เสียใจ

1119 คำ

วันนี้เป็นวันรับปริญญาของบัณฑิตจบใหม่ เหล่าผู้ปกครองและญาติของบัณฑิตใหม่ต่างมารอถ่ายรูปและแสดงความยินดีกันอย่างล้นหลาม ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีครอบครัวฉันด้วย “พี่ไลลามาถ่ายรูปกัน” เสียงไดมอนด์น้องชายสุดที่รักของฉัน เรียกให้มาถ่ายรูปกับครอบครัว วันนี้แม่ฉันก็มาด้วยนะ ทุกคนพร้อมใจกันมาแสดงความยินดีกับฉัน “ไลลา” ฉันหันไปยิ้มให้มิโน่ วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันมีความสุขเพราะฉะนั้น ฉันไม่อยากคิดอะไรให้รกสมอง “นี่ๆ ไลลา มิโน่มาถ่ายรูปกัน” เสียงเฌอรีนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส “ไดมอนด์ ถ่ายให้หน่อยสิ” เฌอรีนบอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ไปให้ไดมอนด์ เราสามคนมายืนอยู่ที่หน้าซุ้มดอกไม้ซุ้มหนึ่ง มิโน่ยืนอยู่ตรงกลางฉันอยู่ทางซ้ายเฌอรีนยืนอยู่ทางขวา “เอาล่ะนะ หนึ่ง สอง สา...” จู่ ๆ เสียงนับเลขของไดมอนด์ก็ขาดหายไป ฉันมองตามสายตาของไดมอนด์ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อเฌอรีนเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มมิโน่ ฉันเบือนหน้าหนีทันทีเพราะไม่อยากเห็น “ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันรีบเดินหนีไปจากตรงนั้นทันที เดินมาเรื่อย ๆ จนถึงต้นไม้ใหญ่ด้านหลังหอประชุม ฉันยืนแอบที่หลังต้นไม้ใหญ่แล้วร้องไห้ออกมาในที่สุด เมื่อไรจะเลิกร้องสักทีนะไลลา ฉันไม่ควรรู้สึกอะไรกับมิโน่อีกแล้ว นั้นคือสิ่งที่ฉันต้องทำในตอนนี้ แต่ใจมันกลับไม่ยอมทำตามความคิดเลย “ไลลา” มิโน่หาฉันเจอได้ไงไม่รู้ เขากำลังเดินมาหาฉัน “มีอะไรเหรอ มิโน่” ฉันรีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ แล้วหันกลับไปส่งยิ้มให้มิโน่ “โน่ไม่รู้ว่าทำไมเฌอรีนถึงเล่นอะไรแบบนี้” เหอะ! แค่เล่นเหรอ “ก็ไม่เห็นเป็นไรนิ นั้นแฟนนาย” ฉันตอบมิโน่กลับ พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น “ใครแฟนใคร โน่ไม่เข้าใจ” มิโน่ทำสีหน้างุนงง “ก็นายกับเฌอรีนไง” ฉันตอบออกไปน้ำตาก็ไหลออกมาเช่นกัน มิโน่เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน “ไม่ใช่สักหน่อย ไลลาต่างหากที่เป็นแฟนโน่” มิโน่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มมาให้อย่างอบอุ่น “เลิกหลอกฉันสักทีเถอะ! มิโน่” ฉันปัดมือมิโน่ออก มิโน่เองก็ตกใจที่โดนฉันปัดมือ “โน่ไม่เคยหลอกไลลา จ้องตาโน่สิ แล้วก็ช่วยบอกด้วยว่าเห็นอะไร” มิโน่จับหน้าฉันให้จ้องตากับเขา เขาไม่หลบสายตาฉันเลย เขาจ้องตาฉันอย่างแน่วแน่ แต่กลับเป็นฉันเองที่เบือนหน้าหนีเขาแทน “ไลลา...” ฉันยังพูดไม่ทันได้พูดจบ มิโน่ก็ล็อกใบหน้าฉันไว้ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วโน้มหน้าลงมาใช้ริมฝีปากหนาบดจูบฉันอย่างผ่าเบา ฉันหลับตาลงพร้อมรับรสจูบจากเขา