บทที่ 2 บ้านแสนสุข
1437 คำ
เสียงรถสปอร์ตหรูวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ที่มีเนื้อที่กว่า 5 ไร่ ต้นไม้เขียวขจีดูร่มรื่นสุดๆ
" สวัสดีครับคุณแม่คิดถึงจัง.ฟอด "
" ว่าไงลูกชายแม่วันนี้กลับบ้านได้หรอ มาถึงก็มาอ้อนเลยจะเอาอะไรล่ะครับ " คุณแสงจันทร์เอ่ยแซวลูกชายเพียงคนเดียวของเธอที่นานๆทีจะได้กลับมานอนที่บ้านเพราะห่วงงานยิ่งกว่าอะไรดี
" ไม่เอาอะไรครับคิดถึงคุณแม่คนสวย ว่าแต่คุณแม่อยากได้อะไรไหมครับ "
" แกก็รู้ว่าแม่อยากได้อะไร อายุก็ไกล้จะ 30 แล้วเมื่อไหร่จะหาเมียสักทีล่ะตานิกซ์ "
" แม่ครับเราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรอ ลำพังทุกวันนี้กลับมาหาแม่ยังยากเลย แล้วผมจะเอาเวลาที่ไหนไปมองสาวล่ะครับ "
" แกก็พูดแบบนี้ทุกที แกก็รู้แม่อยู่แต่บ้านแม่ก็แค่อยากให้บ้านเรามีเด็กเล็กๆ มาวิ่งเล่นสักสองสามคน " พูดจบก็ ปลายตามองลูกชายเพียงคนเดียวพูดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมใจอ่อนสักที
" คุณนิกซ์มีหลานเมื่อไหร่ คุณแม่ก็เลิกพูดเองแหละค่ะ " เสียงของป้าชุดาแม่บ้านที่อยู่ด้วยกันมานาน
" โถ่ป้าครับมันไม่ได้หาได้ง่ายๆ ซะหน่อย กลับบ้านมาทีไรได้ยินแต่เรื่องนี้ทุกที ผมน้อยใจจังไม่ถามบ้างหรอว่าผมทำงานเหนื่อยแค่ไหน " พูดจบก็ทำท่าน้อยใจ
" โธ่..ดูพูดเข้าป้าสั่งเด็กๆ ทำของโปรดไว้ให้แล้วล่ะค่ะ "
" ป้ารู้ใจผมที่สุด ฟอด..งั้นผมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วผมจะลง มากินให้พุงกางไปเลย "
" ได้เลยค่ะคุณหนูของป้า ช่างเอาใจคนแก่เสียจริง ดูสิคะผอมจะแย่แล้ว " ป้าชุดาพูดแบบไม่จริงจังนัก
" ไม่ผอมเลยครับป้าดูพุงสิ " พอผมเปิดพุงให้ดูก็หัวเราะกันใหญ่
" คุณหนูนี่ไม่โตเลยจริงๆ นะคะคุณจันทร์มีเปิดโชว์ซะด้วย " พูดจบเธอก็ส่ายหัวไปมา
ถึงผมจะเหนื่อยงานสักแค่ไหนกลับมาบ้านก็ให้เวลากับคุณแม่และป้าชุดาเต็มที่เสมอ เพราะผมรู้ท่านทั้งสองห่วงผมมากที่สุด
" ว๊าวกลิ่นกับข้าวลอยขึ้นไปถึงข้างบน ทำผมหิวซะแล้ว " พูดพร้อมกับสาวเท้าเดินมายังโต๊ะอาหารที่จัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
" เสียงมาก่อนตัวเลยนะเราถ้าหิวก็กินเยอะๆ อยู่โรงบาลได้กินข้าวครบสามมื้อหรือเปล่าก็ไม่รู้ "
" ครบสิครับแม่ แต่อร่อยสู้ฝีมือของทั้งสองคนไม่ได้เลย "
