บทที่ 8 ยอมขนาดนี้ก็เพราะเมียจ๋า นะจ๊ะ 100%
แต่ทว่าแพรพิชาไม่ได้ยี่หระ หญิงสาวยักไหล่แล้วเอ่ยโต้ตอบเขา
“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นสิทธิ์ของฉัน ฉันจะทำอะไรมันก็ ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“แต่นั่นลูกผม คุณจะให้คนอื่นมาเลี้ยงได้ยังไง” ได้เวลาสมอ้างรีบ จัดเต็มที่! แต่ทว่าคราวนี้ว่าที่คุณแม่กลับยิ้มยวน แล้วเอ่ยเสียงติดจะห้วนดุนิดๆ
“แล้วจะทำไม ในเมื่อฉันต้องการซะอย่าง”
“แพร!” ตะคอกเรียกชื่อคนกำลังอวดดี เห็นทีเขาต้องกำราบ ให้อยู่หมัดแล้วล่ะ นับวันยิ่งอาจหาญชาญชัยกันไปใหญ่
ทางด้านพัชฏะที่เป็นตัวกลาง เห็นว่าสถานการณ์เหมาะแก่การพุดคุยระหว่างสองคนเขาจึงเอ่ยขึ้นว่า
“ผมขอตัวนะครับ” พูดจบมิวายหันไปกระซิบข้างหูว่าที่พี่เขย
“สู้ๆ นะครับคุณพี่เขย ง้อให้สำเร็จนะ หลานผมจะไม่ได้มีพ่อใหม่” กระซิบได้ยินกันเพียงสองคน
พอลับหลังน้องชายอย่างพัชฏะ แพรพิชาเปิดฉากร่ายยาว
“คุณกลับบ้านคุณไปเลย ไม่ต้
