ตอนที่ 9 ช็อกโกแลต
1429 คำ
Episode 9 ช็อกโกแลต
ต้องขอบคุณพี่ธันที่ช่วยเราใว้ไม่น่าเชื่อพี่รหัสเราจะโหดร้ายขนาดนี้
ค่อยดูฉันจะฟ้องแม่ แม่ฉันโหดมว้ากกกหลังจากจบกิจกรรม เราก็ไปหาเพื่อนๆ
เมล : โหดร้าย โหดร้ายสุดๆ
นิก : พี่รหัสแกอะยัยอาย
เรา : อืม ฉันเริ่มกลัวพี่เขาแล้วอะ
นิก : โชคดีที่พี่ธันช่วยไว้ได้
เรา : ฉันอยากย้ายไปเรียนที่อื่นแล้วอะ
วันนี้ฉันได้รู้ว่าพี่ธันยังจำเรื่องฉันได้บ้าง เขารู้ว่าฉันแพ้ของที่พี่คิมเอามา...ฉันดีใจแหละแต่ในความที่ดีใจยังมีเรื่องทุกข์อยู่ก็เรื่องไอ้พี่รหัสนี่แหละ เครียดต่อไปฉันต้องเจออะไรอีกเนี่ยกว่าจะเรียนจบ
เมล : อาย อาย เฮ้ยย
เรา : เฮือกกก
ฉันสะดุ้งหันไปมองเพื่อน
นิก : แกเหม่ออะไรพวกเราเรียกแกตั้งนานแล้วนะ
เรา : คือ..เราอยากไปขอบคุณพี่ธันอะ
นิก : เออ ไปดิ ให้พวกเราไปด้วยไหม
เรา : ไปดิหลายๆ คนอุ่นใจดี
... : อายย!!
ใครเรียกอีก แต่พอหันกลับไป ถึงกับตกใจกลัวทันที
เรา : พะ..พี่..คะ คิม
มันกลัวอะ น้ำเสียงและใบหน้าของฉันมันจึงแสดงออกไปแบบนั้น
คิม : กลัวอะไรขนาดนั้น
เราเดินไปหลบหลังนิกกับเมลแต่พวกหล่อนก็เหมือนสั่นๆ
คิม : พี่น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ พี่จะมาขอโทษอายนะ พี่แค่เล่นไปตามเกมส์อะ
เรา : ตะ...แต่พี่ก็ ระ..รู้นิว่าอาย..แพ้
เราจำได้ว่าเอาประวัติเราให้พี่คิมแล้ว
คิม : พี่รู้ พี่ไม่ได้จะให้เรากินจริงๆสักหน่อย555 พี่ขอโทษอย่ากลัวพี่ล่ะ เราต้องเจอกันอีกนานพี่ไปละ...
อะไรของเขาเรื่องนี้น่าขำมากเลยเหรอเหอะ!!! คงต้องกลับไปฟ้องแม่สินะ
หลังจากขอบคุณพี่ธันวันนั้น ก็ไม่มีอะไรมากทำกิจกรรมเรื่อยๆจนถึงวันกลับบ้าน แต่ก่อนกลับ เราให้พี่ไอซ์มารับนะนางมากับพี่กาย
ลงจากรถ ใครเดินตามลงมาเราไม่ได้ดูหรอก
ไอซ์ : อาย
เรา : ค่ะ หวัดดีค่ะพี่กายพี่ไอซ์
กาย : ครับ เฮ้ยย ๆ ธัน ธันใช่ไหม
เราเงียบมองพี่ธัน แต่พี่เขาหลบสายตาเรา
ธัน : ครับ พี่กาย!
กาย : หายหน้าหายตาไปนานเลยนะ
ธัน : ครับ
ทำไมเขาทำเหมือนไม่รู้จักเราแต่กลับรู้จักพี่กายอะ ทั้งที่เขารู้จักพี่กายผ่านเราแท้ๆ
กาย : เดี๋ยวนี้ย้ายไปอยู่ไหนแล้วเหรอ
ธัน : แถวXX ครับ
กาย : อ๋อ เอาไลน์มาหน่อยสิ จะได้นัดเตะบอลกัน
ธัน : ครับ ไอดี @Tun3111
กาย : อ่อๆ เดี๋ยวค่อยทักไป
ธัน : งั้นผมขอตัวก่อนนะพี่
กาย : อืมๆ
@บนรถ
หยิบมือถือขึ้นมาแอดไลน์พี่ธัน แต่เอ๊ะ 3111 นี้มันวันเกิดกับเดือนเกิดหรือเปล่าถ้าใช่ มันจะบังเอิญหรือตั้งใจหรือเขายังไม่ลืมวันเกิดเรานะ
ไอซ์ : พี่พึ่งรู้ว่าธันเรียนที่นี่ด้วย เราเจอกันแล้วเหรอ
หันมาถามเรา
เรา : ค่ะ คณะเดียวกัน
ไอซ์ : อ่อๆ ธันดูไม่ค่อยพูดเหมือนเมื่อก่อนเนอะพี่กาย
กาย : ใช่ๆ ...
