ยามรุ่งอรุณของวันต่อมา...
หนี่ม่านดูแลปรนนิบัติหนิงเหมยแต่งตัวด้วยชุดสีชมพูอ่อนหวาน หากแต่เนื้อแพรพรรณกลับไม่สมฐานะสักเท่าไหร่ เมื่อแต่งกายด้วยความเรียบง่ายแล้วเสร็จ จึงรับอาหารที่เป็นเพียงกับข้าวธรรมดาสามอย่าง ไร้เนื้อสักส่วน เหมือนดั่งเช่นที่เคยเป็น
ฮูหยินรองดูแลจัดการทุกอย่างในบ้านด้วยสิทธิ์ขาด โดยที่นายท่านหลิ่งดูแลกิจการมากมายนอกบ้านก็เท่านั้น
เรื่องยิบย่อยเหล่านี้จึงเป็นเรื่องที่ห่างไกลหูตาของนายท่านหลิ่ง กอปรกับมารยาของสตรีเรียบร้อยอ่อนโยนและคุณหนูผู้บริสุทธิ์สดใสเยี่ยงสองแม่ลูกสายรองนั้น ล้วนกระทำอย่างเจนจัด
ทุกคราจึงเป็นเช่นนี้ ต่อให้ล่วงรู้ถึงหูของนายท่าน พวกนางสองแม่ลูกก็แค่มารยาบ่ายเบี่ยงและเพิ่มอาหารให้ตามส่วน เสื้อผ้าก็เช่นกัน
ด้วยความชินชาของหนิงเหมยที่มีมาตลอดสิบเจ็ดปี นางจึงมิได้รู้สึกอันใดเท่าไหร่นัก แต่สาวใช้ตัวน้อยยิ่งมองยิ่งให้รู้สึกปวดใจ ภายในห้องส่วนตัวของนายส
