“พวกเราลงไปดูด้านล่างกันเถอะ”
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนตัดสินใจกระโดดตามกันลงไป ด้านล่างเป็นช่องแนวยาวเหมือนรูของตัวอะไรสักอย่างแต่ตัวต้องไม่เล็กแน่นอน เพราะว่าช่องสูงเท่าไหล่เพียงก้มหัวก็เดินไปตามช่องได้ เป็นทางที่ทอดยาวไปข้างหน้าเมื่อจุดคบไฟขนาดเล็กที่พกพา อาวุธถูกเตรียมพร้อมในมือค่อยๆก้าวตามไปอย่างเบาเสียงที่สุด
หนิงหลงก็ตามลงมาด้วยเช่นกัน นางเดินตามช้าๆ ไม่ได้ส่งสัญญาณใดๆออกมารบกวนสองบุรุษด้านหน้า
“อ๊ากกก ปล่อยข้า”
เสียงแว่วด้านลึกเข้าไปทำให้ทั้งสองเปลี่ยนจากการเดินอย่างระมัดระวังเป็นวิ่งทันทีทั้งยังใส่กำลังวิญญาณเข้าไปเพื่อให้เร็วที่สุดที่ตนจะเร็วได้ สุดช่องทางยาวเป็นโพรงกว้างสูงกว่าศรีษะฟ่านหงอี้ที่สูงที่สุดในกลุ่มกว่าสองฉื่อ สัตว์ที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงหมุนไปหมุนมาอยู่กับเจ้าอ้วนดูคล้ายจะเป็นตัวพังพอนแต่ขนดำขลับตัวสูงกว่าเจ้าอ้วนเกือบคืบ
“นี่.. มัน”
“พังพอนยักษ์พันปี”
“ขนสีดำสนิ
