เวลาผ่านไปได้ครึ่งเดือน อาการของมินตราเริ่มดีขึ้น เธอเดินได้บ้างแล้ววันนี้ตอนเย็นเข็มทิศมาช้า เธอจึงเดินลงมาข้างล่างเอง แม้จะทุลักทุเลไปบ้าง แต่ก็ไม่เกินความพยายามของเธอ ในที่สุดหญิงสาวก็ลงมาสำเร็จจนได้
มินตราเดินค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอนั่งลงที่โซฟารับแขกได้สักพัก มารดาของเข็มทิศก็เดินมานั่งข้างๆ ด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจมินตราเท่าไหร่นัก
“เป็นยังไงบ้างล่ะ สบายดีไหม นั่งกินนอนกินอยู่บ้านของคนอื่น” คำพูดแดกดันของหญิงตรงหน้า ทำให้มินตรารู้สึกได้ถึงความไม่เป็นมิตร ที่นางมีให้กับเธอมาโดยตลอด ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม นางยังคงตั้งแง่ตั้งงอนรังเกียจเธอเสมอมา
“ตอนนี้มินก็ดีขึ้นบ้างแล้วค่ะ อีกไม่กี่วันก็คงกลับบ้านได้แล้ว มินเองก็ไม่อยากมานั่งกินนอนกินเหมือนกัน” มินตราเองก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน กับการที่ต้องอยู่ภายใต้ชายคาคนที่เกลียดเธอ
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าค
