ทางด้านเกวรินทร์ ตอนนี้เริ่มอาการดีขึ้นเมื่อได้พักและได้ทานยา หญิงสาวไม่คิดย่างกรายออกไปจากห้องนอนเมื่อกลัวว่าต้องเผชิญหน้ากับอังเดร
“ไปทำหายไว้ไหนนะ...อยู่นี่ก็ไม่มี...”
เกวรินทร์ที่กำลังยุ่งกับการหาสร้อยเพชรที่ไม่รู้ว่าลืมเอาไว้ที่ไหนด้วยความกังวล เมื่อสร้อยเส้นนั้นเป็นสร้อยที่คุณเกศรินให้เอาไว้บอกว่าเป็นสิ่งที่พ่อแท้ๆของเธอมอบไว้ให้ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่เธอรู้เกี่ยวกับพ่อของเธอเมื่อคุณเกศรินไม่เคยแม้แต่จะเล่าเรื่องพ่อแท้ๆของเธอให้ฟัง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครคะ?...เดี๋ยวแปปนึงนะคะ...”
เกวรินทร์รีบวางกระเป๋าในมือลง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง
“!?”
“ฉันยังไม่ตาย ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”
และพอเปิดประตูห้องออกมา เกวรินทร์ก็ต้องอึ้ง มือเล็กรีบดันประตูจะปิดแต่อังเดรเร็วกว่า เขาจับมันเอาไว้ก่อน
“มะ...มีอะไร...”
เสียงสั่นถามขึ้นพร้อมกับรีบหลบตาเขา เมื่อแค่มองหน้ารกๆที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของเขาเธอก็รู้สึกกลัวแล้ว
“ทำไม? ไม่มีจะมาทักทายไม่ได้รึไง...อยู่บ้านคนอื่นก็ควรหัดมีมารยาท...อู้วววว ห้องนี้ดูหรูหรา...สมกับเป็นลูกสาวกาฝากเจ้าสัวจริงๆ...”
ไม่พูดเปล่า อังเดรดันประตูเปิดแล้วเดินเข้าไปในห้องของเกวรินทร์อย่างไม่สนใจท่าทีที่ไม่ต้อนรับของเธอเลยสักนิด แถมสิ่งที่เขาพูดนั้นทำให้เธอรู้สึกโกรธขึ้นมาแต่กลับทำได้แค่เงียบ
“ช่วยออกไปจากห้องนอนของฉันด้วย”
เธอบอกขึ้น แต่ดูท่าอังเดรจะไม่สนใจ เขาเสียมารยาทเดินสำรวจไปรอบๆ เปิดห้องน้ำดู ตู้เสื้อผ้าเขาเปิดดูแทบทุกที่ จนเจ้าของห้องที่ยืนดูอยู่ได้แต่เม้มปากแน่น
“ใช้ชีวิตหรูหรา เสื้อผ้าแบรนด์เนม ของใช้ราคาแพงๆทั้งนั้น...ได้ยินว่าพึ่งเรียนจบ มีปัญญาซื้อของพวกนี้แล้วเหรอ?”
เขาหันมาถามเมื่อสำรวจจนหมดทุกอย่างแล้ว
“ออกไป ถึงคุณจะเป็นเจ้าของบ้านก็ควรหัดมีมารยาท...”
“มารยาทอย่างนั้นเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า ที่ฉันไม่ไล่เธอกับแม่ของเธอออกไปจากบ้านหลังนี้นั่นแหละมารยาท! แล้วคิดว่าควรมีมารยาทย้ายออกไปกันเองรึเปล่า? พ่อของฉันก็ไม่อยู่แล้ว ยังจะหน้าด้านอยู่กันต่ออีกเหรอ?”
และอังเดรก็ใส่กลับไปชุดใหญ่ ทำเอาเกวรินทร์หมดความอดทนทันที เธอเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับเขาด้วยสายตาโกรธจัด
“คนที่ทิ้งคุณพ่อไปเป็นยี่สิบปีมีสิทธิ์มาพูดแบบนี้ด้วยเหรอ! คุณไม่ใช่เหรอที่ทำให้คุณพ่อเสียใจแล้วจะกลับมาทำไมห๊ะ!”
