บทที่0.1
1215 คำ
Grey Describe.
“ฉันเป็นแฟนพี่นายนะ ลืมไปแล้วเหรอ!”
เสียงเล็ก ๆ ของ ‘พี่จิ๊กซอว์’ หรือที่ทุกคนเรียกสั้น ๆ ว่า ‘ซอว์’ ทำให้ผมที่กำลังนั่งหัวฟูเนื่องจากเพิ่งตื่นได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีต้องยิ้มยิงฟันกลับไปด้วยท่าทางสะลึมสะลือ
“ผมรู้น่า” แต่เพราะใบหน้าบึ้งตึงของเธอ ผมจึงต้องตอบด้วยน้ำเสียงอื้ออึงไม่ค่อยได้ศัพท์ไปก่อน สองมือยกขยี้ตา ปากก็หาวหวอด ๆ พร้อมหลับต่อได้ทุกเมื่อ
“รู้? รู้แต่ยังยิ้ม?" พี่ซอว์โกรธแค่ไหนผมมองออก เธอพยายามข่มกลั้นอารมณ์ทั้งที่เนื้อตัวสั่นเทิ้ม “รู้แต่ก็ยังทำตัวหน้าด้าน? เกรย์...ฉันจริงจัง เลิกทำหน้าแบบนั้นแล้วขอเหตุผลดี ๆ สักข้อ”
ผมจำเป็นต้องปลุกตัวเองจากความง่วงงุนอย่างรวดเร็ว เมื่อสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของเธอเปลี่ยนมากดต่ำจนน่ากลัว
และในตอนนี้...ผมรู้ว่าบรรยากาศรอบตัวเราสองคนมาคุยิ่งกว่าอะไรดี นัยน์ตากลมโตคู่สวยของพี่ซอว์ไม่ได้มีแววอ่อนหวานหรือน่ารักอย่างเดิมอีกแล้ว
แต่ไม่ว่าเธอจะยิ้มแย้ม ทำหน้าถมึงทึง หรือแม้แต่ตอนร้องไห้ คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘แฟนพี่’ ก็ยังสวยมาก ๆ สำหรับผมอยู่ดี...
“ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอครับ” ผมเอียงคอเล็กน้อย
“เกรย์!” พี่ซอว์ตะคอกจนหน้าแดงก่ำ สองมือกำแน่นจนเส้นเลือดปรากฏ อีกหน่อยคนตรงหน้าคงปรี่เข้ามาต่อยผมเป็นการตอบแทนการกระทำสุดเฮงซวยนี่แน่ ๆ
ก็เฮงซวยจริงแหละ ในเมื่อผมเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นเองนี่
มันไม่ใช่ความผิดพลาด ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่ผมจงใจ
ไม่ใช่แค่จงใจ แต่โคตรจงใจ!
“ผมรับผิดชอบพี่อยู่แล้วน่า” แม้จะดูทีเล่นทีจริงไปหน่อย แต่พี่ซอว์คงไม่รู้หรอกว่าผมพร้อมจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นเสมอ
“นายไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะพูดแบบนั้นนะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าเราเป็นอะไรกัน และฉันเป็นอะไรกับพี่ของนาย อย่าพูดอะไรง่าย ๆ จะได้ไหม!”
“ผมคิดดีแล้วที่พูดออกมา แล้วก็คิดดีแล้วที่ทำแบบนี้” ผมตอบเหมือนไม่ใส่ใจความรู้สึกของผู้หญิงตรงหน้า และสังเกตเห็นว่าเนื้อตัวของพี่ซอว์สั่นมากกว่าเดิม
หลังจากเสร็จกิจเมื่อคืน ผมจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวและสวมชุดใหม่ให้เธอ ไม่กล้าปล่อยให้เธอนอนเปลือย และใช่ แม้ตอนนี้เธอจะอยู่ในชุดที่ค่อนข้างมิดชิด แต่รอยแดงตรงซอกคอที่ผมเป็นคนสร้างไว้ยังคงปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน
รู้ดีว่าตอนนี้ไม่เหมาะที่จะทำอะไร แต่ผมก็ยังอยากจูบเธอ กอดเธอ...เหมือนอย่างที่ ‘พี่โฮป’ แฟนของเธอทำบ้าง ไอ้พี่โฮปคนนั้นเป็นพี่ชายคนสนิทของผมเอง
ผมรักมันนะ แคร์มันมากด้วย ไม่เคยมีเจตนาจะทำลายความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นมานานหลายปี ไม่เคยคิดหักหลัง และไม่ว่ามันได้อะไรมา ผมไม่เคยอิจฉาริษยาเลย ยกเว้นแค่เรื่องเดียว เรื่องที่มันเป็นเจ้าของหัวใจพี่ซอว์
ผมน่ะ...ชอบพี่ซอว์ก่อนมันแท้ ๆ แต่มันกลับได้เธอไป ผมต้องนั่งมองภาพทั้งสองคนโอบกอดกัน กุ๊กกิ๊กกัน จูบกัน คลอเคลียกันมาตลอดหลายปี และใช้รอยยิ้มปกปิดรอยร้าวในหัวใจ น่าตลกดีเหมือนกันที่ผมสามารถทนได้มาจนถึงตอนนี้ กระทั่งตัดสินใจทำลายมันกับมือ
ผมถือโอกาสใช้ความเชื่อใจที่ไอ้พี่โฮปมีให้เป็นตัวขับเคลื่อนเจตนารมณ์ของตัวเอง
ผมมอมเหล้าพี่ซอว์...แล้วมีเซ็กซ์กับเธอ แน่นอนว่าพี่ซอว์เมาไม่รู้เรื่องและถูกผมตักตวงทุก ๆ อย่างมาอย่างหน้าไม่อาย
ถึงจะแปลกใจนิดหน่อยที่ไอ้พี่โฮปยังปล่อยให้เธอบริสุทธิ์ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร สำหรับผมแล้ว...มันโคตรดี
“เกรย์ นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ!” ดวงตาของเธอแดงก่ำ มือบางคว้าหัวไหล่ทั้งสองข้างของผม ออกเเรงเขย่าอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับต้องการเรียกสติ
“พี่เลิกร้องไห้ก่อนดิ ทำไมต้องร้องด้วย” ผมถามเสียงเครียด พลางจ้องมองร่างบางที่สั่นสะท้านไปตามแรงเขย่าของตัวเอง
“แล้วจะให้ฉันยิ้มออกเหรอ เราเพิ่ง...” พี่ซอว์ชะงักคำพูดไว้แค่นั้น
“Make love”
หมับ...
