนรีกุล
“นรีกุล...”
“คุณ... หนึ่ง...”
เชอรี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังของปรมะมองอาการตกใจจนช็อกของคนทั้งคู่ด้วยความแปลกใจ
“อ้าว รู้จักกันหรอกเหรอเนี่ย”
“คุณแม่ขา... ไข่มุกเจอคุณพ่อค่ะ...”
เสียงร้องเย้ๆ ด้วยความดีใจของลูกสาวเรียกสติสัมปชัญญะของนรีกุลให้กลับคืนมาได้อ่ยางรวดเร็ว
“ไข่มุกมาหาแม่นี่”
นรีกุลรีบดึงตัวของไข่มุกที่ปรมะอุ้มเอาไว้ จะมาอุ้มเอง แต่ไข่มุกกอดคอของปรมะเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“มาหาแม่ไข่มุก... มานี่...”
“ไม่เอา...ไข่มุกไม่ไป... ไข่มุกจะอยู่กับคุณพ่อ แงงงง คุณแม่ไข่มุกเจ็บ ฮือออ...”
เมื่อลูกสาวร้องว่าเจ็บ ทำให้นรีกุลได้สติ หล่อนพร่ำร้องไห้ขอโทษลูกสาว
“แม่ขอโทษไข่มุก... แต่หนูมาหาแม่นะได้โปรด”
“ไม่ค่ะ ไข่มุกจะอยู่กับคุณพ่อ...” เด็ก