ด้วยความโกรธเกวรินทร์เลยตอบโต้กลับด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจอังเดรอย่างลืมตัว ทำเอาอังเดรถึงกับเงียบไปทันที สองตาคมจับจ้องมองเธอด้วยความโกรธจัด
“ที่ฉันหนีไป และที่ฉันต้องเสียพ่อไป ทุกอย่างก็เพราะแม่แพศยาของเธอไง!!! แอบเป็นชู้กับพ่อฉันมาเป็นปีๆจนแม่ฉันตาย! ทีนี้เข้าใจรึยังทำไมฉันถึงไม่มาเหยียบที่นี่ ฉันเกลียด รังเกียจและขยะแขยงแม่ของเธอ!”
เพี๊ยะ!
“หยุดว่าแม่ของฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
เกวรินทร์ที่ทนฟังไม่ไหวตบไปที่หน้าคมของอังเดรด้วยแรงทั้งหมดที่มี สองตาแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตาที่กำลังจะหลั่งริน
“มีแรงแค่นี้เองเหรอ? ถ้ามีแค่นี้อย่าริอาจมาทำร้ายร่างกายฉันอีก!”
อังเดรเอื้อมมือไปจับแขนเล็กของเธอแน่นพร้อมกับบีบจนเกวรินทร์รู้สึกปวด
“อ๊ะ!! ฉันเจ็บนะ!”
“เธอต้องเจ็บมากกว่านี้อีก มานี่!”
“โอ๊ย! ไม่นะ! ปล่อยฉันนะคุณ!”
ไม่พูดเปล่าแต่เขายังลากเธอตรงไปที่เตียงแล้วผลักเธอลงไปอย่างไม่กลัวว่าเธอจะเจ็บเมื่อความโกรธกำลังพุ่งขึ้นจากคำพูดร้ายๆของเธอเอง
“ฉันจะสั่งสอนให้รู้บ้างว่าควรเก็บปากเอาไว้กินข้าว ไม่ใช่พ่นคำพวกนั้นออกมา!”
“ไม่นะ! อ๊ายยยย ไม่นะคุณ! อย่านะ อ๊ายยย อย่า”
อังเดรไม่สนใจเสียงร้องของเธอ มือใหญ่จับขาเล็กที่กำลังจะคิดหนีก่อนจะกระชากเข้ามาหาตัวแล้วจับสองแขนตรึงเอาไว้บนที่นอนก่อนจะกดจูบลงไปตามซอกคอขาว ปากร้อนและหนวดเคราของเขาทำให้เกวรินทร์ทั้งเจ็บทั้งกลัวแต่ก็ได้แค่ดิ้นไปมาเพราะถูกกดเอาไว้แน่น
“อย่านะ ฮือๆๆ อย่าทำฉันนะ คนเลว ฮือๆๆ ฉันไปทำอะไรให้คุณถึงมาทำแบบนี้ ฮือๆๆ”
และพอหมดสิ้นหนทางสู้ เกวรินทร์เลยร้องไห้ออกมาอย่างหมดท่า หญิงสาวหยุดดิ้นแล้วเอาแต่ต่อว่าเขาแทน ซึ่งทำให้อังเดรที่กำลังเมามันอยู่กับร่างสาวถึงกับหยุดแล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง
“ฉันไปทำอะไรให้คุณ ฮือๆๆ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย ฮือๆๆๆ ทำไม...”
เธอยังคงต่อว่าเขาไม่หยุดทั้งๆที่สองแก้มอาบเต็มไปด้วยน้ำตา ส่วนอังเดรก็เอาแต่มองจ้องเธอนิ่งอย่างหาคำตอบไม่ได้ เมื่อเขากำลังมองไปที่ปากเล็กแต่อวบอิ่มอย่างต้องการครอบครอง พลันสิ่งที่เขาเคยยึดถือมาตลอดกลับทำให้เขานิ่งอึ้ง เมื่อเขาดันอยากจูบปากเล็กๆของเธอทั้งๆที่เขาไม่เคยให้ใครได้จูบหรือแตะต้องมันมาก่อนแท้ๆ
“เพราะเธอ...ใครให้เธอเกิดมาเป็นลูกผู้หญิงคนนั้น”
“อ๊ะ! อื้อๆๆๆ ฮือๆๆ อื้อออ”
พูดจบอังเดรก็กดจูบไปที่ปากของเกวรินทร์ทันที เมื่อความต้องการทำให้เขาทรมานจนทนต่อไปไม่ไหว ลิ้นสากกวาดเข้าไปเชยชิมด้านในอย่างกระหายและจาบจ้วง เมื่อความหอมหวานกำลังตวัดหนีลิ้นสากของเขา
“อึ๊! อื้อ...”
