ภายในห้องพักเล็กแคบห้องหนึ่ง ที่มีเพียงเตียงไม้เนื้อแข็งปูทับด้วยฟูกไม่หนามาก ข้างเตียงมีเพียงตั่งหนึ่งตัวและโต๊ะอีกหนึ่งตัว ไม่มีเครื่องเรือนสวยงามใดๆ
สามชั่วยามมาแล้ว จนตะวันลาลับแทนที่ด้วยดวงจันทราเว้าแหว่ง หนิงเหมยยังคงนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียงไม้แข็งๆ โดยมีหนี่ม่านคอยดูแลไม่ห่างกาย
สาวใช้มีใบหน้าอิดโรย คอยดูแลเช็ดเนื้อตัวให้เจ้านายอย่างห่วงใย
“คุณหนู บ่าวไปต้มยาจากสมุนไพรที่หลวงจีนปันมาให้นะเจ้าคะ คุณหนูอดทนเอาไว้นะเจ้าคะ” นางบอกกล่าวแก่นายสาวที่ยังคงหลับตานิ่งอยู่บนเตียง ก่อนจะยกอ่างน้ำเดินออกไป แม้สมุนไพรอาจจะเทียบมิได้กับยาชั้นดีในเมืองหลวง แต่ก็ยังดีกว่าไม่มี
คล้อยหลังหนี่ม่าน เฟยหลงเซียนที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตูห้อง ก็ค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องของหนิงเหมย แล้วนั่งลงที่ตั่งข้างเตียงของนางอย่างถือวิสาสะ
จากการหลอกถาม ไม่สิ! จากการสอบถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เขาจึงได้รับรู้จ
