ในชั้นเรียนเริ่มจับกลุ่มคุยกัน หานอวี๋ที่รอเวลาอันเหมาะสมก็ส่งเสียงกระแอไอออกมาเป็นเหตุให้ทั้งห้องหยุดนิ่งรอฟังว่าเขาจะทำอย่างไร
“พวกเจ้าเงียบหน่อย ฟ่านหงอี้เช่นนั้นเจ้าก็พิสูจน์ให้ข้าและสหายร่วมชั้นเรียนของเจ้าได้เปิดหูเปิดตาเสียหน่อยเป็นไร”
“ท่านอาจารย์ต้องการให้ข้าทำอย่างไรเป็นการพิสูจน์”
“เหตุใดต้องพิสูจน์..อื้อๆๆ”
หลีเหยียนฉือที่เป็นห่วงฟ่านหงอี้เอ่ยขัดออกมาแต่ก่อนที่จะพูดได้จบประโยคเข้าก็ถูกมือของเหวินปิงฉีที่นั่งถัดไปปิดสนิทไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ ก่อนที่จะสงบลงเพราะเสียงกระซิบเบาๆของเหวินปิงฉี
“เงียบ เจ้าต้องเชื่อใจหงอี้ เขาไม่เคยโกหก”
“อือๆๆ” (เจ้าปล่อยข้า)
หลีเหยียนฉือที่ทรุดตัวนั่งลงมองว่าเหตุการณ์จะเป็นไปอย่างไร หานอวี๋ต้องการให้ใครสักคนในห้องเป็นผู้อ่านตำราจำนวนสามหน้าให้ทุกคนได้ยินและเมื่ออ่านจบแล้วให้ฟ่านหงอี้พูดในสิ่งที่เขาได้ยินออกมาให้ทุกคนฟัง
“นี่ๆๆๆ มันรังแกกั
