“น้องสี่ โปรดรับคำขอโทษจากข้าเอาไว้ด้วย ที่ผ่านมาพวกเราล้วนผิดต่อเจ้า”
อ๋าวหลวนเซี่ยมองซ้ายมองขวาแล้วก็เห็นมีแต่คนกล่าวโทษกันไปมาแต่ไม่มีผู้ใดเอ่ยปากขอโทษอ๋าวหลวนหลงเลยสักคน น้องชายยังคงยืนมองและฟังทุกสิ่งด้วยใบหน้านิ่งขรึมออกจะไปทางสมเพชคนเหล่านั้นด้วยซ้ำ เขาจึงตัดสินใจคุกเข่าลง
“พี่ใหญ่ ท่านทำอะไร!” อ๋าวหลวนหลงถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่ด้วยนิสัยและตัวตนในฐานะที่เคยเป็นเซียน เด็กหนุ่มยังคงยืดหลังตรงไม่ยอมเข้ามาพยุงพี่ชายคนโตให้ลุกขึ้น
“น้องสี่ได้โปรดสั่งสอนพวกเราทุกคนด้วย ความสำเร็จของตระกูลไม่สามารถเกิดขึ้นจากกลุ่มคนไม่กี่คน แต่ต้องเป็นพวกเราทุกคนที่จะก้าวหน้าไปพร้อมๆ กัน ไม่ว่าบ้านสายหลัก สายรองหรือสายไหนๆ พวกเขาสมควรได้รับโอกาสที่ทัดเทียม”
อ๋าวหลวนหลงหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างบ้าคลั่ง “พี่ใหญ่เรื่องความทัดเทียมกันในหมู่พี่น้อง คงไม่มีผู้ใดกระจ่างแจ้งเกินไปกว่าข้าแล้วกระมังขอรับ"
เด็กห