เขาสอดลิ้นร้อนชื้นแซะกีบปากฉันออกจากกันแล้วเกี่ยวกระหวัดหยอกเย้าลิ้นเล็กเล่นในโพรงปากเมื่อเขาล่วงล้ำเข้ามาได้สำเร็จ สติฉันถึงกับพล่าเลือน เคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของมิโน่ เขาค่อยๆ ถอดริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง แต่ยังจับหน้าฉันไว้อยู่ มิโน่ก้มหน้าลงมาให้หน้าฝากของเราชนกันเขาจ้องตาไม่กระพริบ “ผู้หญิงที่โน่รักคือไลลาเพียงคนเดียว” มิโน่ตอบฉันอย่างแน่วแน่ พรึ่บ! เพี๊ยะ! ฉันถูกกระชากตัวออกอย่างแรงตามมาด้วยฝ่ามือฟาดลงที่แก้มซ้ายอย่างจัง “แกทำแบบนี้ได้ไง ไลลา!” น้ำเสียงไม่พอใจมาจากปากสวยๆ ของเฌอรีน “ทำอะไรของเธอนะ เฌอรีน!” มิโน่ดันตัวฉันให้ไปอยู่ด้านหลังเขา สีหน้าของมิโน่ดูหน้ากลัวมากในตอนนี้ แต่เฌอรีนกลับไม่สน เธอหันมาเอาเรื่องฉันแทน “เขาเป็นของฉัน!” เฌอรีนเริ่มตะโกนเสียงดังทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามองที่พวกเรา “เฌอรีน!” มิโน่ตะคอกใส่เฌอรีน เมื่อเธอแสดงความเป็นเจ้าของตัวเขา ฉันผลักมิโน่เบาๆ พอให้พ้นทางแล้วก้าวออกมายืนประจันหน้ากับเฌอรีน “เหรอ แล้วแกรู้อะไรไหม มิโน่เขาเป็นแฟนฉัน!” ฉันตะคอกออกไปอย่างเหลืออดเช่นกัน ในเมื่อมิโน่เขาเลือกฉัน ฉันก็ควรที่จะปกป้องสิทธิ์ของตัวเองถูกไหม เฌอรีนจ้องตาฉันเขม็ง ฉันเองก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน “เหรอ ทั้ง ๆ ที่แกก็เห็นกับตาตัวเอง ว่าฉันกับ...” เฌอรีนพูดไม่ทันจบมิโน่ก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน “เธอจะพูดอะไร เฌอรีน” มิโน่พูดเสียงรอดไรฟันเพื่อข่มอารมณ์บันดาลโทสะแต่เฌอรีนก็ไม่ยอมหยุด “ฉันเป็นเมียมิโน่” เฌอรีนเชิดหน้าพูดแสดงความเหนือกว่า ทำให้มิโน่ยืนขบกรามแน่น “แกว่าอะไรนะ! ยัยเฌอ” เสียงผู้ชายสูงวัยดังขึ้นที่ด้านหลังพวกเรา ไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่มาตั้งแต่เมื่อไร ทั้งพ่อแม่ฉัน น้าภา ไดมอนด์ แล้วก็พ่อแม่ของมิโน่กับพ่อของเฌอรีนและภรรยาคนใหม่ของเขา “จริงรึเปล่า มิโน่” เสียงพ่อของมิโน่พูดขึ้น มิโน่ไม่ตอบคำถามของพ่อตัวเอง เขายืนจ้องหน้าฉันนิ่ง ในแววตาแสดงออกถึงความเสียใจและเจ็บปวด ฉันก็เหมือนกัน ความรู้สึกไม่ต่างจากเขาเลย “กลับบ้านเถอะพี่ไลลา” เสียงของไดมอนด์เรียกสติให้ฉันกลับคืนมา ฉันใช้หลังมือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ไดมอนด์เข้ามาโอบไหล่ฉันให้เดินออกไปจากตรงนั้น “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” เสียงพ่อฉันบอกกับพ่อแม่มิโน่และพ่อของเฌอรีน พ่อมิโน่หันมาพยักหน้าให้พ่อฉันอย่างเข้าใจ “ผมว่าเราไปคุยกันต่อที่บ้านผมแล้วกันนะครับ” พ่อของเฌอรีนบอกพ่อแม่มิโน่ “ครับ” นั้นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ใจหล่นวูบตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ฉันไม่สามารถรักษาความรักของเราไว้ได้อีกต่อไปแล้ว . . . .

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more