“…” เครื่องหมายปริศนาลอยกระแทกเข้าหน้าผมอย่างจัง ใบหน้าขาวเนียนเผยอเปลือกตากว้างทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบฉับพลัน ลมหายใจของผมขาดหายไปในลำคอ เรือนผมสีน้ำตาลเข้มปลิวไสวจนหน้าม้าของคนตรงหน้าละไล้บริเวณหน้าผาก เม็ดเหงื่อแห่งความสับสนผุดซึมขึ้นตามกรอบหน้า ผมมองตาเขาปริบๆ
และปริบๆ -_-;
ภาพตรงหน้าก็ยังไม่จางหายไป บ่งชัดว่าผมไม่ได้ฝันอยู่แน่ๆ ผมยันตัวลุกขึ้นในขณะที่ร่างตรงหน้าก็ขยับหลบตามเมื่อผมยื่นคางเข้าหาเพื่อมองเขาชัดๆ ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน… ไม่ว่าจะตา คิ้ว จมูก ทุกอย่างเหมือนลอกเลียนผมแบบ Copy Paste ผมยื่นมือเข้าไปหยิกแก้มขาวๆ นั่นหนึ่งทีพลางขมวดคิ้วอย่างชั่งใจ เจ้าของติ้งคณะอักษรทำหน้าเหรอหราประหนึ่งไปไม่เป็น เออ เหมือนผมตอนนี้น่ะแหละ -*-
“ทำไม…” ผมกระอึกกระอักแล้วเดินวนไปรอบตัวเขา ส่วนสูงของพวกเราพอๆ กัน แต่ผมสูงกว่ามันนิดหน่อย “มึงหน้าเหมือนกูเลยวะ?” ผมว่าก่อนจะกลับมายืนต่อหน้าเขาอย่างสับ
