ตอนที่ 6 ไม่อายบ้างเหรอ?
730 คำ
Episode 6 ไม่อายเหรอ?
.. : อายย
เราทั้งสามหันไปมองตามเสียงเรียก
เรา : คะ? พี่คิม
คิม : ได้ไหม
เรา : ไม่ได้ค่ะ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหมคะ
คิม : ไม่ได้ครับน้อง แบบนี้แหละพี่จะได้รู้ว่าน้องอดทนแค่ไหนและถ้าอยากเป็นน้องรหัสพี่จริงๆต้องทำได้
เรา : ค่ะ
จะร้องไห้แล้วนะ
คิม : เขียนประวัติมาให้พี่ยัง
เรา : ยังค่ะ
คิม : ไปเขียนมาเลยแล้วเอามาให้พี่ด้วย สู้ๆ นะพี่เป็นกำลังใจให้และอีกอย่างให้เพื่อนช่วยก็ได้นะ แต่...ต้องขอจากไอ้ธันเพื่อนพี่คนเดียว
เรา : ค่ะ
จะร้องไห้แล้วนะ แงๆ ทำไมใจร้ายหลังจากพี่คิมเดินลับหายไป ยัยนิกกับเมลก็เปิดปากพูด
นิก : โหดอะ
เมล : แต่ก็หล่ออะ...
นิก : ทำไงต่อ พี่คิมก็ดันพูดดักสะแล้ว
เราเดินไปนั่งที่ไม้หินอ่อนเอากระดาษมาเขียนประวัติยัยนิกกับยัยเมลก็ตามานั่งด้วย
เมล : ถ้าเราขอจากคนอื่นพี่คิมก็ไม่รู้นิ
เรา : แต่พี่คิมนางเป็นเพื่อนพี่ธันนะ
นิก : เอ่อใช่ เขาก็ต้องถามกันบ้างดิ
เรา : ทำไงดี
คิดพลางเขียนประวัติตัวเองให้พี่คิม
นิก : ก็มีแค่วิธีเดียว
เมล : อะไรเหรอ พูดมาสิ
นิก : ก็ตื้อขอที่พี่ธันอย่างเดียวไง
เมล : แหม๋...ก็นึกว่ามีวิธีที่ดีกว่า
เรา : แต่ตอนนี้พี่แพงทำตัวติดกับพี่ธันมากเลยนะ
นิก : อ้าวว พี่แพงมาด้วยเหรอ
เรา : อืม
เมล : ติดกันอย่างกับตังเม ห่างไม่ได้เลยเหรอ
นิก : งั้นฉันกับเมลจะแยกเขาออกจากกันเองส่วนเธออายก็เข้าไปขอให้ได้ล่ะ สู้ๆ เพื่อนๆ
เมล : งั้นก็ให้ไว
เราเขียนเสร็จพอดีเก็บไว้ก่อนแล้วก็ทำตามเพื่อนบอก ตามนิกกับเมลไป
ฮือ!! เห็นเขาทั้งสองมีความสุขแต่ทำไมใจเราไม่เป็นสุขเลย..
นิก : อายพร้อมนะ
เรา : อืออ
เมล : สู้ๆ หน่อยสิแก
เรา : อืม
นิกเมลเดินไปหาพี่ธันและพี่แพง สักพักพวกนางก็ลากพี่แพงออกไปได้เหลือแค่พี่ธัน เขายืนอยู่คนเดียว เราก็เลยเดินตามเขาไป
เรา : พี่ธันค่ะ
พี่ธันหันมองเฉยๆ
เรา : ขอเบอร์พี่แพงให้หนูหน่อยนะคะ
พี่ธัน : เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นไม่ต้องแทนตัวเองว่าหนูหรอก
ห่างเหินมากทั้งทีเมื่อก่อน....?
เรา : ค่ะ อายเข้าใจเราไม่สนิทกันขนาดนั้น อายขอเบอร์พี่แพงได้ไหมคะ ไม่อย่างนั้นพี่รหัสจะไม่รับอายเข้าสาย
ธัน : ใครพี่รหัสเธอ
เรา : คืออายบอกไม่ได้ค่ะ
ธัน : บอกไม่ได้ก็อด
พูดจบพี่ธันเดินหนี อย่างกับเราเป็นเชื้อโรคเลย เราก็เดินตามสู้ไม่ถอยสิ ใจกล้าหน่อย
เรา : พี่ธัน หยุดก่อนค่ะ
เราไปยืนดักหน้าเขาพร้อมกางแขน
ธัน : อย่าตื้อเลยมันไม่ได้ผลหรอก
เรา : ช่วยอายสักครั้งเถอะค่ะถือว่าช่วยคนที่เคยรู้จัก
ธัน : รู้จักอะไร
เจ็บเข้าไปอีก
เรา : ........
ธัน : ถอยไปฉันจะเดิน
เรา : ไม่ถอยค่ะ
ธัน : ไม่ถอยฉันชน
เรา : เชิญค่ะ
เขาไม่เพียงแค่พูดนะเดินชนไหล่แบบเราไม่ทันตั้งตัว เซเลย
เรา : เฮ้ยย
พรึ่บ!
พี่ธันจับเราไว้ทัน ตอนนี้เราก็อยู่ในอ้อมอกพร้อมสบตาเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงดีเนอะ
ธัน : ซุมซ่ามจริงๆ
เสียงเขาทำให้เราได้สติ พี่ปล่อยเราแล้วจะเดินหนีแต่เราจับมือไว้ก่อน ทำให้พี่ธันชะงักแต่ไม่หันมามอง
เรา : พี่ธันโกรธอะไรหนูคะ
เราพยายามแทนตัวเองให้เหมือนแต่ก่อน
ธัน : ....
เรา : รู้ไหมคะ อายคิดถึงพี่มากนะ
เราพูดจบแค่นั้นแหละพี่ธันสะบัดมือแล้วหันมามองเราตาเขียว
ธัน : เธอพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเธอถึงคิดถึงฉัน เราเคยรู้จักกันเหรอ ไม่อายเหรอมาพูดแบบนี้กับผู้ชาย ต่อไปไม่ต้องมาตื้อฉันอีก ฉันมีแฟนแล้ว
ในสายตาเขาแข็งกร้าว ไม่มีเยื่อใยนี่เค้าลืมเราหมดสิ้นแล้วเหรอ
เรา : ฮื่ออออออ
ความรู้สึกที่เก็บไว้ตลอด.. มันออกมาแล้ว เขาคงลืมเราแล้วจริงๆ
❤️__________❤️
นามปากกา ByMinne
- ผู้เขียน
