EPISODE 5
640 คำ
วิศวะขังรัก
(Engineer’ nSister)
EPISODE 3
“ยังไงคะ ตกลงเกล้าทำผิดตรงไหน” สาวน้อยว่าพลางมองดูตัวเลขมากมายบนกระดาษ
“นี่ไง ของข้อนี้เพราะหนูตั้งหารผิด ทำให้ตัวแปรเอ็กซ์ตัวแรกแทนค่าผิด พอเอามาคิดในสูตรขั้นที่สองมันเลยผิดตามกัน ส่วนข้อนี้หนูหารถูก แต่ใส่ผลหารในสมการผิด เพราะผลมันหารออกมาได้สองร้อยห้าสิบแปด แต่หนูใส่สองร้อยแปดสิบห้า ใช่ไหม?” รามสูรที่ค่อย ๆ อธิบายในจุดที่น้องสาวของเขาทำผิดให้ฟังทำเอาสาวน้อยได้แต่ยิ้มแหย เพราะเธอไม่เก่งวิชาคณิตศาสตร์เอามาก ๆ เลยล่ะ
“ง่ะ! เกล้าว่าเกล้าคิดดีแล้วเชียว”
“หนูแค่แทนค่าผิดนิดเดียว” พี่ชายเอ่ยปลอบ
“งื้อ! ทำไมเกล้าถึงไม่เก่งเหมือนเฮียเลยนะ เป็นพี่น้องกันแท้ ๆ แต่เกล้าดันโง่คณิตจัง”
สาวน้อยบ่นอุบทำหน้าง้ำหน้างอ แต่ไหนไรมาทุกครั้งที่ผลการเรียนออก รามสูรมักจะเอาเกรดสี่มาอวดป๊ากับม๊าเสมอ ผิดกับเธอที่โดนวิชาคณิตถ่วงผลการเรียนตลอด
“โง่อะไรวิชานี้หนูก็ได้ตั้งเกรดสามนี่ ใครว่าน้องสาวเฮียโง่ เฮียจะไปซัดปากมัน” เห็นเจ้าของร่างเล็กซึม ๆ ไปชายหนุ่มจึงรั้งเธอมากอดปลอบประโลม
“เกล้าว่าตัวเองนี่แหละค่ะ เฮียจะซัดปากเกล้าเลยเหรอ” เธอว่าเสียงอ่อน แล้วเงยหน้าขึ้นมองสบนัยน์ตาคู่คมของเขา ทั้งยังยื่นปากสวย ๆ นั่นท้าทายเขาอีกต่างหาก
“ให้ตาย! ใครจะซัดหนูได้ลงคอ ในเมื่อรู้แล้วว่าผิดตรงไหนก็แก้ซะนะจะได้เข้านอน พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก” สุดท้ายคนที่ได้แต่พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ จำต้องผละตัวออกห่างจากเจ้าของร่างนุ่ม
“รับทราบค่ะ! ถ้างั้นเกล้ากลับห้องก่อนนะคะ” เธอว่าแล้วเก็บหนังสือและกระดาษทศมาถือไว้ ทว่าตอนที่กำลังจะเดินไป ข้อมือเล็ก ๆ กลับถูกชายหนุ่มคว้าจับไว้เสียก่อน เมื่อหันกลับมามองก็เห็นว่าสายตาคู่คมของคนเป็นพี่ชายกำลังมองมาที่เธออย่างพิจารณา
“มีอะไรเหรอคะ” รัดเกล้าถามออกมาอย่างไม่เข้าใจในความหมายของสายตาเขา
“ต่อไปถ้าเฮียยังไม่กลับมา หนูอย่าใส่ชุดนอนกระโปรงเดินไปเดินมาในบ้านรู้ไหม” เขาเอ่ยขึ้น ทำให้เธอได้แต่ก้มมองชุดนอนแบบกระโปรงสายเดี่ยวเนื้อผ้านุ่มลื่นที่ชอบใส่ประจำอย่างไม่เข้าใจ
“ชุดนอนเกล้ามันทำไมเหรอคะ”
“ก็ไม่ทำไมหรอก เผื่อวันไหนมีแขกมาหาป๊ากะทันหัน ถ้าเกล้าใส่ชุดนอนเดินไปเดินมามันจะดูไม่เรียบร้อย ผู้ใหญ่จะมองว่าเกล้าไม่สุภาพ เข้าใจไหมคะ” รามสูรอธิบายเหตุผล นั่นทำให้สาวน้อยได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ อย่างเข้าใจ
“เฮียรามเนี่ยเป็นห่วงเกล้าตลอดเลย ต่อไปถ้าเฮียไม่อยู่บ้าน เกล้าจะไม่ใส่ชุดนอนออกมานอกห้องเด็ดขาดเลยค่ะ” สาวน้อยรับคำอย่างน่ารักแล้วขยับยิ้มให้เขา ทำให้รามสูรยกยิ้มอย่างพอใจ
“ดีมาก งั้นไปทำการบ้านนะ” เขาว่า
“รับทราบค่ะ” เธอว่า แล้วทำท่าจะเดินออกไปจริง ๆ แต่จู่ ๆ สาวน้อยก็หันกลับมา
“ว่า...”
“จุ๊บ! ฝันดีนะคะ เจอกันตอนเช้าค่ะ” ยังไม่ทันจะเอ่ยถาม สาวน้อยของเขาก็โน้มดวงหน้าสวย ๆ ลงมาจุ๊บแก้มเขาเสียก่อน ทำเอาคนเป็นพี่ชายถึงกับเอ่ยอะไรไม่ออกสักคำ ได้แต่ปล่อยให้เธอเดินยิ้มเล็กยิ้มน้อยอย่างอารมณ์ดีออกจากห้องไป
- ผู้เขียน