" ปากหวานจริงเชียว แล้วแบบนี้จะไม่ให้แม่รักได้ไงล่ะ จริงไหมชุดา " พูดกับลูกชายจบก็หันมาพูดกับแม่บ้านที่รักดั่งพี่สาวคนหนึ่ง
" จริงที่สุดค่ะคุณจันทร์ "
" ทั้งสองคนไม่ต้องห่วงผมนะครับ ผมดูแลตัวเองได้สบายมาก "
" แต่ยังไงถ้ามีคนมาดูแลแทนแม่ แม่ก็คงจะเบาใจกว่านี้เยอะเลยนะ "
" แม่ครับ ของแบบนี้ถึงเวลาก็มาเอง "
" งั้นแม่ให้เวลา 5 " คุณแสงจันทร์พูดค้างไว้แค่นั้น
" 5 ปีได้เลยครับไม่มีปัญหา "
" 5 เดือนจ่ะพ่อลูกชาย "
" อะไรนะครับ คุณแม่เวลาเท่านั้นมันจะทันไหม " ทีแรกก็โล่งใจ พอได้ยินเกือบสักลักข้าวเลยครับ
" ไม่รู้แหละถ้าภายใน 5 เดือนลูกยังไม่มีใครแม่จะไปบวชชีแล้ว แม่จะได้มีเพื่อนคุยอยู่บ้านมีลูกก็เหมือนไม่มี "
" ได้ไงล่ะครับแม่ บ้านเราก็ออกจะใหญ่โต แล้วถ้าแม่ไปอยู่วัดใครจะอยู่บ้านล่ะ " เสียงโอดครวญของลูกชายก็ไม่ได้ทำให้แม่ใจอ่อนลงได้เลยสักนิด เพราะเจ้าลูกชายตัวดีไม่ยอมหาเมียสักที
" ก็ช่างสิให้จิ้งจกตุ๊กแกมันอยู่ไปก็แล้วกัน "
" โธ่ แม่ครับงอแงเป็นเด็กไปได้ "
" คุณนิกซ์ไม่เคยได้ยินหรอคะว่าถ้าคนเรายิ่งอายุมากขึ้นก็จะกลับไป เหมือนเด็กน่ะค่ะ " เสียงของคุณชุดา ที่ฟังทั้งสองสนทนากันมาสักพักแล้ว
" งั้นก็ได้ผมจะพยายามหาแฟนให้เร็วที่สุด พอใจหรือยังครับคุณแม่ แต่ผมก็รับปากไม่ได้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะเจอเนื้องอก เอ้ยเนื้อคู่ "
คุณแสงจันทร์ยิ้มแก้มแทบแตกเมื่อลูกชายเพียงคนเดียวพูดเช่นนั้นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา พูดเรื่องนี้ทีไรก็จะบ่ายเบี่ยงทุกที
" จ้าๆ แค่ลูกรับปากแม่ก็ดีใจแล้ว ดูน้องชายกับน้องสาวเราเขาก็มีคู่กัน หมดแล้ว "
พอแม่พูดขึ้นมาก็คิดถึงเลย..ไม่ได้เจอกันตั้งนานเจ้านนท์กับยัยนัน น้องชายกับน้องสาวต่างแม่ของผมเอง เจ้านนท์ก็ไกล้จะแต่งงานแล้ว ส่วนยัยนันท์ก็กำลังดูใจกับไอ้เข็มทิศเพื่อนของผมเองครับ แต่ผมขอบอกไว้ก่อนยังต้องดูกันอีกยาวเพราะยัยนันพึ่งจะเรียนอยู่มหาลัยปี 2 เอง
" นั่นสิครับ พอพูดถึงก็คิดถึงเลยไว้คราวหน้าถ้าผมหยุดผมจะพาแม่ไปหาพ่อกับน้องๆ นะครับ "
" จ้า ขอบใจมากนะลูกงั้นกินข้าวกันเถอะลูกจะได้ไปพักผ่อน "
" เวลาคุณหนูกลับมาบ้านก็ดูสดใส แต่เวลาคุณหนูไปทำงานบ้านก็ดูเงียบเหงา ป้าเข้าใจความรู้สึกของคุณแสงจันทร์นะคะ เพราะอยู่ด้วยกันมานาน "
" ครับป้า ผมสัญญาว่าอีกไม่นานบ้านเราต้องมีเจ้าตัวน้อยมาวิ่งเล่นแน่นอน "
