รักใส ๆ ของนายรุ่นน้อง

วันที่รอคอย

เช้าของวันใหม่หญิงสาวไม่ได้นอนทั้งคืน ดวงตาของเธอเริ่มแดงบวมเป่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาทั้งคืน ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอ ที่ไร้ญาติขาดมิตรมีเพียงเจตต์ที่เข้ามาเติมเต็มในชีวิต แต่เวลานี้น้ำที่เคยเต็มแก้ว มันได้ไหลทะลักออกมาเมื่อแก้วใบนั้นแตก แน่นอนแก้วที่มันแตกแล้วไม่สามารถกลับไปเป็นดังเดิมได้ เหมือนหัวใจของเธอในเวลานี้ ที่มันแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ

มินตราตัดสินใจเก็บของที่ไม่ได้มากมายอะไร มีเพียงกระเป๋าเสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย เธอมองไปรอบๆ ห้อง เมื่อนึกถึงใครบางคน กรอบรูปแต่งงานวันแห่งความชื่นมื่น แสนจะหวานชุ่มฉ่ำหัวใจ วันเวลาที่เคยมีความสุขร่วมกันมา คำสัญญาที่ให้ไว้มันเป็นเพียงแค่ลมปาก และอากาศที่เขาพ่นออกมาเท่านั้น เธอไม่เชื่อมันอีกแล้ว รักแท้ที่จีรังและยั่งยืนจริงๆ แล้วมันคงมีแต่ในนิยายเท่านั้น

เวลาสิ่งที่หญิงสาวตั้งคำถามขึ้นมาในใจคือเธอผิดอะไร ทำไมเขาถึงมีคนอื่น เธอบกพร่องในหน้าที่ของภรรยาตรงไหนใน เมื่อเธอทำทุกอย่างในสิ่งที่เขาร้องขอ แม้กระทั่งต้องลาออกจากงานที่เธอรัก เพื่อมาปรนนิบัติรับใช้ดูแลเขา ราวกับว่าเป็นบ่าวที่ซื่อสัตย์กับนายก็ไม่ปาน

เสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน ทำให้มินตราที่อยู่ในห้องแปลกใจ เขาจะกลับมาทำไม แต่ก็ไม่แปลกในเมื่อบ้านหลังนี้เป็นชื่อของเขา เธอเป็นเพียงแค่ผู้อาศัยเท่านั้น แม้ว่ามันจะเป็นสินสมรส แต่เธอก็จะไม่เรียกร้องอะไรจากเขาทั้งสิ้นขอเพียงแค่ใบหย่า..

“มีอะไรกินบ้างเช้านี้ ช่วยห่อใส่กล่องให้ด้วยนะ จะเอาไปกินที่ทำงาน แล้วช่วยทำข้าวต้มหมูกับกะหล่ำปลียัดไส้ให้ด้วย”

คำพูดของเขามันยิ่งทิ่มแทงไปที่ใจของเธออีกครั้ง เขาไม่ชอบกินข้าวต้มตอนเช้า และกะหล่ำปลียัดไส้เขายิ่งไม่กิน เพราะเขาเคยบอกว่ามันเหม็นเขียว เธอเคยทำหลายครั้ง เขาไม่เคยแตะต้องมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว อาหารที่เขาสั่งให้เธอทำในวันนี้ คงจะนำไปให้หญิงตั้งครรภ์ใกล้คลอด ผู้เป็นภรรยาอีกคนของเขาเป็นแน่

“นั่งทำอะไรล่ะมิน ไปทำสิมันสายแล้วผมรีบ”

มินตราเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาเธอค่อยๆ ถอดแหวนออกจากนิ้วนางข้างซ้าย พร้อมทั้งยัดมันใส่มือให้กับเขา เมื่อความอดทนของเธอได้สิ้นสุดลงแล้ว..

“เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย... ต้องการเรียกร้องความสนใจอะไรจากผม ผมไม่มีเวลาหรอกนะ ผมต้องทำงาน! ปัญหาที่ทำงานก็มากพอแล้ว เธอจะสร้างปัญหาอะไรขึ้นมาอีก” น้ำเสียงของเขาไม่มีเยื่อใยให้เธอเลยแม้แต่น้อย

“เราหย่ากันเถอะนะเจตต์!” ชายตรงหน้าถึงกับสตั้นกับคำพูดของภรรยาสาวไปครู่หนึ่ง เพราะเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่า เธอจะกล้าพูดคำนี้ออกมา เพราะเธอตัวคนเดียว มีเขาเป็นหลักมาตั้งนาน แน่นอนเขามั่นใจว่าเธอจะไม่มีวันไปจากเขาได้

“มินว่าอะไรนะ! มินเป็นบ้าอะไรไปอีกล่ะ เจตต์ไม่หย่า! ไม่มีทาง!”