เกวรินทร์ที่พยายามต่อต้านแต่สุดท้ายก็ต้านเขาไม่ไหวได้แต่ยอมให้เขาได้จูบ มือเล็กที่ผลักอกเขาเอาไว้ค่อยๆปล่อยลงเมื่อครั้งนี้มันต่างจากครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิง มันหนักหน่วงเรียกร้องแต่กลับไม่รุนแรงจนทำให้เธอเจ็บเหมือนครั้งก่อน หญิงสาวค่อยๆโอนอ่อนและไหวตามการจูบของเขา ปากที่ขัดขืนค่อยๆตอบสนองเขากลับด้วยการใช้ลิ้นเล็กสอดประสานตวัดจูบไปกับลิ้นสากของเขาอย่างพยายามด้วยเมื่อนี่เป็นครั้งที่สองที่เคยจูบแบบนี้
“ฮึ่ม!!!”
ส่วนอังเดร จากที่คิดว่าจะทำโทษแต่กลับตรงกันข้ามเมื่อได้จูบเขากลับยิ่งโหยหาเรียกร้องเอาจากเธอ ยิ่งเธอตอบสนองเขาด้วยจูบเงอะๆงะๆนั่นยิ่งทำให้เขาตื่นเต้นและกระสันจนต้องบดเบียดร่างใหญ่ไปกับร่างเล็กที่กำลังตื่นตัวเต็มที่
เขาเฝ้าจูบซับปากเล็กจนมันบวมเป่งก่อนจะเลื่อนลามจูบไปตามลำคอระหง มือใหญ่เองก็ไม่หยุดนิ่งเมื่อเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ค่อยๆหลุดออกทีละชิ้นโดยที่เจ้าตัวแทบไม่รู้สึกเพราะเอาแต่หลงมัวเมากับจูบที่เขามอบให้
ทำไม...ทำไมเป็นแบบนี้...
อังเดรที่ยิ่งได้สัมผัสเขายิ่งหลงมัวเมาไปกับร่างเล็กขาวโพลนที่ตอนนี้ไร้สิ่งกีดขวาง เขาไล่จูบไปตามร่างสาวหอมหวานอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนเมื่อปากร้อนจาบจวงแต่กลับไม่รุนแรงเอาแต่ใจเหมือนที่เคยๆทำมา
“อ๊ะ! ไม่! ไม่นะ! อ๊ะ!”
เกวรินทร์ที่นอนกระสับกระส่ายเพราะความสยิวซ่านจากปากของเขาโดยลืมไปเสียสนิทว่ากำลังทำเรื่องอะไรกันอยู่ จนกระทั่งเขาจูบลงมาตามหน้าท้องแบนราบแล้วแยกเรียวขาของเธอออกจากกันนั่นแหละเธอถึงได้รู้สึกตัวรีบหุบขาหนี
“ทำไม?...”
เสียงแหบพร่าถามขึ้นพร้อมกับมองกลางกายสาวที่มีน้ำรักสีใสไหลล้นออกมาอย่างต้องการครอบครองเมื่อเจ้าของพยายามปกปิดแต่เขาก็ยังสามารถอ้ามันแยกออกจากกันได้
“ไม่...อย่าทำ...ฉันไม่ต้องการ..”
“หึหึหึ แน่ใจเหรอว่าไม่...ต้องการ...”
ไม่พูดเปล่าแต่เขายังใช้นิ้วแตะต้องไปบนร่องกลีบอวบอูมที่ค่อยๆอ้าออกแล้วลากขึ้นลงไปตามร่องสวาทสาว เมื่อเห็นๆอยู่ว่าเธอกำลังต้องการขนาดไหน
ส่วนเกวรินทร์ พอถูกเขาแตะต้องเธอถึงกับสั่นกระสันไปทั้งร่าง ปากเล็กถูกกัดจนแดงก่ำเมื่อไม่อยากปล่อยเสียงครางออกมาให้อับอาย
“ไม่...อ๊ะ! อื้ออออ ไม่นะ อ๊า”
ปากที่กำลังปฏิเสธถูกเปลี่ยนเป็นเสียงครางแทนเมื่อเขาไม่คิดสนใจก้มลงไปครอบครองร่องอวบด้วยปากร้อน ลิ้นร้อนตวัดเลียสอดแทรกเข้าไปควานหาที่มาของน้ำรักสาวอย่างไม่คิดรังเกียจเมื่อมันช่างหอมหวานชวนให้เขาเชยชิม
“อ๊า...ไม่นะ อื้อออ อ๊า ไม่...อ๊ะ อื้อออ”
“จ๊วบๆๆๆ จุ๊บๆๆๆ แจ๊ะๆๆๆ อื้มมม จุ๊บๆๆๆ อื้อออ”
อังเดรเฝ้ากลืนกินกุหลาบสาวอย่างหนักหน่วง สองตาคมเอาแต่จับจ้องที่หน้าหวานเมื่อมันกำลังแดงก่ำบ่งบอกว่าเธอกำลังเสียวขนาดไหน เขาดูดดึงปุ่มกระสันหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นว่าเธอร้องครางดังกระชั้นก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระเมื่อไม่อยากให้เธอได้ปลดปล่อย จากนั้นก็กลับเข้าไปครอบครองครั้งแล้วครั้งเล่า จนเกวรินทร์ที่เริ่มรู้ตัวว่ากำลังถูกเขาแกล้งรีบหุบขาแล้วพลิกร่างหนี
พรึ่บ!
