EP.14
“หนู... เอ่อ... หนูอยู่บ้าน... บ้าน...”
‘บ้านใคร! หนูใจ! บอกแม่มานะว่าหนูอยู่บ้านใคร หนูใจ!’
“หนูอยู่บ้านพี่ขุนเขาน่ะค่ะ”
‘ฮะ! จริงเหรอลูก ดีแล้วลูกหนูใจ แม่ดีใจนะที่หนูคิดได้ ไปทำความรู้จักกับพี่เขาไว้น่ะดีแล้ว อยู่ยาวๆ สักหนึ่งเดือนเลยนะลูก เผื่อพ่อกับแม่จะได้ตามไปเที่ยวด้วย ไม่ได้ไปตั้งหลายปีแล้ว คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ของขุนเขาเหมือนกันนะ จะได้คุยกันเรื่องแต่งงานด้วย แล้วหนูอยู่ได้ใช่ไหมลูก’
น้ำเสียงของแม่คือห่วงใยและคงไม่เชื่อว่าหล่อนจะอยู่ได้ ก็ควรต้องคิดแบบนั้นเพราะหล่อนเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันว่าหล่อนจะอยู่ได้ครบ 1 เดือน แต่เพราะหล่อนมีจุดหมายที่ยิ่งใหญ่และหมอบ้านนอกเองก็คิดไม่ต่างกัน ดังนั้นมันจึงเป็นผลประโยชน์ต่างแลกเปลี่ยน และคนอย่างปานฤทัยไม่มีสิ่งใดทำไม่ได้... ถ้าตั้งใจ
“อยู่ได้สิคะแม่ แม่ไม่ต้องห่วงหนูนะคะ ก็เหมือนหนูมาพักโฮมสเตย์นั่นแหละค่ะ ก็ว่าจะอยู่ยาว