คำสัญญาอย่างหนักแน่นของหมอหนุ่ม ทำให้ท่านทั้งสองแอบมีความหวังเล็กๆ ขึ้นมาบ้างว่าคำขอของคุณแสงจันทร์นั้นอีกไม่นานก็คงจะเป็นจริง
เช้าวันใหม่ คงเป็นวันที่สดใสของใครหลายคนแต่คงไม่ใช่ของคุณแสงจันทร์อย่างแน่นอน เพราะอีกไม่นานลูกชายก็ต้องห่างบ้านอีกหลายวันกว่าจะกลับมา
" เวลาก็เดินไวเหลือเกิน แม่ยังไม่หายคิดถึงเราเลย "
" ผมต้องไปทำงานนี่ครับคุณแม่อย่า งอแงสิ "
" แม่ก็บ่นไปเรื่อยตามประสาคนเหงาไม่ได้งอแงสักหน่อย "
" ผมสัญญาแล้วไงครับว่าวันหยุดหน้าเราไปบ้านโน่นกัน ผมมีแพลนจะพาทุกคนไปพักผ่อนกันหน่อยครับ "
" งั้นแม่จะนับวันรอเลยละกัน " เมื่อคุยกันเสร็จก็รับประทานอาหารเช้าร่วมกันอย่างมีความสุข
" ผมไปทำงานก่อนนะครับคุณแม่ ไปนะครับป้าชุดา " พูดจบก็ยิ้มให้ทั้งสองคนแล้วเดินออกจากบ้านไป
" เรื่องความรักบ้านรักครอบครัวนี่ต้องยกให้คุณหนูเลยนะคะ คุณแสงจันทร์ไม่ว่าเหนื่อยแค่ไหนต้องหาเวลากลับมาบ้านจนได้ "
" นี่แหละเสน่ห์ของเค้านะชุดาเมื่อเค้าเจอคนที่ใช่เมื่อไหร่รับรองได้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นคนที่มีความสุขที่สุดเป็นแน่ "
" ชุดาก็คิดแบบนั้นแหละค่ะคุณแสงจันทร์ ตั้งแต่เล็กจนโตชุดาก็เห็นคุณหนูมอบความรักให้ทุกคนตลอด แม้ว่าตัวเองจะโหยหาความรักจากพ่อมากแค่ไหนก็ตาม แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่คุณหนูจะทำให้คุณแสงจันทร์ต้องลำบากใจ "
" ก็นั่นแหละชุดา ทุกวันนี้ฉันมีความสุขมาก ไม่เคยอยากได้แก้วแหวนเงินทอง แม้แต่บาทเดียว ขอเพียงลูกมีความสุข ฉันก็มีความสุขไปด้วยแล้วไม่รู้จะทำให้ตัวเองลำบากไปถึงไหนกัน "
" คุณนิกซ์เขาก็มีความสุขในแบบของเขาที่ได้ทำหน้าที่รักษาผู้ป่วยในอาชีพหมอ ส่วนหน้าที่ของลูกเขาก็ทำได้ดี เกินคาดไม่ใช่หรอคะ แถมเผื่อแผ่ไปถึงน้องๆ อีกต่างหากเพราะแบบนี้แหละทุกคนถึงรัก คุณหนูของชุดา "
ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน คุณแสงจันทร์เองก็รักชุดาเหมือนพี่สาวแท้ๆ เพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สมัยสาวๆ คอยเติมความสุขให้กันและกันแม้ในวันที่คุณแสงจันทร์จะตั้งท้องโดยไร้ซึ่งหัวหน้าครอบครัว แต่เธอก็ผ่านมันมาได้อย่างมีความสุข เพราะได้แม่บ้านหรือพี่สาวอย่างชุดา คอยดูแลจนมาถึงทุกวันนี้นั่นเอง
- ผู้เขียน
