“มารดามันเถิด!! พวกเจ้าเห็นอย่างที่ข้าเห็นหรือไม่”
“เห็น ข้าเห็นเต็มสองลูกตาเลย” ผู้ฝึกตนคนหนึ่งแหงนหน้าอ้าปากค้างแบบเดียวกับคนอื่นอีกหลายคน ยืนมองฝูงนกที่คาบเอาผลท้อมาหย่อนใส่ปากปลาขนาดใหญ่จำนวนมากที่ลอยคอขึ้นมาอ้าปากรอกันสลอน
“ผลท้อหายากจนมีราคาสูงลิบแล้วดูคนบนเกาะลอยทำสิ! พวกเขาเทมันให้สัตว์น้ำกินกันทีเป็นตะกร้าเลยทีเดียวนะ!” ชายหนุ่มอีกคนแอบกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างฝืดเฝื่อน
“บนเกาะลอยมีผลท้อมากมายเพียงใดกัน พวกเขาถึงทำเช่นนั้นได้ พวกเราอย่ารอช้าอีกเลยข้าทนเห็นผลท้อหมดไปอย่างไร้ประโยชน์เช่นนี้ไม่ไหวแล้ว!!”
เสียงอุทานและก่นด่าดังระงมออกมาจากเรือหลายลำ แต่ผู้ฝึกตนระดับสูงที่อยู่บนเรือแต่ละลำกลับมองหน้ากันไปมาอย่างเข้าอกเข้าใจ
“บนเกาะลอยนั่นข้าคิดว่าเป็นเซียนน้อยเหยาจีแน่แล้ว บนแผ่นดินใหญ่ไม่มีต้นท้อเลยสักต้นแล้วอยู่ดีๆ มันก็โผล่มา ไม่ใช่นางแล้วจะเป็นใคร!”
“หากเป็นเซียนน้อยเหยาจีจริง แ
