NIGHT SAYS…
ไม่เห็นนาวาจะโทรมาเลยวะ? เวรเอ๊ย ผมกะว่าจะแกล้งแม่งสักหน่อย เห็นเก๊กแล้วหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก ผมกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน ขณะนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้าของวันใหม่ แสงอรุณลอดผ่านม่านเข้ามากระทบกับนัยน์ตาของผม มันช่างโรแมนติกและ… ร้อนฉิบหาย =_=^
“ไอ้ราม มึงจะปิดแอร์ทำไมเนี่ย เหงื่อออกจั๊กกะแร้กูแล้ว!” ผมโวยวายแล้วโยนหมอนใส่ไอ้รามที่นอนเตียงใกล้ๆ อย่างหงุดหงิด ร่างสูงตาปรือตื่นมาสะลึมสะลือแล้วหันมามองผม
“มึงเป็นบ้าอะไรแต่เช้า ที่นี่มีแอร์ซะเมื่อไหร่ล่ะ”
“…”
อุ๊ย สงสัยผมจะติดจากหอตัวเองมา เวลาไอ้สิบมานอนน่ะ มันขี้หนาวเลยลักลอบปิดแอร์ผมตลอด! ลืมไปว่าอยู่หอในมีพัดลมก็หรูแล้ว
“นี่มึงโอเคจริงๆ ใช่ปะ? ช่วงนี้ดูสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว” ไอ้รามชันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหรี่สายตามองผมอย่างสงสัย ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ตายๆ ไม่ได้เดี๋ยวความแตก!
“แหม มึง ดูชีวิตกูสิ โดนสามีมาใส่ร้ายว่ากูมอมเหล้า
