เช้า
ร่างบางที่นอนซมด้วยพิษไข้เมื่อคืน ช่วงเข้ากลับทุเลาลงจนทำให้คอปเตอร์ใจชื้น ร่างสูงโปร่งของคอปเตอร์ก้าวลงจากเตียงลงมือทำข้าวต้มอ่อนๆให้หลานตัวน้อยได้ทานในช่วงเช้า กลิ่นข้าวต้มหอมๆอวบอวลจนไปถึงภายในห้องที่หนูน้อยหลับใหลในอ้อมอกเมื่อคืนด้วยความรู้สึกที่ปลอดภัย
"อาเตอร์"เสียงแหบพร่าร้องเรียกอย่างแผ่ว ร่างบางยืนขดงอใช้มือกุมท้องด้วยความเจ็บ เจ็บจนน้ำตาไหลพร้าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
"หนูน้อย"คอปเตอร์วางทุกอย่างลง รีบถลาเข้าไปประคองกอดรับร่างที่ยืนโงนเงนเหมือนกำลังจะทรุดลงที่พื้น
"ทำไมเดินออกมาแบบนี้ครับยังไม่หายป่วยเลยนะถ้าล้มหัวฟาดขึ้นมาจะทำยังไง"เสียงทุ้มทอดถามด้วยความเป็นห่วง แววตาที่สื่อออกมาหนูน้อยรับรู้ได้ด้วยหัวใจ
ร่างบางลอยขึ้นด้วยลำแขนแกร่ง คอปเตอร์อุ้มร่างของหนูน้อยนั่งลงที่โซฟาสีเรียบโดยเด็กน้อยนั่งอยู่บนตักแกร่ง หัวทุยเอนซบส่งลำแขนเรียวรวบกอดเอวสอบ
"หนูน้อยรักอาเตอร