“บ้าชิบ! จะหนีไปไหน!”
อังเดรรีบจับสองขาที่กำลังจะคลานหนีเอาไว้อย่างเริ่มหัวเสียที่อยู่ดีๆเธอก็พลิกร่างหนีทั้งๆที่เขากำลังดื่มด่ำเธออยู่แท้ๆ
“อ๊ายยย ปล่อยฉันนะคนบ้า!”
เกวรินทร์พยายามดิ้นให้เขาปล่อยเพราะไม่พอใจที่เขาแกล้งเธอโดยไม่รู้เลยว่าท่านอนคว่ำของเธอในตอนนี้มันทำให้ง่ายและพร้อมให้เขาได้สอดใส่เข้าไปในร่างของเธอ ส่วนอังเดรก็กำลังมองก้นสาวงอนขาวอย่างต้องการ แล้วจับขาเล็กแยกออกจากกันอีกรอบ ภาพตรงหน้าก็ทำเอาเขากัดกรามแน่นเมื่อกุหลาบสาวแยกแย้มออกจากกันแล้วน้ำรักก็ไหลเยิ้มลงไปบนที่นอน
เวรเอ้ย!! เธอมันยัยแม่มด!
เขาสบถว่าเธอในใจเมื่อสองตาเอาแต่จ้องมองภาพตรงหน้าอย่างทนไม่ไหว ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปขบกัดบนแก้มก้นนวลเนียนจนเกวรินทร์สะดุ้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงกระสันเมื่อเขาเลื่อนปากลงไปกลืนกินเธอจากทางด้านหลังเสียอย่างนั้น
“อ๊ะ! อื้อออ เจ็บนะ อ๊ะ อ๊าาา”
“แจ๊ะๆๆๆ จ๊วบ แจ๊ะๆๆๆ”
อังเดรเฝ้ากลืนกินอย่างตะกละตะกลาม ลิ้นสากสอดใส่ตวัดเลียไปตามร่องก้นงอนงามแล้วเข้าครอบครองกุหลาบสาวอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ก็ทำให้เกวรินทร์ถึงกับหมดแรงอ่อนระทวยนอนกระเส่าไปบนที่นอนอย่างหมดท่า จนกระทั่งเขาส่งเธอไปแตะขอบสวรรค์นั่นแหละเขาถึงยอมเอาปากออก
สวบ!!!
“อ๊ะ! อ๊าาาา”
แต่ไม่นานเขาก็กลับลงมาพร้อมกับสอดใส่เอ็นใหญ่เข้าไปในร่องสาวของเธอรวดเรียวจนมิดด้ามยาว
เล็ก...อ๊า...มันเล็กไป...
เขาครางขึ้นในลำคอเมื่อขนาดของเขากับเธอมันช่างแตกต่างกัน ครั้งก่อนเขาจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ แต่ครั้งนี้เขาจำได้ทุกรายละเอียดไม่ต่างจากเกวรินทร์ ครั้งก่อนนอกจากความเจ็บปวดและทรมานเธอก็จำอะไรไม่ได้อีก แต่ครั้งนี้เธอมีสติครบถ้วนและความรู้สึกก็แตกต่างกับครั้งก่อนโดยสิ้นเชิง ถึงจะเจ็บเวลาเขาสอดใส่แต่มันกลับตามมาด้วยความกระสันเสียวจนไม่รู้สึกเจ็บ
จากนั้นทั้งห้องก็เต็มไปด้วยไฟสวาท เมื่อเขาและเธอหลงลืมไปหมดแล้วเรื่องเคืองใจที่มีต่อกัน เพราะมันถูกกดทับด้วยรสรักอันเร่าร้อน และเสียวซ่านที่อังเดรเป็นคนมอบให้