หันมามองเราแวบนึง เรามองนอกรถ..กำลังครุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง... ทำไมจู่ๆ เขาก็หายไปนะ
@เช้าวันใหม่ มหาวิทยาลัย
นิก : อาย
เรา : อืม เมลล่ะ
นิก : มันไปจองโต๊ะ กินข้าวอ่ะ
เรา : อ๋อ แต่วันนี้เรากินข้าวเช้ามาแล้วนะ
นิก : งั้นไปนั่งกินขนมรอก็ได้ นั่งฆ่าเวลาไปด้วยกว่าจะเรียน 9โมงโน่น
เรา : อืม
@โรงอาหาร
นิกกับเมลกินข้าวส่วนเรากินขนมเพลินๆๆ เหลือบไปเห็นพี่คิมเดินมาในโรงอาหารด้วยพร้อมเพื่อนๆหนึ่งในนั้นคือพี่แพงตัวติดกับพี่ธันอะ
เรา : พวกแกรีบกินเถอะ จะได้รีบไป
นิก : แกจะรีบทำไมไม่อยากมองพี่ธันเหรอ?
เมล : แกลืมแล้วเหรอ ยัยอายคงกลัวพี่คิมอะ
นิก : เอ่อๆ งั้นไปเถอะเราอิ่มละ
นิกกับเมลเอาจานไปเก็บ ส่วนเราเก็บของรอ
... : น้องอาย
เราหันไปมอง พี่คิมเขาเห็นเราแล้วเหรอ ทำไมใจสั่นเเปลกๆ พี่คิมและพวกๆกำลังเดินมาหาเรา
ไม่รอแล้วว่ะ เรารีบเก็บของไปรอที่ห้องแล้วกัน เรารีบเดินออกมา...แต่
พี่คิม : อายหยุด!!!
เหมือนต้องคำสาป เราหยุดทันทีก็พี่คิมพูดแบบหนักแน่นอะ ตัวเราสั่นนิดๆ
.. : น้องรหัสมึง กลัวมึงขนาดนี้เลยเหรอ555
... : ถึงกลับเดินหนี 555
พี่คิม : เงียบดิ!!!
.. : ทำเป็นเข้ม!!
... : อย่าแกล้งน้องเขาเลยไปหาอะไรกินเถอะกูหิว
เหมือนเสียงสวรรค์ นั้นคือเสียงพี่ธัน ฉันจำได้ขึ้นใจ
แพง : ใช่ๆ แพงหิวแล้ว
พี่คิม : เดี๋ยวแวะทักทายแป๊บ
เราทำท่าจะก้าวเดิน
พี่คิม : เดินอีกก้าวพี่จะทำโทษนะน้องรหัส
กึก หยุดทันที เหมือนเขาจะรู้ว่าเราหนีคือตอนแรกๆ อยากเจอกลุ่มนี้มากเพราะมีพี่ธัน แต่ตอนนี้ไม่อยากเจอละกลัวพี่คิม เหมือนพี่คิมจะมีอะไรที่ร้ายกว่านั้นอะ พี่คิมเดินมาหยุดหน้าเราด้วยหน้าดุๆ
พี่คิม : เห็นพี่เหมือนเห็นผีเลยเนอะ
เราส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้พี่เขา
พี่คิม : อ้าว เงียบอีก เงียบอีก
แล้วจะให้พูดอะไรอะ
พี่คิม : นี่ผมคือพี่รหัสของคุณนะครับ ไม่คิดจะทักทายหน่อยเหรอ
เรา : ค่ะ เฮ ฮาย สวัสดีพี่คิม
ยิ้มเจื่อนๆ มือเกาท้ายทอยไปด้วย
พี่คิม : คุยกับพี่แต่ตาอยู่ที่เท้าคือไร
เรา : แฮ่ๆ คะ...คือ..