“เจตต์จะยื้อมินไว้ทำไม ในเมื่อเจตต์ก็มีใครอีกคนอยู่แล้ว เจตต์เห็นมินเป็นคนหูหนวกตาบอดหรือยังไง”

“มีใคร เจตต์ไม่มีใคร มินไปฟังใครเขาเล่ามา คนพวกนั้นไม่หวังดีกับครอบครัวเราหรอกนะ อย่าไปเชื่อ!” คำพูดของเจตต์ที่ดูอ่อนลง เหมือนยิ่งซ่อนพิรุธในสิ่งที่เขาทำ คนที่ทำร้ายครอบครัวไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นเขาเอง การนอกกายนอกใจมันมีมากในสังคมทุกวันนี้ แต่นี่เขากำลังจะมีลูกกับผู้หญิงอีกคน ซึ่งมินตรารับไม่ได้

หญิงสาวยื่นโทรศัพท์ให้เขาดู ภาพทุกอย่างมันฟ้องถึงสิ่งที่เขากระทำ เขาดูได้แวบเดียว เจตต์รีบคว้าตัวมินตราเข้ามากอด เมื่อนึกได้ว่าเขากำลังจะสูญเสียเธอไป

“เจตต์ไม่หย่านะมิน! เดี๋ยวเจตต์จะแก้ไขกับปัญหานี้เอง ขอโอกาสให้เจตต์แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว นะมินนะ!”มินตราดันเขาออก เธอไม่ต้องการมันแล้วอ้อมกอดนี้มันไม่ใช่ของเธออีกต่อไป เมื่อเขากำลังจะเป็นพ่อคนเธอจะถอยออกไปเอง

“อย่าพยายามเลยเจตต์! เพราะยิ่งเจตต์พยายามมันก็ยิ่งเจ็บ เพราะการเห็นแก่ตัวของเจตต์รักสามเส้าเราสองคน มินไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดกับรักของเรา”

“ถ้าเมย์คลอดเจตต์จะเลิกยุ่งกับเมย์ทันทีให้โอกาสเจตต์นะมิน” เขาพูดพร้อมกับล้มตัวลงคุกเข่ากับพื้นตอนมีไม่รักษาพอจะเสียมินไปจริงๆ เขาก็รับไม่ได้ เขาคิดมาตลอดว่าเขาคุมเกมนี้ได้ ไม่คิดเลยว่ามินตราจะฉลาดสะกดรอยตามเขาไป..

“นั่นมันลูกเมียของเจตต์นะ เด็กไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เขาควรจะมีพ่อ ปล่อยมินไปเถอะ มินเจ็บมามากพอแล้ว”

เมื่อมินตราพูดถูกจุด เขานึกถึงลูกในท้องของเมย์ อีกไม่นานเด็กก็จะลืมตาดูโลก แล้วเขาอยากเห็นหน้าลูก เขายอมรับว่าเห็นแก่ตัว แต่ยังไงตอนนี้เขาก็ต้องยอมปล่อยมินตราไปก่อน

“ได้เจตต์จะปล่อยมินไปก่อน แต่เจตต์จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ! เจตต์จะไปเอาหัวใจของมินกลับมาเป็นของเจตต์ให้ได้เหมือนเดิม” คำพูดของเจตต์ มินตราไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย เพราะสิ่งที่เขาทำมันเจ็บเกินกว่าที่เธอจะหันหลังกลับไปได้

ทั้งสองตรงไปที่เขต เพื่อจดทะเบียนหย่า เสร็จแล้วต่างคนต่างแยกย้าย มินตราพอจะเดาได้ เมื่อโทรศัพท์ของเขามีสายเรียกเข้าหลายหน คงไม่ใช่ใครที่ไหนแม่ของลูกเขาคงโทรมา แล้วต่อไปนี้เธอก็ไม่ต้องกลัวอีกแล้วว่าจะกลับไปรับรู้ และสัมผัสกับความรู้สึกเดิมๆ ต้องมานั่งลุ้นว่าวันนี้เขาจะกลับมาไหม เขาจะมาเวลาไหน เขาจะทานข้าวมาหรือยัง มันจบแล้วสำหรับเธอ

รถแล่นเข้ามาในบ้านหลังเดิม บ้านที่ผู้ให้กำเนิดได้ทิ้งไว้เป็นมรดกให้กับเธอได้มีที่พักพิงอย่างน้อยเธอก็มีบ้านให้กลับ เมื่อเปิดประตูเข้ามามินตราต้องแปลกใจกับหญ้าที่โล่งเตียน กิ่งไม้ใบไม้ที่มีรอยตัดเหมือนกับว่ามีคนเข้ามาทำความสะอาดอยู่บ่อยๆ

เธอเก็บความสงสัยเหล่านั้นเอาไว้ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แล้วดึงผ้าที่คลุมโซฟานั้นออก ตามด้วยปลดผ้าม่านไปซัก แล้วจัดแจงทำความสะอาดในบ้าน กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปทั้งวันจนค่ำมืด ไฟในห้องนอนนั้นได้เปิดสว่างไสวขึ้นอีกครั้ง หน้าต่างที่ไม่มีผ้าม่านในเวลานี้ มันทำให้มองเห็นคนที่เดินไปมาภายในห้องได้อย่างชัดเจน หัวใจของชายหนุ่มเริ่มเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เมื่อผู้หญิงรุ่นพี่ที่เขาแอบเฝ้ารอมานานหลายปี เธอได้กลับมาแล้ว ไม่ว่าเธอจะกลับมากับใคร สามีหรือว่าลูก เขาก็ดีใจอย่างน้อยก็เห็นหน้าเธออีกครั้ง..