เดิมทีเจ้าอ้วนและเหวินปิงฉีตระหนกกับการตัดสินใจของฟ่านหงอี้เล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงท่าท่างหดหู่ของสหายตลอดการเดินทางหลายวันที่ผ่านมานี่อาจจะเป็นการปลดปล่อยอารมณ์ให้ดีขึ้น ทั้งสองก็ได้ไม่ได้สนใจจะห้ามปรามอีกทั้งฝ่ายตรงข้ามจงใจเข้ามาหาเรื่องเอง ได้แผลสักหน่อยคงมิเป็นไรจะได้เป็นการตักเตือนว่าให้ดูดีๆเสียก่อนค่อยเข้ามาหาเรื่องใส่ตน
“หยงเฟ่ยหาน เจ้ายังไม่รีบเข้ามาช่วยพวกข้าอีก”
“พวกเจ้าตั้งใจหาเรื่องกันเองก็รับผิดชอบกันเองสิ เกี่ยวอันใดกับข้า”
“แต่… พวกเราเป็นสหายกลุ่มเดียวกันนะ”
“….”
หยงเฟ่ยหานยังคงไม่ขยับตัวแสดงออกชัดเจนว่าไม่เกี่ยวข้องและไม่สนใจว่าทั้งสามคนจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรได้แต่ยืนมองเงียบๆเช่นเดิม
“พวกเจ้าทำอันใดกัน”
เสียงถามดังกึกก้องศิษย์ที่อยู่ในบริเวณนั้นได้ยินก่อนที่จะเห็นร่างกายของคนพูดค่อยๆ เคลื่อนมาในแวบเดียวหยุดอยู่ระหว่างกลางกลุ่มของฟ่านหงอี้กับพื้นที่ต่อสู้ระหว่างคนกั
