“นี่มันกะทำงานเอาตายเลยหรือยังไง” ทรงธรรมได้แต่มองลูกชายที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำมาหลายวันแล้ว ถ้าขืนยังทำแบบนี้ ลูกอาจจะทรุดก็ได้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหมอกทำงานดีกว่าเค้าในตอนที่อายุเท่าๆกัน แบบนี้ไม่นานเค้าคงจะฝากปางนี้ให้ลูกชายคนเล็กดูแล อย่างหมดห่วง
“คนเคยไปหาทุกวัน ตอนนี้ก็คงคิดถึงอะครับพ่อเลี้ยง แต่ทำอะไรไม่ได้”
“เฮ้อออ ทำงานมันก็ดี แต่ต้องทำแบบพอดีด้วย”
2 อาทิตย์ ที่เมลกลับไปที่บ้าน แม้จะติดกันทางโทรศัพท์บ้าง แต่มันช่างไม่พอสำหรับหมอกเอาเสียเลย เค้าแปรเปลี่ยนความคิดฟุ้งซ่านเป็นแรงในการทำงาน แต่ยิ่งบังคับไม่ให้คิดถึงเท่าไหร่ ก็ยิ่งคิดถึง เค้ากะจะเคลียร์งาน แล้วบินไปหาเธอที่กรุงเทพ แล้วอยู่หลายวันหน่อย ให้หายคิดถึง แต่ดูเหมือนงานของเค้าจะมากมายไม่หมดเสียที
“พ่อเลี้ยงคร๊าบบบบ พ่อเลี้ยงงงงง แย่แล้วครับ อีหลิวลูกสาวนังปิง มันลงไปติดอยู่ที่ฝายกั้นน้ำ” ประโยคของคนงานในปาง ที่ดังมากพอที่หม
