เช้าวันรุ่งขึ้นบัวบุษบานอนซุกตัวอยู่กับอกโตมรบนฟูกนอนหนานุ่ม โตมรรู้สึกตัวตื่นนานแล้วแต่ยังไม่อยากขยับตัวเพราะเห็นเมียกำลังนอนหลับสบายจึงยังไม่อยากลุกขึ้น
บัวขยับตัวน้อยๆ กอดเอวสอบของโตมรไว้อย่างต้องการหาไออุ่น
"โห่เมียกู ยั่วผัวแต่เช้าเลย ตั้งใจจะไม่ทำอะไรเพราะเห็นว่ายังเจ็บอยู่ กอดผัวเสียขนาดนี้จัดยามเช้าสักยกดีไหมวะ" โตมรคิดในใจอย่างนึกมันเขี้ยวคนนอนหลับสบาย
บัวขยับตัว เพราะได้ยินเสียงนกที่หน้าต่างกระท่อมร้องปลุกให้บัวลืมตาตื่น เมื่อลืมตาขึ้นมาตาก็ประสานกับโตมรเข้าอย่างจังและพบว่าตนเองกำลังกอดเอวของสามีอยู่จึงขยับตัวจะลุก
"โอ๊ย!!! " โตมรร้องขึ้นเสียงดัง
"พี่โตเป็นอะไรคะ เจ็บตรงไหน" บัวถามขึ้นหน้าตื่นด้วยความตกใจ
"เหน็บกินแขน" โตมรบอกบัวทำเป็นเจ็บเสียเต็มประดา
"บัวขอโทษ บัวไม่รู้ว่านอนหนุนแขนพี่อยู่ ก็พี่โตดึงบัวมานอนแบบนี้เอง เหน็บกินแล้วทำไมไม่ปล
