ดวงใจนายภู

1

"สวัสดีค่ะ รับสินค้าอะไรคะ หาอะไรไม่เจอถามได้นะคะ "

เสียงหวานของพนักงานขายในร้านเครื่องเขียนชื่อดังในตัวเมือง บอกกับลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ

ชุดที่สวมใส่บอกได้ดีว่าเป็นเด็กพาร์ทไทม์มาหารายได้พิเศษ ป้ายคล้องคอสีฟ้า เขียนชื่อตัวโตว่า

' ดอกแก้ว'

นายภูบดินทร์ หยิบกระดาษขนาดเท่าฝ่ามือ ยับยู่ยี่ออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วส่งให้เด็กในร้าน

"จัดรายการตามนี้ เดี๋ยวจะเข้ามารับ " เสียงลูกค้าออกคำสั่ง ก่อนจะเดินจากไป

"ขอโทษค่ะ คุณลูกค้า รบกวนวางเงินมัดจำก่อนได้ไหมคะ เพราะสินค้าค่อนข้างมาก "

"กลัวจะไม่มารับหรือไง " ลูกค้าทำเสียงดุใส่

"หนูไม่ได้คิดอย่างนั้นค่ะ พอดีว่าช่วงนี้ มีลูกค้าขาจรเข้ามาสั่งเอาไว้ แล้วไม่มารับเป็นจำนวนมาก ทางร้านเลยขอให้มัดจำค่ะ "

มือบางชี้ไปที่ป้ายกระดาษ ที่ติดเอาไว้ตรงหน้าประตู

ภูบดินทร์ ควักกระเป๋าเงินใบเก่าขึ้นมา ก่อนจะหยิบแบงก์พันขึ้นมาสองใบ แล้วส่งให้ "เท่านี้น่าจะพอ "

ดอกแก้วเข็นรถเข็นคันเล็กไปตามทางแล้วมองรายการสินค้าในมือไปด้วย ใบสั่งของ ใบส่งของ น้ำยาลบคำผิด กระดาษขนาดเอ4 ปากกาน้ำเงิน ปากกาแดง ดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัด สมุดระบายสีลายการ์ตูน หรือแม้แต่สีไม้กล่องเล็ก ก็ถูกจดเอาไว้ในรายการ

ร่างบอบบางของเด็กสาววัย20ปี เข็นรถเข็นที่อัดแน่นจนเต็มรถ มาที่เคาเตอร์คิดเงิน เพื่อเตรียมทำบิลให้ลูกค้า

"ทั้งหมด 45รายการ 7500บาทค่ะ จะให้ทำบิลเบิกไหมคะ แจ้วชื่อหน่วยงานได้เลยค่ะ เผื่อจะมีส่วนลด "

พนักงานขายคนเดิมอธิบายกับลูกค้า

"ไม่ต้อง เอาบิลมาก็พอ " เสียงดุบอกอีกที ก่อนจะจ่ายเงินที่เหลือแล้วรับของขึ้นมาถือเอาไว้

"รถคุณลูกค้าอยู่ตรงไหนคะ หนูจะช่วยยกไปส่งเอง "

"ไม่ต้อง ขอบใจ " ลูกค้าหน้าดุบอกเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบแบงก์ร้อยมาจากกระเป๋า2ใบ แล้วส่งให้

"ขอบใจนะที่ช่วย ฉันให้กินขนม " ดอกแก้วยกมือไห้วขอบคุุณลูกค้า ก่อนจะส่งรอยยิ้มออกไป

ลูกค้าหนุ่มใหญ่สตั้นกับรอยยิ้มของเด็กสาว น่าตาว่าน่ารักแล้ว ยิ้มทีนึง คือ ละลายเลย

มือหนารีบคว้าของแล้วเดินออกจากร้านไปทันที คราวหน้าจะไม่มาอีกแล้วร้านนี้

รถกระบะคันเก่าถูกเปิดประตูออก ก่อนจะรีบยัดถุงของใช้หลายอย่างใส่ลงไป เด็กสมัยนี้โตไวเหลือเกิน อายุไม่เท่าไหร่แต่ดูโตเป็นสาวเต็มที่ แม่ดอกแก้วคนนั้น น่าจะไม่เต็ม18 แต่ดูสาวเกินวัย ผิวขาวผ่อง ปากบางเฉียบ ผมสั้นประคอ ยิ่งดูเหมือนเด็กมัธยมก็ไม่ปาน

" นายครับ นาย ผมได้ของมาครบแล้ว "

ลูกน้องคนสนิทหอบขนมแห้งมาเต็มสองแขน แถมยังมีลูกน้องจากร้านค้าส่ง เข็นรถเข็นตามมาอีกคัน

" ไป ครบแล้วก็ไป กลับไร่ ก่อนจะค่ำ "

นายบอกลูกน้องที่ช่วยยกของขึ้นรถ แล้วขับออกจากเมืองไปยังต่างอำเภอที่ไกลเป็นร้อยกิโล

" นานๆมาที นายน่าจะไปอาบน้ำพักผ่อนสักคืนนะครับ "

เสียงชาติลูกน้องมือขวาบอกอย่างเอาใจ เพราะรู้ดีว่า ถ้านายอาบน้ำ พวกมันก็จะได้อาบน้ำเช่นกัน

" ไม่เอา น้ำบ้านกูมี กูไปอาบที่บ้านกูก็ได้ "

นายภูตอบกลับลูกน้อง ก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้ลูกน้องขับรถกลับไร่ ในสมองของนายมีแต่แม่เด็กนั่นวนเวียนในหัว ร้านอาบน้ำที่ไหนจะมีหน้าใสไร้เครื่องสำอางค์แบบนี้สักคน

" โชคดีเลยนะแก้ว วันนี้ได้ทิปตั้งสองร้อย "

เจ้าของร้านสาวใหญ่บอกด้วยความเอ็นดู เด็กสาวคนนี้ขยันนัก ทำงานหนักเอาเบาสู้ทุกอย่าง มาเริ่มงานที่นี่ตั้งแต่ปวช.1จนมาถึงตอนนี้ ดอกแก้วใกล้จะจบปวส.ในอีกไม่กี่เดือน

" แล้วนี่จะไปร้านนมต่ออีกไหมเนี่ย "

เจ้าของร้านถามออกมา

" ไปค่ะ แก้วเข้างาน 6โมงครึ่งถึงสี่ทุ่มครึ่งค่ะ "

เด็กสาวทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านเครื่องเขียน 2ชั่วโมง และต่อด้วยร้านนมริมแม่น้ำอีก4ชั่วโมง เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว

เพื่อนร่วมรุ่นหลายคนมานั่งกินนมกินขนมกันหลายโต๊ะที่ร้านที่ดอกแก้วทำงานอยู่ เธอไม่อายสักนิดที่เพื่อนใช้เธอหัวหมุนและมองเธอด้วยสายตาเหยียดๆเพราะความจน แต่เธอภูมิใจที่ดอกแก้วคนนี้หาเงินเรียนเอง ไม่ต้องรอแต่เงินค่าแรงพ่อเพียงอย่างเดียว

" แก้ว กินข้าวก่อนสิ เดี๋ยวให้คนอื่นมันรับลูกค้าไปก่อน "

เจ๊เจ้าของร้านผัดข้าวผัดไข่วางเอาไว้ให้แล้ว ดอกแก้วยกมือไหว้ก่อนเสมอ แล้วลงมือจัดการข้าวเย็นของเธอ ก่อนจะเริ่มงานที่2อีกครั้ง