ทั้งสองจึงต้องพยักหน้าอย่างไรเสียเหตุการณ์ในวันนี้ศิษย์จำนวนไม่น้อยย่อมต้องพูดต่อๆกันออกไปคงจะไม่เป็นการดีหามิได้มีการเอ่ยปากขอโทษซึ่งหน้า
“หงฟู่ฉี เจ้ายังมองว่าต้องแบ่งแยกสำนักในและสำนักนอกอีกหรือไม่”
“ไม่ขอรับ”
“เช่นนั้นเจ้ายอมรับฝีมือของฟ่านหงอี้หรือไม่”
“ข้ายอมรับฝีมือของเขาขอรับ”
“ดี เช่นนั้นเจ้าก็ควรจะขอโทษพวกเขาทั้งหมดที่เจ้ากล่าววาจาล่วงเกินเสีย หลังจากนี้จะได้ไม่บาดหมางกันอีกศิษย์ร่วมสำนักต้องสมัครสมานกลมเกลียวกันไว้จะแบ่งแยกเพื่อสิ่งใด”
“ขอรับ/เจ้าค่ะ”
ศิษย์ทั้งหมดในลานฝึกล้วนตอบรับกับคำสอนของเซิ่งหลี ก่อนจะรอคอยการเอ่ยปากของหงฟู่ฉีที่สีหน้าดูดีขึ้นเล็กน้อยคล้ายว่าปมในใจได้ถูกคลายออกแล้ว
“ข้าหงฟู่ฉี ขออภัยต่อพวกเจ้าทั้งสามคนที่กล่าววาจาอันไม่สมควร จากนี้ไปข้าจะไม่พูดจาเปรียบเทียบศิษย์สำนักในและศิษย์สำนักนอกอีกแม้แต่ครั้งเดียว พวกเราทุกคนคือศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน ขอโทษทุก