ตอบเสร็จก็ใช้ท่อนแขนโอบรอบเอวคอดบาง บังคับให้เธอนั่งทับบนตักอย่างจงใจ
พี่ซอว์ดิ้นเหมือนหนูติดจั่น สั่นราวกับลูกแมวถูกล่าม ในขณะที่ผมทำหน้าที่เป็นโซ่ตรวนผูกมัดเธอด้วยอ้อมกอด ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นก็เอาคางเกยไว้บนไหล่บาง
“เกรย์!” พี่ซอว์ขึ้นเสียงอีกแล้ว หนำซ้ำยังเพิ่มแรงดิ้นขึ้นเป็นทบทวีด้วย
“พี่เลิกดิ้นได้ไหม เลิกเสียงดังด้วย” ผมพยายามใจเย็นขณะปกปิดความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้
“นายมันไอ้เด็กเห็นแก่ตัว เลี้ยงเสียข้าวสุก ฉันจะกลับแล้ว ปล่อย” พี่ซอว์ทำเหมือนขยะแขยงกันเต็มกลืน เธอสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนออกแรงเฮือกสุดท้ายขัดขืนการกระทำที่เข้าขั้นคุกคามของผม
...ผมหัวเราะ
“กลับตอนนี้ไม่กลัวพี่โฮปรู้เหรอ พี่จะกลับไปทั้ง ๆ ที่ยังมีรอยจูบของผมเต็มตัวแบบนั้นน่ะนะ”
“แล้วจะให้ฉันอยู่กับเด็กสันดานเสียอย่างนายต่อเหรอ!” เธอตะคอกเสียงดังจนแก้วหูแทบแตก โชคดีที่ห้องนี้เก็บเสียงได้ ไม่งั้นละก็...
“ไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวผมก็ต้องไปเรียนแล้ว”
ผมเหลือบตามองนาฬิกาดิจิทัลตรงหัวเตียง พบว่าตอนนี้เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว มหาวิทยาลัยผมอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ดังนั้นต่อให้มีเรียนเที่ยงก็ไปทันอยู่ดี หรือถ้าไม่ทันจริง ๆ ก็...
แล้วไง?
คนที่ลงมือทำเรื่องชั่วช้าลับหลังพี่ชายคนสนิทอย่างผมจะมาแคร์อะไรกับอีแค่เรื่องเข้าเรียนสาย “อยู่กับผมอีกแค่สิบนาที...พี่ให้ผมไม่ได้เหรอครับ”
ผมจ้องซีกหน้าด้านขวาของเธอ ยิ้มหวานให้ทั้งที่รู้ดีว่าวิธีนี้อาจใช้ไม่ได้ผลกับเธออีกต่อไป เมื่อก่อน...ถ้าผมอยากได้อะไร แค่ออดอ้อนเอาหัวไถ ยิ้มกว้างโชว์ฟันอย่างน่ารัก ใจเธอก็อ่อนยวบยาบไปหมดแล้ว
แต่ก็นะ นั่นมันเมื่อก่อน...ตอนที่ผมยังเป็นน้องชายที่น่ารัก เป็นเด็กยักษ์จอมซนที่เธอรักเหมือนน้องในไส้คนหนึ่ง
ผมได้ความรักจากเธอมาตลอด แต่ดันเป็นความรักแบบพี่สาวกับน้องชาย และใช่ ยิ่งเธอเอ็นดูผมมากเท่าไหร่ ยิ่งเธอตอกย้ำความสัมพันธ์ที่เป็นไปไม่ได้ของเรามากแค่ไหน ผมยิ่งทรมาน
ความรู้สึกพวกนั้นมันทับถมอยู่ในอกจนผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
- ผู้เขียน