ทำไมเราต้องกลัวเขานะเป็นเด็กขี้กลัวตั้งแต่เมื่อไรยัยอาย ทำไงดี อยากกินช็อกโกแลตเครียดๆ
... : ไอ้คิม งั้นพวกกูไปแดกข้าวก่อนนะ มึงแกล้งน้องเขาอยู่ได้
เสียงสวรรค์มาโปรด
เรา : อายไปก่อนนะคะ บาย
เรารีบพูดตัดหน้าแล้ววิ่งออกมา
เรา : เพื่อนๆ ไปไหนนะ อืมมม ช็อกโกแล็ตอยู่ไหนนะ เราล้วงหาในกระเป๋า
ช็อกโกแลตสำหรับคนอื่นคือขนมหวานไว้กินแต่สำหรับเรามันช่วยบรรเทาอาการกลัวเครียดของเราได้ เพราะ...สมัยก่อนเราชอบมากพกพาตลอดเนื่องจากคนคนนั้นเคยให้เราเนื่องในวันเกิด และมีคำพูดออกมาจากปากเขาว่า
'เมื่อคิดถึงพี่ก็จงกินช็อกโกแลต เปรียบเสมือนพี่ได้อยู่ข้างๆเรานะ เพราะมันก็คือของโปรดพี่ ' พอเอากลับมาคิดมันตลกอะคิดดู
5555 คิดถึงพี่กินช็อกโกแลตมันหายคิดถึงเหรอ!!! งง แต่ก็นะมันนานมาแล้ว ตอนที่เราเรียนมัธยมรู้แหละ ณ ตอนนั้นถึงตอนนี้เราก็ติดมันมาเรื่อยมา เวลาเครียดเวลากลัว เวลาเหนื่อย (ใจ) เวลาโมโห555 เวลาคิดถึงเขา แปลกเนอะและเวลาตื่นเต้น ต้องไปตรวจโรคบ้างล่ะเดี๋ยวเบาหวานจะถามหา
.. : ยัยอายย
เรา : ห้ะ!!
นิก : แกยิ้มอะไร
เรา : ปะ เปล่า
เมล : ช็อกโกแลตมันอร่อยอะไรหนักหนาห้ะ แกกินได้ทุกวัน
นิก : แต่แปลกไม่อ้วน ระวังโรคจะถามหา
เรา : แฮ่ๆ .. เมื่อกี้พวกแกหายไปไหนมา เรากลัวแทบแย่
นิก : อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ
เรา : เหมือนจะดี เนอะเรากลัวแทบแย่
อืมมอ่ำๆ เสียงกินช็อกโกแลต นิก เมล มองเราแบบตาไม่กระปริบ
เรา : อะเอาไอย อีอีกเออะ
(จะเอาไหมมีอีกเยอะ)
นิก : กินให้เสร็จก่อนก็ได้มั้ง ค่อยพูด ฟันดำหมดแล้วแกอะ
เราพยักหน้า
@ถึงเวลาเรียนจนพักเที่ยง
เรา : กินอะไรดี
นิก : ฉันไปซื้อน้ำนะ เหมือนเดิมใช่ไหม
เรา เมล พยักหน้ก
เมล์ : แกละกินอะไรบอก
นิก : เหมือนแกเลย
เรา : โอเค ใครซื้อเสร็จก่อนจองโต๊ะด้วยนร้าา
แล้วเราก็ไปต่อแถว ก๋วยจั๊บ อยากกินฝุดๆ
... : ธันเขาอยากกินก๋วยจั๊บอะ ซื้อให้หน่อย
มันคุ้นนะ ขี้เกียจหัน!! จู่ๆ คนข้างหน้าถอยหลังมาชนเราแบบจังๆ
เรา : เฮ้ยย!!
... : เธอ!!
เราอึบ!! ทำไมไม่ลงพื้นนะหรือว่า.. เราลืมตาแหงนหน้ามองคนที่รับเราไว้ ว้าว..
.. : เธอๆ เราขอโทษนะ
อีตาที่ชนมันพูดขึ้นอยู่ข้างๆ
เรา : ตาบอดหรือไงคนยืนอยู่ข้างหลังอะ!!
ปากเริ่มร้าย
.. : ก่อนจะด่าว่าใครช่วยลุกออกจากแขนก่อนได้ไหม มันหนัก
โอ้วว แม่เจ้าา จุกเสียดไปหมด
เรา : ชิ!!
เราลุกออกจากแขนพี่ธัน ใช่ค่ะฟังไม่ผิดอีพี่ธันช่วยเราไว้อีกแล้ว
❤️__________❤️
นามปากกา ByMinne
- ผู้เขียน
