หลายวันต่อมา…
หลายวันที่ผ่านมา ฉันมานอนค้างที่นี่ ที่บ้านคุณปู่ของพี่หมอคีย์ อย่างที่พี่หมอคีย์ได้พูดเอาไว้ เวลามีเรียนเขาก็จะไปส่งฉัน และไปรับกลับอย่างสม่ำเสมอ พาฉันแวะหาซื้อของกินของใช้ระหว่างทางกลับบ้าน
จับมือฉันเดินในที่สาธารณะโดยที่ฉันไม่ต้องออกคำสั่งเหมือนเมื่อก่อน ที่ยังขาดหายคือรอยยิ้ม ฉันไม่เคยเห็นรอยยิ้มดีใจของพี่หมอคีย์เลย
แต่ฉันมั่นใจว่าเมื่อไหร่ที่ฉันเห็นรอยยิ้มนั้น ฉันก็จะได้เห็นน้ำตาของเขาเช่นกัน
น้ำตาที่ไหลเพราะมีฉันเป็นต้นเหตุ
“แล้วแบบนี้จะได้กลับมาเมื่อไหร่ล่ะคีย์ เรียนจบเลยหรือเปล่า” คุณปู่ถามไถ่ หลังจากที่ร่วมทานอาหารมื้อเย็นด้วยกันสามคน พรุ่งนี้เช้าคือวันที่พี่หมอคีย์ต้องกลับไปเรียน กลับไปอยู่คอนโดของเขา
“อาจจะช่วงวันหยุดครับปู่ คีย์จะพยายามปลีกเวลามา” พี่หมอคีย์ตอบคุณปู่และปรายตามองฉัน
“เห็นเขาว่าปีสุดท้ายมันโหดไม่ใช่เหรอ แล้วแบบนี้จะมาบ่อย ๆ ทำไม ปีที่แล้วก็บอ
