สองนายบ่าวจึงยืนชมธรรมชาติสรรสร้างด้วยอารมณ์เบิกบาน ส่งเสียงพูดคุยสดใส
“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวคิดว่าการออกมาถือศีลที่วัดห่างไกลเป็นของรางวัลหาใช่การทำโทษไม่” หนี่ม่านพูดไปยิ้มไปชอบใจหนักหนา
“อืม...” หนิงเหมยเห็นด้วยกับสาวใช้ของตนโดยไม่โต้แย้ง “หากข้าจะถือศีลกินเจไปตลอดชีวิต เจ้าว่าดีหรือไม่” นางพูดด้วยรอยยิ้มหวานละมุนนัยน์ตามุ่งมั่น
“อา...ไม่ดีกระมังคุณหนูของบ่าว” หนี่ม่านรีบเอ่ยขัด นางเห็นได้ชัดว่าคุณหนูของตนมีเสน่ห์เย้ายวนปานใด กระทั่งทำท่าทีเย็นชาสองตาเย็นเยียบดุจน้ำแข็งพันปียังไม่อาจปิดบังความงามเหนือมวลบุปผาได้เลย หากอยู่วัดจนตายเสียดายแย่
“คุณหนูของบ่าวย่อมได้เจอบุรุษที่รักจริงจากใจนะเจ้าคะ คืนวันอันสวยงามยังรอคุณหนูอยู่เบื้องหน้าเจ้าค่ะ”
หนิงเหมยได้ฟังเพียงเผยรอยยิ้มหยันให้ตนเองอย่างขมขื่น บุรุษที่รักจริงจากใจกระนั้นหรือ
ชายที่นางอุตส่าห์เปิดใจคบหานามว่าเจิ้งเหวินหลางก็รักนางจา
